ΑΛΦΑ
Παράξενο, αλλά όταν την ανακαλούσε στη μνήμη του, η μορφή της συνοδευόταν με όλες τις ηχητικές παραλλαγές του άλφα.
Αλφάβητο

ΒΗΤΑ
Μέσα στο ενυδρείο ο κυματισμός ανήλθε επικίνδυνα. Αν και δεν υπήρχε ουρανός ακουγόταν ο άνεμος που είχε δυναμώσει αρκετά:ββββββββββββββββββ!

ΓΑΜΑ
Πόσο ακατάσχετα δημιουργική αισθάνεται όταν στις ερωτικές συνευρέσεις της χρησιμοποιεί λέξεις που αρχίζουν με το γράμμα γάμα.

ΔΕΛΤΑ
Ήταν τόσο παρορμητικός ώστε η γοητεία που του προκαλούσε το γράμμα δέλτα τον έκανε τις λέξεις που το περιείχαν να τις επαναλαμβάνει δύο φορές.

ΕΨΙΛΟΝ
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Λεύκιος Δροσόφιλος η τελευταία φορά που συμπεριέλαβε το γράμμα έψιλον στα λόγια του ήταν δύο ώρες πριν τον θάνατό του.

ΖΗΤΑ
Δεν με αφήνει να κοιμηθώ όλη νύχτα. Όλο ζζζζζζζζζζζζζζζζζ βουίζει πάνω απ' το κεφάλι μου, παραπονιόταν, κι άλλαζε συνεχώς θέση στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας.

ΗΤΑ
Ήταν μοναδικός στην αποστήθιση. Μπορούσε να απομνημονεύσει ολόκληρα κείμενα με μια μόνο ανάγνωση. Μόνο που ξεχνούσε το γράμμα ήτα.

ΘΗΤΑ
Όταν δεν είχε έμπνευση χτυπούσε συνεχώς το πλήκτρο με το γράμμα θήτα στο αδρανές πληκτρολόγιο της γραφομηχανής του. Ήταν ένας τρόπος πνευματικής αποφόρτισης και περισυλλογής.

ΓΙΩΤΑ
Χάνοντας την όρασή του, το μόνο που μπορούσε να διακρίνει, όταν προσπαθούσε να διαβάσει, ήταν το γράμμα γιώτα. Ήταν τόσο φωτεινό που τον ανάγκαζε να αποστρέφει τη σκοτεινή ματιά του από το μονογράμματο κείμενο.

ΚΑΠΑ
Την αδιέξοδη στιγμή, όταν δέχθηκε τη σφαίρα στον κρόταφο, δεν πρόλαβε να βγάλει άχνα. Ούτε εκείνο το αρχικό κάπα που έβγαζε στις πρόβες.

ΛΑΜΔΑ
Έγραφε λογοτεχνία, κυρίως πεζογραφία, η οποία διέθετε τα κριτήρια αναγνώρισης από τους ομότεχνους συγγραφείς, κριτικούς και αναγνώστες για τη νεωτερικότητα και τον φρέσκο αέρα που έφερνε στην παρηκμασμένη και βαλτωμένη λογοτεχνική παραγωγή. Ο Κρεμασμένος είχε όμως ένα ελάττωμα. Χρησιμοποιούσε συχνά το γράμμα λάμδα, ακόμη και σε λέξεις που δεν χρειαζόταν. Έτσι τα κείμενά του γίνονταν ακατανόητα και μυστηριώδη, στοιχείο που έδινε μια πνοή πρωτοτυπίας στην αφηγηματική του αδεξιότητα.

ΜΙ
Όταν ο ηλεκτρονικός ονειροκρίτης άρχισε να πέφτει έξω στις προβλέψεις του έβγαλε μια ηχητική πνοή απογοήτευσης:
Μμμμμμμμμ
Μόλις πριν δυο μήνες τον είχε αγοράσει.

ΝΙ
Όταν ο Γκρέγκορ Κάφκα πετάει αφήνει έναν παράξενο ήχο: νννννννννννννννννν

ΞΙ
Να σου εξομολογηθώ κάτι; Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι μου βγάζω ένα δυνατό ξορκιστικό ξξξξξξξξξξξξ! και τα πνεύματα που το κατοικούν τρέχουν να κρυφτούν όπου βρουν.
Σιγά να μην τα αφήσω να κάνουν ότι θέλουν όταν βρίσκομαι εγώ εκεί. Πρωταγωνιστής στο σπίτι μου είμαι εγώ και κανένας άλλος.

ΟΜΙΚΡΟΝ
Έγραφε βιαστικά με γράμματα πρόχειρα και δυσανάγνωστα. Μόνο το γράμμα όμικρον έφτιαχνε με διαβήτη.
Δικαιολογούσε την απόφασή του αυτή με το επιχείρημα ότι μέσα από εκεί περνάει η πνοή της έμπνευσης και πρέπει να την υποδεχόμαστε με την μεγαλοπρέπεια και ομορφιά του κύκλου.

ΠΙ
Όταν τον καλούσε κοντά της έφτανε στο πι και φι.
Τον τελευταίο καιρό ήταν τέτοιο το πάθος του να βρεθεί όσο δυνατόν γρηγορότερα κοντά της, ώστε άφηνε το φι στους βραδυπορούντες. Το πι τού ήταν αρκετό.

ΡΟ
Ότι το ρο παραμένει αναντικατάστατο στις λέξεις που το περιέχουν τον κάνει να νιώθει απογοήτευση και άγχος. Το μόνο που του απομένει είναι να συνεχίσει την προσπάθεια, ώστε να καταφέρει να αρθρώσει σωστά το δυσπρόφερτο γράμμα, η οποία παραμένει μέχρι τώρα ατελέσφορη.

ΣΙΓΜΑ
Κάποιος γράφει. Από το στόμα του βγαίνει ένα μακρόσυρτο, καθησυχαστικό σσσσσσσσσσσσ, σαν να θέλει να κάνει τον εαυτό του να σωπάσει.

ΤΑΥ
Χτυπημένος από μια σπάνια αρρώστια ο Κορνήλιος Υψημέτρης σε ηλικία τριανταπέντε χρονών άρχισε να χάνει το ύψος του. Λίγο πριν εξαφανιστεί, λίγα χρόνια αργότερα, ακούστηκε από τα βάθη του ανύπαρκτου, συρρικνωμένου σε μέγεθος τελείας κορμιού του, μια κραυγή αποχαιρετισμού: ττττττττττττ.

ΥΨΙΛΟΝ
Βγήκε στο μπαλκόνι και άκουσε την πολεμική ιαχή των αντιπάλων του: υυυυυυυυυ!
Επέστρεψε στο σαλόνι, κλείδωσε την μπαλκονόπορτα και κατέβασε τα ρολά. Νοιώθοντας ασφαλής συνέχισε να γράφει στο ημερολόγιό του το χρονικό της πολιορκίας του.

ΦΙ
Τι θέλει πια ο μικρός κουρσάρος; Κάνει κυκλωτικές κινήσεις με το καράβι του, στέλνει τους άντρες του να με φοβίσουν, βομβαρδίζει το σπίτι μου με τα κανόνια του.
Αν ήταν τουλάχιστον αληθινός θα τον αντιμετώπιζα με όσες δυνάμεις διαθέτω. Αλλά τώρα μ'ένα φφφφφφφφφφ μπορώ να τον εξαφανίσω.

ΧΙ
Το χειροποίητο σκυλάκι που έχω τοποθετημένο στο ράφι της βιβλιοθήκης μου το αγόρασα στο πανηγύρι του Αγίου Σουλά.
Μου αρέσει γιατί κουνάει το κεφάλι του όταν του τραβήξεις την ουρά, κι αρχίζει να γελάει, όχι με το κοινότοπο χαχαχαχαχα, αλλά με το αντισυμβατικό χιχιχιχιχι.

ΨΙ
Όταν ο Μισέλ Κουτρουμπαλί έπεσε από τη σκηνή του θεάτρου όπου πρωταγωνιστούσε, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τις συνέπειες της πτώσης του. Σηκώθηκε δίχως την παραμικρή βοήθεια, αλλά ως σινδών.
Το "ατύχημα" θεωρήθηκε σκηνοθετικό εύρημα από τους θεατές. Ένας θαυμαστικός ψίθυρος ακούστηκε στην αίθουσα:ψψψψψψψψψψψψψψ!
Μετά ακολούθησε ο τρόμος.

ΩΜΕΓΑ
Της έστελνε τόσο όμορφα ερωτικά μηνύματα που ακόμη κι οι τελείες ήταν τέλειες.
Εκείνη, κάθε φορά που τα διάβαζε, άφηνε να της ξεφύγει ένα ωωωωωωωωω! ταράζοντας την γαλήνη του γάτου της που ήταν ξαπλωμένος στο στήθος της.

Όλοι οι πίνακες είναι από το wikiart