Ήλιος με χιόνι

^{Για να δείξεις σε κάποιον έναν δρόμο που θα τον οδηγήσει στην καταστροφή αναποδογυρίζεις μια αλατιέρα και σχεδιάζεις τον δρόμο στο χυμένο αλάτι
_{ΡΙΧΑΡΝΤ (ΜΠΟΤΟ ΣΤΡΑΟΥΣ, Η ΑΦΙΕΡΩΣΗ)}}

Βάλε με για ύπνο
Χάι­δε­ψε μου τα μαλ­λιά
Το Βε­ρο­λί­νο φλέ­γε­ται απ’ τον καύ­σω­να μα στο υπό­γειο χιο­νί­ζει
Διά­βα­σα όλα τα βι­βλία
Όλοι οι στί­χοι και κα­νείς μι­λούν για σέ­να
Φο­ράω το χο­ντρό που­κά­μι­σο, το πρά­σι­νο κα­ρό
Εκεί­νο που σ’ αρέ­σει και το κου­μπώ­νω ως πά­νω
Σε εί­δα λο­ξά ν’ ανε­βαί­νεις τα σκα­λιά και να με δια­λύ­εις
Με ένα ψη­λό, να ανα­δύ­ε­σαι απ' το μπαρ
Ιπτά­με­νη, γκρι­ζο­μάλ­λα Αφρο­δί­τη
Πό­τε άσπρι­σαν τα μαλ­λιά σου;
Μια άνοι­ξη μό­λις μας χω­ρί­ζει και η κου­βέ­ντα που αφή­σα­με στη μέ­ση
Ή πέ­ρα­σαν τα χρό­νια όσο διά­βα­ζα συ­ντα­γές για να σου μα­γει­ρέ­ψω, Πέ­τερ Χά­ντ­κε, ποι­ή­μα­τα του Ντί­λαν Τό­μας, αρα­βι­κά να­νου­ρί­σμα­τα, Γκαί­τε, κου­πό­νια για το σού­περ μάρ­κετ, Τουρ­γκέ­νιεφ, παι­δι­κά βι­βλία, Σί­λερ, όλα όλα, τί­πο­τε δεν άφη­σα χω­ρίς να ιδω­θεί
Για να σε συ­να­ντή­σω ανά­με­σα στην σε­λί­δες
Μή­πως πα­ρά­πε­σε κά­τι από εσέ­να
Κά­ποιο κομ­μά­τι δι­κό σου, απα­ράλ­λα­χτο εσύ,
Αφη­μέ­νο πί­σω κα­τά λά­θος, μό­νο του, για να με βρει
Βά­λε με για ύπνο
Χάι­δε­ψε μου τα μαλ­λιά
Εί­ναι απο­πνι­κτι­κά εδώ και με το χέ­ρι μου κρα­τάω τη καρ­διά μου να μη λιώ­σει
Τα πρω­ι­νά μι­λάω λί­γο, μην διώ­ξει η φω­νή μου την ηχώ σου απ΄ το δω­μά­τιο
Κά­νω μου­τζού­ρες αντί για γράμ­μα­τα
Και στις αφιε­ρώ­νω
Τις μου­τζού­ρες τις δια­βά­ζεις κα­λύ­τε­ρα απ’ τα γράμ­μα­τα μου
Στο τέ­λος, θα σου μι­λή­σω στον πλη­θυ­ντι­κό,
Θα γρά­ψω κά­τω κά­τω τ’ όνο­μα σου, δύο φω­νή­ε­ντα και τρία σύμ­φω­να
Να εί­σαι σί­γου­ρη, σι­γου­ρό­τα­τη πως εί­ναι όλο δι­κό σου
Με λέ­νε Ρί­χαρτ και το δια­μέ­ρι­σμα μου εί­ναι τό­πος δυ­στυ­χή­μα­τος
Τρώω μέ­λι απ’ το πά­τω­μα, κοι­μά­μαι με τα ρού­χα, που και που ξυ­ρί­ζο­μαι
Σε βλέ­πω ν’ ανε­βαί­νεις τα σκα­λιά, ξέ­ρω τα ρού­χα σου, το πα­ντε­λό­νι, το μπλου­ζά­κι, τα πα­πού­τσια
Ζε­σταί­νο­μαι κι ιδρώ­νω που όπως τα θυ­μά­μαι, εί­ναι
Τ’ άσπρα σου ανα­κα­τε­μέ­να μαλ­λιά λα­μπυ­ρί­ζουν κά­τω απ’ τα νυ­χτε­ρι­νά φώ­τα
Και σκέ­φτο­μαι ο χα­ζός, αχ! Δεν έφε­ρα τη χτέ­να, το χτε­νά­κι της !
Τα μά­τια σου ήταν ζε­στά, τώ­ρα που χά­θη­κες;
Πή­ρες τα μπο­γα­λά­κια σου, το αυ­τί και το πε­ρί­γραμ­μα σου.
Άφη­σες τον στε­γνω­τή­ρα σου, και κα­τά λά­θος μια τρί­χα
Θα μεί­νω έτσι, να στε­γνώ­νω τα μαλ­λιά μου μέ­χρι να γε­ρά­σω.
Τό­σο ο και­ρός μας απο­μά­κρυ­νε; Πό­σο κρά­τη­σε αυ­τός ο καύ­σω­νας;
Κι έχω τό­σα, τό­σα να σου πω.