Δεκαπέντε συλλογισμοί

1. Τα ποιήματα είναι σαν πουλιά. Όσο πετούν, αξίζουν.

2. Ο άνθρωπος γίνεται αγενής απέναντί σου όταν νομίσει πως έχεις κάτι που τον ξεπερνάει. Όλοι μας είμαστε ίσοι μόνο στη γέννηση και στον θάνατο. Εκεί που διαφέρουμε είναι στην ερμηνεία του κόσμου. Άλλος έχει σκάψει βαθιά στη γη ψάχνοντας για πολύτιμα, και άλλος σε ειρωνεύεται επειδή τη γη την έχει για να ξαπλώνει και να κοιμάται. Τον τελευταίο ποτέ δεν τον ξυπνάει ο άγγελος αλλά η μανία της φύσης.

3. Να πεις στον εξομολόγο σου να σου εκμυστηρευτεί, έστω και μια φορά, τις δικές του αμαρτίες.

4. Οι ποιητές είναι τα πιο εγωιστικά πλάσματα επειδή τα διαπερνά το ρεύμα του ρυθμού. Είναι και τα μόνα που τους περισσεύει η αιχμή και η δυστοκία παραδοχής για τους άλλους. Στη μεγάλη τέντα του ήλιου που καλύπτει τη μισή γη, ένα χέρι προβάλλει από κάπου, για να στείλει χαιρετισμό στην επερχόμενη νύχτα.

5. Το ζώο που κάθεται και σε κοιτάζει μέσα στο σκοτάδι, κι ύστερα, χαλαρωμένο, αποθέτει το κεφάλι στα πόδια του και κλείνει τα μάτια, είναι για μένα η πιο αφοπλιστική έκφραση στοργής. Ακόμα κι αν η κουρτίνα απ’ την απότομη ριπή του αέρα αγγίζει το πλούσιο τρίχωμά του, ούτε και τότε σαλεύει. Μόνο όταν σε δει να αδρανείς σιωπηλός, κουρασμένος και σκυμμένος στα χαρτιά του γραφείου σου, τότε σε πλησιάζει αθόρυβα για ένα παρατεταμένο χάδι.

6. Είσαι η αδυναμία μου, γιατί ανέκαθεν απευθυνόμουν σ’ αυτό που δεν είσαι ή δεν υπήρξες ποτέ, και όχι σ’ αυτό που είσαι. Με αυτό που θα ήθελα να είσαι, ασχολούμαι, και σε αυτό πάντα καταλήγω. Μην με λυπάσαι. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος να σ’ αγαπήσει χωρίς αποδοχή, κι αυτός έτυχε να είμαι εγώ. Έμαθα να συμβιώνω χρόνια τώρα με τη λύπη. Σκέπτομαι καθαρότερα κι ελπίζω τα λιγότερα. Εξάλλου, η μοίρα του κόσμου είναι κοινή: πίσω από ανεύθυνους και χαλασμένους ανθρώπους τρέχει για ένα λειψό χάδι η μισή υφήλιος.

7. Έχω κουραστεί να ζητάω συγγνώμη από ανθρώπους που μου φέρθηκαν σκληρά. Κάποτε νόμιζα πως είναι μεγαλείο να ζητάς συγγνώμη ακόμα και αν σου φέρθηκαν άδικα, τώρα προτιμώ τη σιωπή και την επέμβαση της ίδιας της ζωής που ρυθμίζει τα πάντα. Κανείς δεν χάνεται. Ακόμα και ο πλέον δυστυχής στο απροσδόκητο τέλος του, μια οπτασία κατεβαίνει από τον ουρανό για να του σταυρώσει τα μάτια.

8. Ο πληγωμένος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη τόσο την αγάπη των ζώντων όσο την αγάπη των νεκρών. Τα βιβλία, οι άπλετοι χώροι, οι άδειες πλατείες, οι σημειώσεις, τα φευγαλέα λόγια, οι συζητήσεις με τυχαίους, οι μοναχικές βόλτες είναι οι συμπαραστάτες του. Η ζωή τα θέτει έτσι, κι αυτή τα κανονίζει, όχι αυτός. Η σιωπή και το βλέμμα που σηκώνει για να δει αυτόν τον κόσμο είναι πιο πολύτιμα από το κρασί που πίνει με παρέα δίπλα σε μια θάλασσα μολυσμένη κι εντελώς άδεια από ζωή.

9. Μόνο σε άστατο καιρό επιζητώ συναντήσεις. Εκτεθειμένος στη λόγχη της βροχής αναδύεται από μέσα μου όλης της γης η καταισχύνη και η γνώση. Αν ο κόσμος ήταν μονάχα ένας πίνακας, θα μπορούσα με το μαχαίρι μου να τον διαπεράσω και να τραυματίσω δύστροπα πρόσωπα πίσω απ’ τον καμβά. Ό,τι αγαπάω, αφού χαθεί προσωρινά, επιστρέφει σε ανύποπτη στιγμή και μου προσφέρει χώμα.

10. Πάντα στα προσκυνήματα δεν βρίσκω κανένα. Μόνο κυματιστές σημαίες προσευχής, εκτεθειμένες στον άνεμο που λυσσομανά στα παγωμένα οροπέδια της ψυχής, παρασέρνοντας όλα τ’ αποκαΐδια που μας εκτόπισαν από τον δρόμο. Όσο μεγαλώνω, τόσο ευάλωτος γίνομαι κι αγαπάω τα ζώα και τη φύση, την ερημιά και την απογύμνωση. Και να είσαι σίγουρος πως κάποια μέρα θα συναντηθούμε στην ίδια σκοπιά, μέσα στον κατακλυσμό του αέρα.

11. Έβαζε πάντα στις γωνιές των δρόμων φαγητό για τ’ αδέσποτα, αλλά όταν διαπίστωσε πως αυτά τ’ άφηναν για να τα φάνε οι πρόσφυγες, κατέρρευσε μέσα στη μεγάλη αγκαλιά του Θεού.

12. Δεν πειράζει που ζεις τόσα χρόνια ανυποψίαστος, κι αφελής. Έχεις πολλούς οπαδούς εδώ κάτω. Σε καλούν σε γλέντια και χορούς, να χαρείς και να καταναλώσεις ώρες και ανία. Χρωστάς στους πάντες και ζεις ολομόναχος χωρίς ευθύνη και συνείδηση. Κι όταν αποσύρεσαι μονάχος στο δωμάτιό σου και βλέπεις κάνα σίριαλ και δεν απολογείσαι, μήτε συλλογίζεσαι στη ίδια σου τη ζωή, τότε ευθύνεσαι για τις χιλιάδες τραγωδίες, αυτές επί της γης, που προκαλούνται από κάποιους σαν εσένα.

13. Κοιτάζω κάθε πρωί το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Αδύνατο να είμαι εγώ εκείνο το παιδάκι που, όταν του έκαναν κάποιο δώρο, χαιρόταν υπερβολικά γιατί θα το χάριζε κι αυτό στους φίλους της γειτονιάς χωρίς καμία λύπη ακόμη κι αν υπήρχε η περίπτωση να το ξεχαρβαλώσουν.

14. Συχνά η μεγάλη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση αφορά ένα πλάσμα με κοινότοπη σκέψη, αφελείς προθέσεις και διαλυμένη ζωή.

15. Έχουμε την τάση να βλέπουμε τους άλλους ως κατώτερούς μας, αγνοώντας πως το πυκνό σκοτάδι καλύπτει τα πάντα με ισοπεδωτική δημοκρατία χωρίς κανένα ενδεχόμενο διαφυγής.