Στη δεκαετία του ’80, μια ομάδα Γερμανών επιστημόνων, ειδικών πάνω στην κοινωνική συμπεριφορά των γήινων, έκανε το εξής πείραμα. Παρκάρισαν ένα αμάξι σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά κάποιας εντελώς γερμανικής πόλης. Το αμάξι αυτό ήταν αρτιμελέστατο, με τα φανάρια του, με τα καθρεφτάκια του, με τα τζάμια του, με τα κασετόφωνά του, με τα όλα του. Οι ντόκτορες κρύφτηκαν σε ένα αντικρινό σπίτι, με όλα τους τα σύνεργα: μπλοκάκια, μολύβια, φωτογραφικές και κινηματογραφικές μηχανές, παραμονεύοντας πίσω από τις κλειστές κουρτίνες της κρυψώνας τους. Τι παραμόνευαν; Τον παραβάτη τον καλό. Ο οποίος, επί ένα δεκαήμερο, δεν φάνηκε πουθενά. Το αμάξι παρέμεινε άθιχτο στη θέση του, ωσάν ροδοψημένο κοτόπουλο στο κλουβί με τους κροκόδειλους. Έπειτα από έναν μήνα, οι προφέσορες παρκάρισαν το ίδιο αμάξι στην ίδια θέση, μόνο που αυτήν τη φορά είχαν σπάσει από μόνοι τους μ’ ένα σφυρί το τριγωνικό παραθυράκι του οδηγού, έτσι ώστε το όχημα να δείχνει πως έχει ήδη παραβιαστεί. Ε, λοιπόν, μέσα σε λίγες μέρες, το αμάξι έγινε θερινό. Τα βράδια, όποιος περνούσε από πλάι του, έπαιρνε κι ένα σουβενίρ. Ελαστικά, ζάντες, παρμπρίζ, καθίσματα, εξοπλισμός, μηχανικά εξαρτήματα, τα πάντα αποκολλήθηκαν από τη θέση τους και κατέληξαν στα χέρια των βουλημικών περαστικών. Όλα αυτά καταγράφτηκαν με τα μπλοκάκια, με τα μολύβια και με τις μηχανές λήψης, ώστε να χρησιμεύουν ως εποπτικό υλικό στις παραδόσεις και στα κυριακάτικα άρθρα τους. Επιμύθιο: αυτό που μετράει είναι πότε ο πρώτος κροκόδειλος θα χιμήξει για την πρώτη δαγκωνιά στο ευάλωτο ορνίθι. Κατανοητό;
Και τώρα, δράση 90′′
Και τώρα, κράτησε την ανάσα σου και στοχάσου. Πόσες φορές βρέθηκες με σπασμένο το τζαμάκι σου ένα πρωί. Μια στεναχώρια, μια ανεξήγητη δυσθυμία, ένα μικροσυμβάν που σε στρίμωξε, μισή λοξή ματιά που ήρθε καταπάνω σου και σε αιφνιδίασε, ένας λόγος που δεν ειπώθηκε μα τον είχες τόσο ανάγκη να τον βυζάξεις, και να, το μέσα τζαμάκι σου ράγισε και κατέρρευσε σε θρύμματα. Όχι τίποτε θεαματικά δράματα, αφού για το μικρό σου το τζαμάκι πρόκειται μόνο. Ώσπου οι κροκόδειλοι μυρίζονται πως έπεσε ήδη η πρώτη δαγκωνιά και πλησιάζουν ορεξάτοι, με τα σάλια τους να στάζουν. Κι αρχίζει, γιούργια, το μέγα πατιρντί, το τρανό το ξήλωμα. Κροκόδειλοι κι από μέσα κι από έξω. Άλλους από αυτούς τους είχες κλειδώσει για τα καλά στα υπόγεια της ψυχής σου και νόμιζες πως είχανε ψοφολογήσει, μα εκείνοι δεν. Φόβοι, επιθυμίες, αναμνήσεις, τρόμοι κι ανασφάλειες, που κροταλίζουν κατά πάνω τα σαγόνια τους μερακλίδικα. Άλλους, τους απ’ έξω, τους μετρούσες για ληγμένους, για ξοφλημένους, μα να, που μόλις μυρίστηκαν αίμα χιμούν φορτσάτοι ώσπου να κοκκινίσει το δοντάκι τους: κάποιοι άνθρωποι της ζωής σου, κάποιες τάχα σίγουρες συνθήκες ζωής, εκείνη η τάχα αυτοπεποίθηση πως όλα καλά θα πάνε, δηλαδή οι γνωστές ζωτικές ψευδαισθήσεις τις οποίες συντηρούμε μέσα μας. Και καλά κάνουμε. Δεν μπορούμε να ζούμε συνέχεια με έναν κροκόδειλο κατάμουτρα.
Αμέσως μετά
Ή βρες τον τρόπο και σφράγισέ το γερά το παραθυράκι σου, ή πάρε ένα μπαλτά και σπάσε κι όλα τα υπόλοιπα τζάμια, να μπει έτσι μέσα ο καιρός να τα ρημάξει όλα. Κι όπου βγάλει.
