«Ευχές και αγάπες και σας απεθύμησα»

^{[ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ ]}

[ Στο πε­ρι­θώ­ριο της τα­κτι­κής συ­νερ­γα­σί­ας του με τον Χάρ­τη, ο Χ.Κ. έστελ­νε κα­τά και­ρούς κά­ποια κεί­με­να με προ­ο­πτι­κή να συ­μπε­ρι­λη­φθούν στην ύλη του πε­ριο­δι­κού. Ορι­σμέ­να απ' αυ­τά τα ανέ­βα­ζε στο facebook ή άλ­λα­ζε γνώ­μη και τα άφη­νε για αρ­γό­τε­ρα.  Ιδού με­ρι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα: ]

Κατα­γρά­φω εδώ τις πρώ­τες σκέ­ψεις· το κε­ντρι­κό ερώ­τη­μα εί­ναι: «Αλή­θεια ή ψέ­μα­τα»; Τα επό­με­να πιο εφαρ­μο­σμέ­να και πιο τυ­φλω­μέ­να: Για­τί ξα­νά; Για ποιους; Για να πε­τύ­χου­με κά­τι νέο και των νέ­ων και­ρών ή για να επα­να­λά­βου­με τα πα­λιά; Για το κέ­φι μας ή για­τί όντως θα εί­μα­στε χρή­σι­μοι; Όχη­μα για ψευ­δαί­σθη­ση προ­σω­πι­κής ανα­σύ­ντα­ξης ή όχη­μα για διεμ­βο­λι­σμό τού Μέλ­λο­ντός μας; Προς το πα­ρόν, αι­σθά­νο­μαι σαν κά­τι συ­νε­παρ­μέ­νους στη συ­νο­μι­λία με το κι­νη­τό που δεν προ­σέ­χουν ού­τε ποιους σκου­ντά­νε περ­πα­τώ­ντας, ού­τε ποιους τρα­κά­ρουν οδη­γώ­ντας, διό­τι το άκου­σμα εί­ναι πο­λύ πιο ελ­κυ­στι­κό από το θέ­α­μα. «Βα­δί­ζω και πα­ρα­μι­λώ...» έλε­γε το πα­λιό εκεί­νο προ­φη­τι­κό τρα­γου­δά­κι, σε μια επο­χή που η δι­πλή ταυ­τό­τη­τα ήτο απα­γο­ρευ­μέ­νη και ο φό­βος μην και μας πά­ρουν στο ψι­λό ή με ζουρ­λο­μαν­δύα, πο­λύ λο­γι­κός. Τώ­ρα που μι­σός εδώ και μι­σός στο πα­ρά­θυ­ρο επι­τρέ­πε­ται, θα δού­με.

[ Από το δω­μά­τιο του νο­σο­κο­μεί­ου, 16/7/2018 ]

Sturm und Drank  //  Storm and Stress // Romantic Era πρω­ι­νιά­τι­κα, αλ­λά ποιάν απ' όλες;

Romantic Era ονο­μά­ζε­ται η ενό­τη­τα στο ιντερ­νε­τι­κό ρα­διό­φω­νο· την επι­λέ­γω σή­με­ρα –προ ολί­γου– και μου έχει Μέ­ντελ­σον κον­τσέρ­το για βιο­λί, δεν έχω πα­ρά­πο­νο, υπέ­ρο­χη μου­σι­κή, αλ­λά η τε­λι­κή γεύ­ση στο βά­θος-βά­θος αφή­νει κά­ποια πί­κρα· «Άει στο κα­λό πρωί-πρωί», λέω εκνευ­ρι­σμέ­νος, εγώ θέ­λω δυ­να­μι­κό ρο­μα­ντι­σμό να γε­μί­σω τις σε­λί­δες, το χώ­ρο μου και τον κό­σμο ολό­κλη­ρο με τη πα­ρου­σία και τη φα­ντα­σία μου, «ψά­ξε για Βά­γκνερ», μου θυ­μί­ζει το εφη­βι­κό πα­ρελ­θόν μου, «ε... όχι και Βά­γκνερ πρω­ι­νιά­τι­κα», «για­τί άσχη­μα θα ήταν ένα Κάλ­πα­σμα Βαλ­κυ­ριών ή ένα Ει­δύλ­λιο τού Ζίγ­κφριντ»;
Εντά­ξει, απλώς δε θέ­λω αυ­τό το νο­σταλ­γι­κό και πε­πε­ρα­σμέ­νο και πλέ­ον ανέ­φι­κτο, του άλ­λου, του συμ­βα­τι­κού ρο­μα­ντι­σμού, ού­τε Μέ­ντελ­σον ού­τε Μπραμς, ού­τε Σού­μπερτ και Σού­μαν, εγώ θέ­λω Wille zur Macht [θέ­λη­ση για εξου­σία]όχι λυ­σι­τε­λή προ­σαρ­μο­στι­κή πα­ρα­δο­χή, τέ­τοια έχω έτσι κι αλ­λιώς, ως ση­μειο­λό­γος της κα­τευ­να­στι­κής εκλο­γί­κευ­σης. Θε­λω δύ­να­μη, να κά­τσω και να γρά­ψω τα κεί­με­να που ανα­μέ­νουν από εμέ­να: ένα για τον αγα­πη­μέ­νο φί­λο ποι­η­τή Μι­χά­λη Μή­τρα που μου λεί­πει κι ένα άλ­λο για τις κα­τοι­κί­ες/μου­σεία των καλ­λι­τε­χνών και ποι­η­τών που ετοί­μα­ζα πριν 20 χρό­νια για μια Τρά­πε­ζα· άμα εθι­στώ πρω­ι­νιά­τι­κα στην αρ­ρω­στη­μέ­νη νο­σταλ­γία δε θα βγει τί­πο­τε· ας βά­λω κα­λύ­τε­ρα ν' ακού­σω εκεί­να τα εκ­στα­σια­κά τσι­φτε­τέ­λια από την ανα­το­λι­κή Θρά­κη, αφού ο Βά­γκνερ θα με αγριέ­ψει δια­νοη­τι­κά. Άκου, λέ­ει, τσι­φτε­τέ­λι και ρο­μα­ντι­σμός, χμμμ ... ωραία ιδέα, χχχχμμμμ ...τσι­φτε­τέ­λι ίσον εκ­στα­σια­κός διο­νυ­σια­σμός, χμμμ ...πιο δη­μιουρ­γι­κό από την κα­τα­το­νι­κή με­λαγ­χο­λία των Μπραμς και Μέ­ντελ­σον και Σού­μαν μού ακού­γε­ται, χμμμμμμ....

[ 7/5/2020 ]

[ Δες τι σο­βα­ρο­χα­ρι­τω­μέ­να γρά­φω στο φέι­σμπουκ ελεύ­θε­ρος... κι εσύ μ' έχεις μό­νο για τα χα­ζά ει­κα­στι­κά, γα­μώ­τη...! ]:

Εκ φύ­σε­ως λα­τρεύω τις συ­γκρί­σεις ομοει­δών, τα λε­γό­με­να «συ­γκρι­τι­κά τεστ». Τό­σο για τα πρα­κτι­κά θέ­μα­τα («ποιος πά­γκος στη λαϊ­κή έχει τις κα­λύ­τε­ρες ντο­μά­τες;»), όσο και για τα θε­ω­ρη­τι­κά (εί­ναι η ίδια η ση­μα­σία των χρω­μά­των ανά τους λα­ούς»;)
Δεν μπο­ρώ να γρά­ψω μια γραμ­μή για το πα­ρα­μι­κρό, αν δεν το συ­γκρί­νω με ομοει­δή υπό με­τα­βαλ­λό­με­νες συν­θή­κες, συγ­χρο­νι­κώς και δια­χρο­νι­κώς, στην εντός μου data base.
Εκτός από τα ει­κα­στι­κά ζη­τή­μα­τα (το ίδιο θέ­μα, εί­τε η ίδια τε­χνο­τρο­πία ανά διά­φο­ρους καλ­λι­τέ­χνες ή επο­χές), έβλε­πα έτσι και την Πλη­ρο­φο­ρι­κή. Στο πε­ριο­δι­κό Ram συμ­με­τεί­χα ως ση­μειο­λό­γος στις με­τρή­σεις και συ­γκρί­σεις νέ­ων μο­ντέ­λων υπο­λο­γι­στών και έγρα­φα κρι­τι­κή νέ­ων cd rom και σό­φτ­γου­ερ.
Ευ­και­ρία λοι­πόν να εξα­σκή­σω το σπορ και στα ...θερ­μό­με­τρα. Σπά­νια πε­ρί­πτω­ση να έχει κα­νείς πε­ρισ­σό­τε­ρα από ένα. Έτσι, όταν ξα­να­βρή­κα με­τα­ξύ δύο μα­ξι­λα­ριών το απω­λε­σθέν θερ­μό­με­τρο με το οποίο τσε­κα­ρι­ζό­μουν κα­θη­με­ρι­νά στους μή­νες του lock down, δε με μέμ­φθη­κα για τη βια­σύ­νη μου να αγο­ρά­σω και­νού­ριο, αλ­λά έσπευ­σα ...«να ικα­νο­ποι­ή­σω το πά­θος μου», ξε­κι­νώ­ντας ένα συ­γκρι­τι­κό τεστ θερ­μο­μέ­τρη­σης με δύο όμοια θερ­μό­με­τρα στο στό­μα, ταυ­τό­χρο­να.
«Ιδού, υπάρ­χει δια­φο­ρά στο απο­τέ­λε­σμα, χμμμ, για­τί άρα­γε;» μουρ­μού­ρι­σα με­τά το πρώ­το απο­τέ­λε­σμα, κι άρ­χι­σα να προ­βλη­μα­τί­ζο­μαι στην πι­θα­νό­τη­τα δια­φο­ράς υλι­κών, κα­τα­σκευ­ής, παρ­τί­δας πα­ρα­γω­γής, κ.ο κ.
Αλ­λά, φευ, οι επό­με­νες θερ­μο­με­τρή­σεις της στο­μα­τι­κής μου κοι­λό­τη­τας επέ­δει­ξαν αξιο­θαύ­μα­στη ομοιο­γέ­νεια.
Έτσι, αρ­κέ­στη­κα στο —ευ­ε­ξή­γη­το— συ­μπέ­ρα­σμα ότι ίδια δου­λειά κά­νει ένα θερ­μό­με­τρο αγο­ρα­σμέ­νο από κι­νέ­ζι­κο σάιτ με 1,5 ευ­ρώ και ένα άλ­λο με 6 ευ­ρώ από αθη­ναϊ­κό φαρ­μα­κείο. Στα­μά­τη­σα τις δο­κι­μές... και, επι­τέ­λους, με ξα­να­πή­ρε ο ύπνος.

[ 21/7/20 ]

[...] Τι διά­λο κεί­με­νο εί­ναι ετού­το, τι εί­δος; Το 'γρα­ψα με χα­ρά μια νύ­χτα του 2017 στο φέι­σμπουκ. Επει­δή δεν πο­λυ­χω­νεύω τη λο­γο­τε­χνία, όπως γνω­ρί­ζεις, δε χαί­ρο­μαι γι' αυ­τό το άνευ λό­γου, αι­τί­ας και χρη­στι­κό­τη­τας κει­με­νά­κι. Από την άλ­λη πλευ­ρά, και αι­σθη­τι­κό θέ­μα έχει και ιστο­ρι­κή γνώ­ση και ευαι­σθη­σία και μια ροή, και αρ­κε­τή πρω­το­τυ­πία, κλπ. 
Η Ερώ­τη­ση: Όταν μου ξα­να-βγαί­νει κά­τι τέ­τοιο, να το στέλ­νω για τον Χάρ­τη; Σ αυ­τήν την πε­ρί­πτω­ση το φέι­σμπουκ προ­σφέ­ρει απλώς τη νέα φόρ­μα —με τον ημε­ρο­λο­για­κό, χρο­νο­γρα­φι­κό, αυ­το­σχε­δια­στι­κό, αυ­το­μα­τι­κό, «νε­ο­ναϊφ» στυλ— και ο Χάρ­της το ανα­γνω­ρί­ζει εκ μέ­ρους τής λο­γο­τε­χνί­ας ως εν­δια­φέ­ρον «νεο» εί­δος, ση­μείο των και­ρών.
Χαί­ρε, Χά­ρης, ευ­χα­ρι­στώ. Το κεί­με­νο:

Πρω­ι­νή γυ­μνα­στι­κή με
9η Μπε­τό­βεν
+ 9η Μά­λερ
+ 9η Ντ­βόρ­ζακ
(Και στο βά­θος η 9η Μπρού­κνερ)

Μουρ­μου­ρί­ζο­ντας μου­σι­κή, περ­πά­τη­σα σή­με­ρα στο γή­πε­δο με­τά από και­ρό· ένιω­σα κα­θα­ρό το μυα­λό μου (ε ναι, εί­ναι και το βο­ρια­δά­κι...), κά­θο­μαι κα­τό­πιν στο γρα­φείο για να ξε­κι­νή­σω γρά­ψι­μο και να, στο δια­δι­κτυα­κό ρα­διό­φω­νο πε­τυ­χαί­νω την 9η του Μπε­τό­βεν από την αρ­χή.
Χα­ρά θε­ού, ναι, αλ­λά στο τέ­λος, με­τά από μά­χες και φι­λο­σο­φί­ες με­τα­ξύ με­γά­λων ιδε­ών και νο­σταλ­γί­ας για την άδο­λη χα­ρά, την οποία και στο τέ­λος συ­να­ντά. Ναι, το άντε­ξα, πα­ρά το πο­μπώ­δες και σφι­χτο­δε­μέ­νο στυλ.
Αλ­λά από τη μέ­ση και πέ­ρα άρ­χι­σα να ακούω πα­ράλ­λη­λα «με τα αυ­τιά της ψυ­χής» και κά­ποιες άλ­λες 9ες συμ­φω­νί­ες.
Του βλαμ­μέ­νου του Μά­λερ κα­ταρ­χήν που συ­να­ντά επι­τέ­λους τη θα­νά­σι­μη διά­λυ­ση αφού απο­δό­μη­σε στα εξ ών συ­νε­τέ­θη την συμ­φω­νία ως συν­θε­τι­κό μο­ντέ­λο. Χα­ρα­κί­ρι αι­σθη­τι­κό, ψυ­χα­νά­λυ­ση σαν να βρί­σκε­ται μπρο­στά στον Φρόιντ, εκεί στον κοι­νό τό­πο της Βιέν­νης, σαν να προ­ε­ξαγ­γέλ­λει και το κομ­μά­τια­σμα της Αυ­στρο­ουγ­γα­ρί­ας λί­γα χρό­νια με­τρά.
Για­τί τον αγα­πή­σα­με αυ­τόν τον Μά­λερ στη δε­κα­ε­τία του 1960; Οι χί­πις της Κα­λι­φόρ­νιας ήταν που τον ξα­να­θυ­μή­θη­καν και από τό­τε γέ­μι­σε ο τό­πος σπα­ράγ­μα­τα μου­σι­κά. Την πρώ­τη συμ­φω­νία ού­τε που την θυ­μού­νται οι λά­τρεις του· εί­ναι, βλέ­πε­τε, κα­λο­δε­μέ­νη συν­θε­τι­κά και εν­θου­σιώ­δης ιδε­ο­λο­γι­κά, όχι πει­σι­θά­να­τη όπως οι επό­με­νες.
Η 9η του Μπε­τό­βεν κο­ρυ­φώ­νει, εντω­με­τα­ξύ, την αφή­γη­ση της εσω­τε­ρι­κής, της τρα­γι­κής δια­μά­χης και ο δι­κός μου πα­ράλ­λη­λος μου­σι­κός βί­ος έχει ήδη πε­τα­χτεί στην 9η του Μπρού­κνερ, από αγα­πη­μέ­νο δί­σκο που εί­χα αγο­ρά­σει με το μα­θη­τι­κό μου κα­λο­και­ρι­νό ει­σό­δη­μα. Πει­θαρ­χη­μέ­νη ανα­ζή­τη­ση του Θε­ού, λέ­νε, το δη­λώ­νει πράγ­μα­τι και το κά­νει συ­ναρ­πα­στι­κά. Η ανά­πο­δη πο­ρεία απ' τον συ­ντο­πί­τη και σχε­δόν σύγ­χρο­νό του Μά­λερ, o οποί­ος τον εκτι­μού­σε, απο­ρώ όμως πώς και για­τί, διό­τι ρο­μα­ντι­κός μεν και ο Μπρού­κνερ αλ­λά με δυ­να­μι­κή συ­γκρό­τη­ση και βα­γκνε­ρι­κό σφρί­γος.
Ο συ­νειρ­μός με την 9η του Ντ­βόρ­ζακ ήλ­θε πο­λύ εύ­κο­λα. Η δη­μο­φι­λέ­στε­ρη συμ­φω­νία στην ιστο­ρία της μου­σι­κής, «Η συμ­φω­νία του Νέ­ου Κό­σμου», γρά­φτη­κε κι αυ­τή εκεί­να τα ίδια χρό­νια, αλ­λά αυ­τός ο γλύ­κας μου­σουρ­γός αφη­γεί­ται μεν γλα­φυ­ρά όλους τους πρέ­πο­ντες δια­λό­γους μου­σι­κών θε­μά­των και κα­τα­στά­σε­ων, αλ­λά και ανα­δί­δει πα­νη­γυ­ρι­κά αυ­τό το αί­σθη­μα, το αι­σιό­δο­ξο, του νέ­ου ξε­κι­νή­μα­τος, του πρω­το­πό­ρου, της ενα­τέ­νι­σης ενός ορί­ζο­ντα, μιας νέ­ας με­γά­λης χώ­ρας όπου πρω­το­ε­νώ­θη­καν όλες οι πο­λι­τι­στι­κές πα­ρα­δό­σεις ως πρό­βα πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης.
Για­τί 9 συμ­φω­νί­ες κα­θέ­νας τους; ...Και για­τί τους αγα­πή­σα­με και τους ξα­να­συ­να­ντά­με τό­σο συ­χνά; Κα­μιά ιδέα; Τό­σες μό­νο προ­λα­βαί­νει ένας σπου­δαί­ος δη­μιουρ­γός διά βί­ου; Πώς εί­ναι άρα­γε οι έν­να­τες των πο­λυ­γρα­φό­τα­των Μό­τσαρτ και Χάι­ντν;
Η υπό τε­μα­χι­σμό Αυ­στρο­ουγ­γα­ρία εί­ναι κοι­νός πα­ρά­γο­ντας. Το όρα­μα της Αμε­ρι­κής ένας άλ­λος.
Εκεί στη Βιέν­νη, την πρω­τεύ­ου­σα του κό­σμου στις αρ­χές του 20ού αιώ­να, εκεί ανα­κοί­νω­σε τη Θε­ω­ρία της Σχε­τι­κό­τη­τας ο Αϊν­στάιν, εκεί εκ­δό­θη­κε Ο Πο­λι­τι­σμός πη­γή δυ­στυ­χί­ας του Φρόιντ, εκεί γεν­νή­θη­κε η δω­δε­κά­φθογ­γη μου­σι­κή, εκεί και ο φι­λο­σο­φι­κός κύ­κλος της Βιέν­νης υπό τον Βιτ­γκεν­στάιν, εκεί και η ιστο­ρία της Τέ­χνης από τον Βάρ­μπουργκ και τον Γκό­μπριτζ, απ' εκεί και ο ιδρυ­τής του μά­να­τζμεντ και του μάρ­κε­τινγκ Π. Ντρά­κερ. Εβραί­οι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι.

[ 10/12/2020 ]

[...]
Βρή­κα ευ­και­ρία και κα­τέ­θε­σα μια παι­διό­θεν απο­ρία μου: ... «Για­τί αυ­τός ο Οδυσ­σέ­ας θε­ω­ρεί­ται ήρω­ας & θε­τι­κό πρό­τυ­πο; Όλο πο­νη­ριές —όχι ενώ­πιος ενω­πίω νί­κες— και μά­λι­στα πι­σώ­πλα­τες [...]. Ναυα­γός συ­νε­χώς, δηλ. απο­τυ­χη­μέ­νος στον σχε­δια­σμό. Πή­ρε στο λαι­μό του τό­σους και τό­σους που γι­νό­ταν τσούρ­μο στο κά­θε νέο ξε­κί­νη­μα. Ο Δού­ρειος Ίπ­πος και το κόλ­πο στη σπη­λιά του Πο­λύ­φη­μου, δεν εί­ναι να κα­μα­ρώ­νει κά­νεις για τη γεν­ναιό­τη­τά του. Ξε­γέ­λα­σε κι εκ­με­ταλ­λεύ­τη­κε γυ­ναί­κες. Και σκό­τω­σε τους μνη­στή­ρες που δεν ξέ­ρω ακρι­βώς τι κα­κό έκα­ναν.... Τι θε­τι­κό και ηθι­κό μή­νυ­μα εκ­πέ­μπει αυ­τός ο «ήρω­ας»; Την ερώ­τη­ση έκα­να πα­λιά στον Δ. Ν. Μα­ρω­νί­της, όταν κά­να­με συν­δι­δα­σκα­λία στο Τμή­μα ΜΜΕ του ΑΠΘ. Γέ­λα­σε και δεν μου απά­ντη­σε.

[ 13/12/2020 ]

[ Ε-mail προς φί­λους: ]

Έχω δέ­κα χρό­νια που πή­ρα σύ­ντα­ξη και κά­θο­μαι και ανα­συ­ντάσ­σω τα κεί­με­νά μου για να τους δώ­σω μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη μορ­φή και με στό­χο να βγά­λω 2-3 βι­βλία. Έχω πα­λιά πεί­ρα, κα­θώς ήμουν για χρό­νια σύμ­βου­λος βι­βλιο­γρα­φί­ας στο Βι­βλιο­πω­λείο Μόλ­χο και συ­ντά­κτης στον Κώ­δι­κα, το πε­ριο­δι­κό μου στη Γερ­μά­νια, αλ­λά όταν πρό­κει­ται για τον εαυ­τό του εί­ναι δύ­σκο­λο να κα­τα­λά­βει κα­νείς τι πρέ­πει να κά­νει. Απώ­τε­ρος στό­χος μoυ τώ­ρα
α) να ανα­δεί­ξω την εσω­τε­ρι­κή φι­λο­σο­φι­κή συ­γκρό­τη­ση όσων έγρα­φα επί 40 χρό­νια
β) να εκ­με­ταλ­λευ­τώ τον από­η­χό τους στις νε­ό­τε­ρες συν­θή­κες, όπου εί­μαι σχε­δόν άγνω­στος.

Χο­ντρι­κά πρό­κει­ται για:

Α) 10+ 15σε­λι­δες δο­κί­μια/με­λέ­τες μου πα­λιές, ισχυ­ρές ακό­μη (:‘Kitsch and Taste in Greece’, Παι­δι­κή Πα­ρα­λο­γο­τε­χνία και Αφη­γη­μα­το­λο­γία, Μα­θή­μα­τα Οπτι­κής Ση­μειο­λο­γί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο, Multimedia-Ανα­πλη­ρώ­νο­ντας μια επι­κοι­νω­νια­κή ανα­πη­ρία, η Ιστο­ριο­γρα­φία ως Ει­κο­νι­κή Πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κ.ά.), που θα μπο­ρού­σαν να έχουν τον πρό­χει­ρο τί­τλο «Ση­μειω­τι­κή και Πο­λι­τι­σμός».

Β) 100 πε­ρί­που τρι­σέ­λι­δες επι­φυλ­λί­δες/δο­κί­μια από το Γ’ Πρό­γραμ­μα της ΕΡΤ και ομι­λί­ες με θέ­μα­τα οπτι­κού πο­λι­τι­σμού από τις τέ­χνες, το σι­νε­μά κ.λπ., που ανι­χνεύ­ουν τις ‘οπτι­κές γλώσ­σε­ς’ στον σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­σμό.

Γ) 20 περ. δια­λέ­ξεις με θέ­μα­τα ανά­λο­γα σε γνω­στά ιδρύ­μα­τα και

Δ) 1200 (!) κρι­τι­κά ση­μειώ­μα­τα 600 λέ­ξε­ων στην εφ. Τα Νέα για εκ­θέ­σεις σε γκα­λε­ρί και μου­σεία.

Τα εσω­τε­ρι­κά θέ­μα­τα που δια­τρέ­χουν συ­νε­χώς όλα τα πα­ρα­πά­νω και όπου έχω συμ­βο­λή ερ­μη­νειών και βι­βλιο­γρα­φι­κής ανα­γω­γής εί­ναι: Η οπτι­κή επι­κοι­νω­νία στον σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­σμό – Η οπτι­κή ση­μειο­λο­γία (θε­ω­ρία επι­κοι­νω­νί­ας) – Η σχέ­ση σύγ­χρο­νης ζω­γρα­φι­κής με αυ­τό το νέο πε­ρι­βάλ­λον που λει­τουρ­γεί και ως ‘γλώσ­σα’ – Η τέ­χνη ως προ­ϊ­όν και σύ­στη­μα επέν­δυ­σης – Τέ­χνη και ψυ­χια­τρι­κή –Τα multimedia ως νέα Κοι­νή Γλώσ­σα, κ.ά.
Ο προ­βλη­μα­τι­σμός μου λοι­πόν αφο­ρά: 1) την εσω­τε­ρι­κή συ­νο­χή και με­τα­δο­τι­κό­τη­τα αυ­τών των θε­μά­των μου ως προς το κοι­νό τους σή­με­ρα. Αλ­λά εί­ναι κα­λά για τα χρό­νια που γρά­φτη­καν και αλ­λά –τα λι­γό­τε­ρα– με κά­ποια ενη­μέ­ρω­ση μι­λά­νε και σή­με­ρα 2) Κυ­ρί­ως, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο — το πώς θα ανα­δη­μο­σιευ­τούν από άπο­ψη εκ­δο­τι­κή, δηλ. αν γί­νουν «χάρ­τι­νες» η ψη­φια­κές εκ­δό­σεις (ή και τα δυο). Και ως προς τη την ψη­φια­κή έκ­δο­ση, τι να προ­τι­μή­σω, ποια πλατ­φόρ­μα, κ.λπ. κ.λπ.
Νο­μί­ζω ότι εσύ γνω­ρί­ζεις κα­λά τό­σο το νέο αυ­τό πε­ρι­βάλ­λον, όσο και τη δι­κή μου σχέ­ση με τα θέ­μα­τά μου, συ­χνά συμ­βα­τι­κή (με βά­ση τα βι­βλιο­γρα­φι­κά δε­δο­μέ­να δε­κα­ε­τών 1960-80) και ενί­ο­τε και­νο­το­μι­κή σε με­ρι­κές πε­ρι­πτώ­σεις. Και, τε­λευ­ταίο, ερώ­τη­μα, αν εί­ναι να κα­τευ­θύ­νω την ανα­σύ­ντα­ξη προς διε­θνή και ψη­φια­κό χώ­ρο, κά­ποια απ' αυ­τά, μή­πως εί­ναι κα­λύ­τε­ρα να τα κά­νω στα αγ­γλι­κά κα­τευ­θεί­αν.
Αν βρεις και­ρό και μου στεί­λεις μια γνώ­μη, θα σου εί­μαι υπό­χρε­ος, και σε ευ­χα­ρι­στώ εκ των προ­τέ­ρων.

[ 11/6/2021 ]