Εκδρομή στο Μουσείο της Πάρνηθας / Σάκης Σερέφας - Χάρτης

Εκδρομή στο Μουσείο της Πάρνηθας

Κάθε μήνα, σας προτείνουμε έναν τρόπο για να διασχίσετε 90" της ζωής σας. Τι ψυχή έχουν;





Τα προ­κα­ταρ­κτι­κά

Ο αν­θρώ­πι­νος εγκέ­φα­λος εί­ναι πο­λύ μπον βι­βέρ. Απο­στρέ­φε­ται τα ζό­ρια, απε­χθά­νε­ται οτι­δή­πο­τε του υπεν­θυ­μί­ζει πως η ζωή δεν εί­ναι παι­δό­το­πος, κι επι­διώ­κει την τρυ­φη­λή ζωή. Για αυ­τόν τον λό­γο έχει ανα­πτύ­ξει μέ­σα του τους κα­τάλ­λη­λους μη­χα­νι­σμούς. Δύο πρό­σθιες ζώ­νες του προ­με­τω­πιαί­ου φλοιού του εγκε­φά­λου δρουν από κοι­νού για να εξου­δε­τε­ρώ­νουν την δρα­στη­ριό­τη­τα άλ­λων ει­δι­κών πε­ριο­χών του εγκε­φά­λου, όπως ο οπτι­κός φλοιός, ο ιπ­πό­κα­μπος και η αμυ­γδα­λή, οι οποί­ες παί­ζουν ση­μα­ντι­κό ρό­λο στην οπτι­κή μνή­μη και στο συ­ναί­σθη­μα. Κα­θη­με­ρι­νά, μέ­σα στο κε­φά­λι των γή­ι­νων στή­νε­ται ένα ανε­λέ­η­το σφα­γείο, ένα σπλά­τερ μα­κε­λα­ριό, κα­θώς ο εγκέ­φα­λος προ­σπα­θεί να πε­τύ­χει την κα­τα­στο­λή της μνή­μης απε­χθών συμ­βά­ντων. Ένα τέ­τοιο συμ­βάν εί­ναι και το καρ­βού­νια­σμα της Πάρ­νη­θας. Εί­ναι άλ­λη μια συμ­φο­ρά προ­ο­ρι­σμέ­νη να ξε­χα­στεί τό­σο από την ατο­μι­κή όσο και από τη συλ­λο­γι­κή μνή­μη. Μέ­σα στον ένα αιώ­να που απαι­τεί­ται για την ανα­γέν­νη­ση του δά­σους, η μνή­μη της κα­τα­στρο­φής της Πάρ­νη­θας θα μπα­ζω­θεί κά­τω από άλ­λες συμ­φο­ρές, πιο νω­πές και πιο ελ­κυ­στι­κές. Τρεις γε­νιές με­τά, τα εγ­γό­νια των ση­με­ρι­νών νη­πί­ων του αθη­ναϊ­κού λε­κα­νο­πε­δί­ου θα αντι­με­τω­πί­ζουν την πυρ­κα­γιά της Πάρ­νη­θας όπως τα τω­ρι­νά παι­διά την κα­τα­στρο­φι­κή πυρ­κα­γιά της Θεσ­σα­λο­νί­κης στα 1917, δη­λα­δή ως ένα συμ­βάν το οποίο κι­νεί­ται στη ζώ­νη του λυ­κό­φω­τος, με­τα­ξύ πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και θρύ­λου. Για­τί δεν θα υπάρ­χει τί­πο­τε από εκεί­νη την κα­τα­στρο­φή για να το δουν και να το πιά­σουν. Δυ­στυ­χώς, η Πάρ­νη­θα θα έχει γί­νει πρά­σι­νη και κα­τά­χλω­ρη ξα­νά.


Και τώ­ρα, δρά­ση 90′′

Το τα­ξί­δι του αν­θρώ­που στο φεγ­γά­ρι εί­ναι τα πε­τρώ­μα­τα της Σε­λή­νης που εκτί­θε­νται προ­στα­τευ­μέ­να σε γυά­λες. Το Ολο­καύ­τω­μα εί­ναι οι μπού­κλες των κο­ρι­τσιών που εκτί­θε­νται προ­στα­τευ­μέ­νες σε γυά­λες. Η Πο­μπη­ία εί­ναι οι επι­σκέ­ψι­μες απο­τε­φρω­μέ­νες αν­θρώ­πι­νες φι­γού­ρες. Η Μέ­ρι­λιν Μον­ρό εί­ναι τα φο­ρέ­μα­τά της που που­λιού­νται στις δη­μο­πρα­σί­ες. Ο Τζον Λέ­νον εί­ναι τα γυα­λιά του που που­λιού­νται στις δη­μο­πρα­σί­ες. Το τεί­χος του Βε­ρο­λί­νου εί­ναι τα ενα­πο­μεί­να­ντα θραύ­σμα­τά του που που­λιού­νται στις δη­μο­πρα­σί­ες. Η ση­με­ρι­νή απο­τε­φρω­μέ­νη Πάρ­νη­θα μπο­ρεί να εί­ναι το Μου­σείο της. Ένα Μου­σείο που θα δια­σώ­ζει τη μνή­μη της κα­τα­στρο­φής, προ­τού αυ­τή τσα­λα­πα­τη­θεί από τα ανέ­με­λα δια­τη­ρη­τέα ελα­φά­κια που θα τη δια­σχί­ζουν και πά­λι στο μέλ­λον.

Το Μου­σείο αυ­τό απο­τε­λεί­ται από έναν με­γά­λο γυά­λι­νο θό­λο. Ο θό­λος αυ­τός κλεί­νει μέ­σα του μια έκτα­ση με­ρι­κών στρεμ­μά­των του ση­με­ρι­νού κα­μέ­νου δά­σους. Περ­πα­τώ­ντας τον αντι­κρί­ζει κα­νείς με­ρι­κά βαλ­σα­μω­μέ­να κου­φά­ρια κα­μέ­νων ζώ­ων, κου­φά­ρια όχι μό­νο από φω­το­γε­νή ελά­φια, αλ­λά και από τα­πει­νές χε­λώ­νες και κα­κο­μού­τσου­να ερ­πε­τά. Ένα μι­σο­λειω­μέ­νο κρά­νος πυ­ρο­σβέ­στη. Πε­τα­μέ­να μπά­ζα από το χτί­σι­μο κά­ποιας με­ζο­νέ­τας στις υπώ­ρειές της. Ώσπου φτά­νει κα­νείς στο χάι τεκ τμή­μα του μου­σεί­ου. Κρε­μα­σμέ­νες από κα­μέ­να κλα­διά, οθό­νες βί­ντεο προ­βάλ­λουν τις δη­λώ­σεις των πο­λι­τι­κών την επαύ­ριον της πυρ­κα­γιάς. Χω­ρίς κα­νέ­να σχο­λια­σμό. Τα κα­λά γκαγκς στις κω­μω­δί­ες δεν χρειά­ζο­νται λό­για. Από ένα μα­γνη­τό­φω­νο ακού­γε­ται η μαρ­τυ­ρία ενός βο­σκού της πε­ριο­χής: «Εκεί­νο το βρά­δυ εί­χα δει στον ύπνο μου τον σκύ­λο μου τον Γκέ­κα να νια­ου­ρί­ζει σα γα­τί. Εί­πα, συμ­φο­ρά θα μας έβρει...». Ναι, ναι, εί­ναι βέ­βαιο πως και με­τά από έναν αιώ­να τα πι­τσι­ρί­κια θα πα­ρα­μυ­θιά­ζο­νται από ιστο­ρί­ες με όνει­ρα και ξω­τι­κά. Ποια πι­τσι­ρί­κια; Μα αυ­τά που θα επι­σκέ­πτο­νται το μου­σείο στην ημε­ρή­σια σχο­λι­κή εκ­δρο­μή τους. Και θα περ­νούν τον πε­ρισ­σό­τε­ρο χρό­νο τους μπρο­στά στο κα­μέ­νο ελά­φι. Ποιο παι­δί δεν λα­τρεύ­ει τη φρί­κη;

Δια­θέ­τεις ενε­νή­ντα δευ­τε­ρό­λε­πτα για να σκε­φτείς τι άλ­λο θα ήθε­λες να έχει αυ­τό το μου­σείο.


Αμέ­σως με­τά

Από τα με­γά­φω­να του Μου­σεί­ου ακού­γε­ται, με­λο­ποι­η­μέ­νη σε ρυθ­μό ραπ, η πα­ρα­κά­τω στρο­φή του βι­τριο­λι­κού Γε­ωρ­γί­ου Σου­ρή, η οποία σα­τι­ρί­ζει τερ­ψί­θυ­μα μια πυρ­κα­γιά στο Πα­λά­τι στα 1884:

«Πρώ­τα επή­ρα­νε φω­τιά άξαφ­να οι κου­ζί­νες / έπει­τα πή­ραν άξαφ­να φω­τιά και οι κουρ­τί­νες / έπει­τα πή­ραν άξαφ­να φω­τιά κι οι κα­να­πέ­δες / έπει­τα πή­ραν άξαφ­να φω­τιά και οι λα­κέ­δες / κο­ντά σ’ αυ­τούς το θέ­α­τρο, μα­ζί κι η εκ­κλη­σία / και τέ­λος πά­ντων έγι­νε εσπε­ρι­νή θυ­σία./ Και όταν πια επή­ρα­νε φω­τιά και τα φου­γά­ρα / απελ­πι­σθή­καν όλοι των και άνα­ψαν τσι­γά­ρα.»

Ναι, δεί­τε τους πο­λι­τι­κούς στην τη­λε­ό­ρα­ση. Απελ­πι­σθή­καν όλοι των και άνα­ψαν τσι­γά­ρα.






(Σ.τ.Σ. αναφορά στη μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα τον Ιούνιο του 2007)

ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: