Τα προκαταρκτικά
Είναι Κυριακή μεσημέρι. Στους δρόμους των πόλεων τελείται το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Οι παίκτες, οδηγώντας τα τετράτροχά τους (οκτώ αερόσακοι, χάι-φάι, ψηφιακή τηλεόραση ενσωματωμένη στο παρμπρίζ, η εικονίτσα του αγίου Φανουρίου στο ντουλαπάκι) έχουν αμοληθεί στο άσφαλτο παρκολίνο τους, με κατεύθυνση τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: πίτσα, μπόουλινγκ, φρέντο, ριγανάτη τηγανιά. Ζωσμένοι πατόκορφα οι νεαροί κλώνοι τους, στο διπλανό ή στο πίσω κάθισμα, με τους τρυφερούς, έως τηγανιάς, αντίχειρές τους να κεντούν μανικά πάνω στα πλήκτρα του νιντέντο τον εξολοθρεμό του κόκκινου δράκοντα, παρακολουθούν μέσα από τα τζάμια το τρέιλερ του μέλλοντός τους. Δεν γνωρίζουν τον Εμπειρίκο τούτα τα πεντάχρονα, θα τον γνωρίσουν όμως σε λίγα χρόνια στα θρανία, σε ερώτηση πολλαπλών επιλογών, όταν για να ταυτίσουν τον στίχο «Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας» θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στον ποιητή, στον Νταλάρα ή στην Άγκαθα Κρίστι. Απορούν, τα πεντάχρονα, πώς έγινε και βρέθηκαν μπλεγμένα μέσα σε τούτη την προκαταρκτική παράγραφο σε αυτό το κείμενο, κι αναρωτιούνται αν υπάρχουν στ’ αλήθεια ή αν αποτελούν μια μετωνυμική επινόηση του συντάκτη της, διότι, στη δεύτερη περίπτωση, εξίσου μετωνυμικό, δηλαδή άυλο, θα είναι και το προσδοκώμενο ταβερνίσιο μπιφτέκι-πατάτες που ανατέλλει ζουμερό στο βάθος της σελίδας, δηλαδή της ζωής τους.. Ησυχάστε, αγαπητά μου πεντάχρονα, αληθινότατα είσαστε. Όσο αληθινό είναι και το κόκκινο φανάρι που σας σταμάτησε τώρα. Παρατηρήστε, για λίγο, τον γονιό σας που τρώει τα νύχια του στο τιμόνι, διότι σιχαίνεται να τον πιάνει το κόκκινο φανάρι. Δεν γνωρίζει ο ενήλικας πως το να σε πιάσει φανάρι δεν είναι και τίποτε το τρομερό. Ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι να ανάψει και πάλι το πράσινο για τα αυτοκίνητα κυμαίνεται συνήθως από 90 μέχρι 120 δευτερόλεπτα. Για τους πεζούς, το φανάρι έχει υπολογιστεί να ανάβει τόσο όσο χρειάζεται κάποιος για να διασχίσει τον δρόμο, δηλαδή περίπου ένα δευτερόλεπτο ανά μέτρο. Αρκεί αυτός ο κάποιος να μην είναι γέροντας, ανάπηρος, μικρό παιδί ή αφηρημένος, δηλαδή γήινος που δεν συμμετέχει στην παραγωγική διαδικασία. Κατόπιν, στοχαστείτε τα εξής, για ενενήντα παιδικά δευτερόλεπτα.
Και τώρα, δράση 90′′
Ναι, ναι, κανένα φανάρι, παίδες, δεν διαρκεί περισσότερο από ενάμισι ή δύο λεπτά, εκτός αν βραχυκύκλωσε ή αν από τις διαβάσεις διέρχεται η άμαξα του ηγεμόνα και του μέγα χαγάνου. Μέσα σε αυτό το ενάμισι λεπτό, ένας γήινος με επαρκείς αισθητηριακές και εγκεφαλικές λειτουργίες, μπορεί:
1/ Να επινοήσει μία φευγάτη συνταγή με τσιπούρα, ξερά σύκα και λιαστή ντομάτα
2/ Να σκανάρει στη μνήμη του έναν διερχόμενο από τις διαβάσεις, κι αργότερα, στο σπίτι, να τον ζωντανέψει με λέξεις.
3/ Να αφουγκραστεί ογδόντα χτύπους μιας καρδιάς με ημερομηνία λήξης, δηλαδή της δική του καρδιάς
4/ Να αποφασίσει σε ποιο από τα διαμερίσματα των γύρω πολυκατοικιών διαμένει ο άγνωστος έρωτας της ζωής του, που ποτέ δεν θα τον συναντήσει
5/ Να αποφασίσει εάν επιθυμεί να βομβαρδιστεί αυτοστιγμεί αυτή η πολυκατοικία
6/ Να κατονομάσει νοερά μία επιθυμία την οποία θα εκπληρώσει οπωσδήποτε μέχρι τη δύση του ηλίου, που να χαλάσει ο κόσμος όλος
7/ Να εκπληρώσει και το ακριβώς αντίθετο αυτής της επιθυμίας, δίχως να γνωρίζει το γιατί
8/ (κενός χώρος για να συμπληρωθεί από τον αναγνώστη μια άλλη πρόταση).
Τέλος χρόνου.
Αμέσως μετά
Βάζεις πρώτη και ξεκινάς.
Το φανάρι πρασίνισε.
Το ζουμερό μπιφτέκι μεσουρανεί.
