Στην κεφαλή του τραπεζιού κάθεται ο Κύριος Κάνω Ερωτήσεις. Είναι η θέση του. Ελπίζει να ακούσει κάτι καλό αυτή τη φορά. Είναι ήδη κουρασμένος. Κοίταξε την ώρα στο κινητό του. Έβγαλε τα γυαλιά και σκούπισε τη μύτη του με το μανίκι.
— Ο χρόνος αρχίζει να μετράει από τώρα. Λοιπόν, Ντίνο σε ακούω.
Ο Ντίνος έκανε ένα ψεύτικο βηχαλάκι για να διορθώσει τον τόνο της φωνής του. Πέρασε διακριτικά τη γλώσσα του από το πάνω χείλος ίσα να το υγράνει. Ακούμπησε τους αγκώνες του στο τραπέζι, ένωσε τις γροθιές του και στήριξε το σαγόνι του, έτσι ώστε να κρατά το βλέμμα του χαμηλά.
— Ήμασταν και οι τρεις μας καθισμένοι γύρω από το τραπέζι της κουζίνας. Στα μάτια μας δεν έβλεπες κάτι άλλο παρά μια ανταριασμένη θάλασσα. Οι φόρμες μας εμποτισμένες με πιτσιλιές αίματος. Τα χέρια μας αδρανή, σαν να είχαν πέσει σε λήθαργο. Μουγκά. Θυμάμαι μόνο τον απορροφητήρα που έπαιζε φασαριόζικα πίσω μας, ρουφούσε λαίμαργα το σταματημένο αέρα του δωματίου. Οι καρέκλες μάς φαίνονταν άβολες, δεν αφήσαμε την πλάτη μας να ακουμπά πίσω, γιατί δεν ήμασταν ούτε άνετοι, ούτε χαλαροί για να καθόμαστε καλοθρονιασμένοι. Ατάραχος θα μπορούσες να πεις ότι ήταν «το καρφί», ξαπλωμένος κάτω στο βρώμικο μωσαϊκό, δίπλα μας, ακίνητος , σαν να είχε μείνει από βενζίνη.
Ο Κύριος Κάνω Ερωτήσεις παρακολουθούσε ατάραχος και κατέγραφε.
— Το σκεφτόμασταν καιρό, πήραμε την απόφαση χθες, δεν πήγαινε άλλο και σήμερα την εκτελέσαμε. Όλοι μαζί, όχι άλλος πολύ και άλλος λίγο. Ισότιμοι. Τρεις μαχαιριές όσοι είμαστε. Οι εύστοχες λεπίδες μας έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά όχι εύκολα όπως φανταζόμασταν. Εμείς τώρα απλά περιμέναμε εδώ γύρω από το τραπέζι να ενεργοποιηθούν ξανά τα χέρια, να ξαναβρούμε το χρώμα μας. Βλέπαμε όλοι μας ασπρόμαυρα.
Ο Κύριος Κάνω Ερωτήσεις κρατούσε περισσότερες σημειώσεις.
— Και μοιράζαμε τις δουλειές: ποιος θα καθαρίσει εξονυχιστικά το χώρο και θα εξαφανίσει το μαχαίρι, πώς θα τυλίξουμε το πτώμα στο μαύρο πλαστικό που είχαμε προμηθευτεί με το μέτρο, πώς θα τον μεταφέρουμε στο βαν. Όλοι μας με γάντια και φόρμες μιας χρήσης.
Ο Κύριος Κάνω Ερωτήσεις είχε την αίσθηση ότι ο Ντίνος έβαλε τελεία στη διήγησή του, οπότε πέρασε σχεδόν αυτόματα σε ένα καταιγισμό ερωτήσεων.
— Πού συμβαίνει αυτό; Τι ώρα; Ποιο είναι το κίνητρό σας; Πώς τον πείσατε να έρθει εδώ μαζί σας; Προηγήθηκε διάλογος;
Ερωτήσεις που δεν βρήκαν άμεσα απάντηση.
Ο Κύριος Κάνω Ερωτήσεις κοιτάζει το κινητό του. Κλείνει το ντοσιέ του, σηκώνεται μισομουδιασμένος από το άβολο κάθισμα και λέει κάτι που φαινόταν να το έχει πει πολλές φορές στη ζωή του:
— Πρέπει να το ξαναδείτε όλο από την αρχή, να απαντήσετε στα ερωτήματα που σας θέτω, νομίζω ότι όλο αυτό είναι προχειρογραμμένο. Ναι, φτάσατε τις 200 λέξεις, αλλά λείπουν οι διάλογοι, ο πλάγιος λόγος. Και πολλά επίθετα. Δείτε ξανά τις σημειώσεις σας και τα ξαναλέμε στο επόμενο μάθημα.
*Δ.Γ.= Δραματικά Γεγονότα, για όσους η σύντμηση θυμίσει κάτι άλλο
