Τρία ποιήματα

            I

Kι ήρθες.

Με την αόριστη γοητεία σου.

Το αιχμηρό μετάξι των ματιών σου,

Την ανελέητη τρυφερότητά σου,

Την πολύτιμη δυσκολία των σιωπών σου,

Τη μουσική των φιλιών σου,

Τον παντοτινό ξαφνικό έρωτά σου.

Όλα λάφυρα, στα πληγωμένα γόνατά μου.

Κατακτητής με ένδυμα κατακτημένου.

                II

Τότε.

Που μοιραζόμασταν το φεγγάρι

Που η καρδιά χτυπούσε δυνατά μες στα μηνίγγια

Που κόνταινε η ανάσα και το αίμα παλλόταν ξέφρενο στις φλέβες

Που μυρωδιές και αισθήσεις σαρώνανε κορμί και λογισμό

Που ανάλαφρα ήταν τα βήματα

Που η ματιά μας χάιδευε τον κόσμο

Που τα λόγια είχαν έλεος

Τότε. Που γράφαμε τον έρωτα με ω.

                III

Η απουσία σου

είναι μία εσωτερική κάθαρση.

Πονάει αλλά με βοηθάει να δω πιο καθαρά.

Η άνοιξη

έχει εισβάλει μεγαλοπρεπής.

Ο ήλιος

ζεσταίνει ευχάριστα το πρόσωπο και

πυρώνει τα μπράτσα

που προβάλλουν από τα βιαστικά ανασηκωμένα μανίκια.

Η φύση όλη καλεί σε παράδοση.

Αντιστέκομαι με δυσκολία

στο βακχικό κάλεσμά της.

Γραπώνομαι από τη λογική,

μα γλιστρώντας

κατρακυλάω ανήμπορη στο συναίσθημα.

Οι δαμασκηνιές κατάφορτες από τα ροζ λουλούδια τους,

με περιγελούν.