[ Άναλις ]

Το παρόν κείμενο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2013 για το αφιέρωμα του ελληνογαλλικού περιοδικού Desmos/Δεσμός στον Δ.Τ.Α, όπου και εντάχθηκε σε μετάφραση στα γαλλικά της Joëlle Lissorgues, (τχ. 40, dossier coordonné par Antigone Vlavianou, Christian Cogné, Ismini Vlavianou, Παρίσι 2013, σ. 29). [Σ.τ. Επιμ.]

——————

Ο Δημήτρης Άναλις, όταν τον πρωτογνώρισα στο Παρίσι, είχε ήδη κάτι το μυθικό. Όχι μόνο γιατί είχαν δημοσιευθεί ποιήματά του – νομίζω δύο ή τρείς μικρές ποιητικές συλλογές στα Γαλλικά, αλλά γιατί ήταν πασίγνωστος εξαιτίας μιας θορυβώδους ερωτικής του ιστορίας που ενέπλεκε σημαντικές ηθοποιούς, σταρ εκείνης της εποχής, πασίγνωστους συγγραφείς, και που του είχε δημιουργήσει ένα φωτοστέφανο με σατανικές εκλάμψεις.

Ο Δημήτρης μύριζε για μας τους αμύητους έντονα ένα μείγμα από ακριβές κολόνιες για το ξύρισμα, αλλά και αρκετά έντονα θειάφι. Ήταν και η εμφάνισή του που εξυπηρετούσε τον μύθο. Ο Δημήτρης ήταν συγκλονιστικά όμορφος, με ένα πολλαπλό τρόπο και, ανάλογα με την ψυχική του διάθεση ή τις ανάγκες της στιγμής, ήξερε να τονίζει τη μια ή την άλλη πλευρά της προσωπικότητάς του. Μπορούσε να κάθεται για μακρά χρονικά διαστήματα σιωπηλός ατενίζοντας ένα σημείο στον ορίζοντα ή να διαβάζει ένα βιβλίο, όσο θορυβώδης και αν ήταν ο περίγυρος. Είχε τη στάση αρχαίου ελληνικού αγάλματος. Μπορούσε να συγκρούεται και να παθιάζεται για θέματα μερικές φορές υπεράνω πάσης υποψίας, χειρονομώντας και φωνάζοντας μέχρι την τελική πτώση του αντιπάλου.

Ήξερε να περιμένει τη γυναικεία λεία του αλλάζοντας ύφος και θέμα συζήτησης ανάλογα με τις ανάγκες της συνομιλήτριάς του, που τις μάντευε με αξιοσημείωτη ακρίβεια.

Όποιος τον έβλεπε τα απογεύματα στις φιλολογικές και κοσμικές του συναναστροφές, ήταν αδύνατο να φανταστεί ότι αυτός ο γόης πέρναγε το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου του διαβάζοντας ή γράφοντας.

Ότι αυτός ο νέος που έμοιαζε πλασμένος για τα ευχάριστα και τα τρυφερά της ζωής ήταν ένας τυραννισμένος νους, ένας βαθύς ιδεολόγος και ένας αθεράπευτος νοσταλγός.