Ατμοί & άλλα ποιήματα

Η απαγορευμένη αγόρευση
εκπνέει υλική αύρα
που κυριεύει τα καταφρονεμένα μυαλά
κι ο μόσχος οδεύει σιωπηλά
προς την εξολόθρευσή του·
Σ’ ετούτη την κορυφογραμμή
που δεν γυρίζει να κοιτάξει
πίσω από την πλάτη της
τα λιβάδια που απαρνήθηκε
τη χλόη που ποδοπάτησε
κυνηγώντας μια αηδόνια και μια χίμαιρες
ξέροντας πως δεν φυτρώνουν χορτάρια
κάτω από τις πέτρες
και πως τα φύκια μόνο στ’ αλμυρό νερό
περικυκλώνουνε τα ύφαλα,
Τα καταφρονεμένα μυαλά
σκέπτονται μόνο,
κι όλο αποφεύγουν
την αγόρευση στα πλήθη,
μια άκαμπτη συνήθεια
αφρίζουσας μα αντιπαραγωγικής ορθότητας,
μόνο σιωπούν και ονειρεύονται
στο κελάρυσμα των φυλλωμάτων μιας βελανιδιάς
λύσεις διεξοδικές κι ανολοκλήρωτες

Σε συνθήκες απουσίας απόλυτης
ανθρώπινης ουσίας
είπες ότι τα πράγματα θα άλλαζαν μια μέρα.
Αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ανάμεσά μας η ίδια απόσταση.
Μια ολάκερη αφθονία ηδονών που δεν βιώθηκαν
θυμίζει το ψέμα καθώς
ατενίζουμε τη ζωή ως απλή φαντασίωση.

Συναισθήματα εκτροχιασμένα από ανικανότητα
Ολοσχερής κενότητα κάποιου φανταχτερού πάθους
ικανού να ξυπνήσει και τα κορμιά των νεκρών
μα στις νεκροπόλεις κείτονται αποτεφρωμένα τα πτώματα.

Ένα βήμα μπροστά και χιλιάδες πίσω.
Η ζωή είναι οπισθοχώρηση σε παλαιότερα σχήματα
σε συμβάσεις με το παρελθόν
και σε επιθυμίες ανεκπλήρωτες…
σαν διαρροές ατμών στο κενό

Σ’ έναν αεροδιάδρομο στη μέση της ερήμου
και με τα μοβ βουνά που κυνηγούν τον άνεμο
τη θάλασσα να αγναντεύει τη στεριά
μην είναι εκεί όπου πηγάζει το χαμόγελό σου
και γάργαρο αναβλύζει

Σαν πέφτει ο ήλιος φλογερά πορτοκαλής ή ρόδινος
και τα πουλιά αναζητούν κλαδί για να κουρνιάσουν
τότε το γέλιο σου φωτίζει τις νύχτες
ουράνιο και θείο δώρο
λαμπερός αεροδιάδρομος απογείωσης
ως την άκρη του αιθέριου ροδώνα
απόσταγμα από πέλαγος και σούρουπο
πυρακτωμένο σίδερο
πρωτόπλαστων φωτιά
που απλώνει τα πλοκάμια της ως τα αύριο