Η Υδρόγειος Σφαίρα & άλλα

Προ­φα­νώς εί­ναι η Γη, δη­λα­δή ο πλα­νή­της μας, όμως σε όλων το μυα­λό έρ­χε­ται μια σύν­θε­ση θο­λή από υδρό­γειες σφαί­ρες της παι­δι­κής και όχι μό­νο ηλι­κί­ας, τις οποί­ες έτυ­χε να έχει δει σε σπί­τια, παι­δι­κές κρε­βα­το­κά­μα­ρες, δι­κη­γο­ρι­κά γρα­φεία τού άλ­λο­τε, γρα­φεία διευ­θυ­ντών σε σχο­λεία, σχο­λι­κές τά­ξεις σε σχο­λεία της επαρ­χί­ας, όπου σκο­νί­ζο­νταν δί­πλα στον Κο­λο­κο­τρώ­νη ή τον Κα­ραϊ­σκά­κη, και όλα τα λοι­πά αντι­κεί­με­να της εγκύ­κλιας παι­δεί­ας, και απο­χρω­μα­τι­ζό­ταν απ' τον ήλιο που έμπαι­νε αλύ­πη­τα τα πρω­ι­νά στις σχο­λι­κές αί­θου­σες και κα­τέ­καιε τα παι­δι­κά κε­φα­λά­κια σε αγα­στή συ­νέρ­γεια με την απο­στή­θι­ση των νο­μών της Ελ­λά­δος, των προ­ϊ­ό­ντων τού νο­μού Ξάν­θης, των πο­τα­μών της Ηλεί­ας και την επο­ποι­ία της Γρα­βιάς.
Τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες όλα τα ανω­τέ­ρω απο­χρω­μα­τί­στη­καν και σκο­νί­στη­καν ερή­μην των υπευ­θύ­νων για τα σχο­λι­κά προ­γράμ­μα­τα, στοι­χειώ­νουν ακό­μα τις σχο­λι­κές τά­ξεις και τον εγκέ­φα­λο των δα­σκά­λων, οι οποί­οι οφεί­λουν να τα συ­γκρα­τούν ομού με­τά του δεί­κτη Μπλού­μπεργκ, τα δελ­τία και­ρού που σπα­ράσ­σουν τα σαβ­βα­το­κύ­ρια­κά τους, τα τη­λε­ο­πτι­κά πά­νελ και την οθω­μα­νι­κή πο­λι­τι­σμι­κή λαί­λα­πα. Αντι­λαμ­βά­νε­στε όμως ότι η επι­και­ρό­τη­τα που κα­ταρ­γεί κά­θε εί­δους από­στα­ση (εκτός, κα­τά τι­νες, από την τα­ξι­κή), σπρώ­χνει όλο και βα­θύ­τε­ρα αυ­τές τις νη­σί­δες πα­λαιάς συ­στη­μα­το­ποί­η­σης της γνώ­σης νο­τί­ως της συ­νεί­δη­σης κι έτσι ο απο­χρω­μα­τι­σμός της υδρο­γεί­ου όπως την ξέ­ρα­με πε­ρί­που ολο­κλη­ρώ­νε­ται.
Όλα αυ­τά έρ­χο­νται στο νου μου με αφορ­μή ένα έρ­γο τέ­χνης πού εί­δα στο σπί­τι αγα­πη­μέ­νων φί­λων, εγκα­τε­στη­μέ­νο στο κέ­ντρο ενός πε­λώ­ριου στρογ­γυ­λού τρα­πε­ζιού, να στίλ­βει στο πε­ριο­ρι­σμέ­νο φως του απο­γεύ­μα­τος, και να πα­ρι­στά μια υδρό­γειο σφαί­ρα.
Πλη­σιά­ζο­ντας, η ομορ­φιά και η στιλ­πνό­τη­τά του ήταν μα­γι­κές, η διά­με­τρος πε­ρί τα 70 εκα­το­στά, τα χρώ­μα­τα θα τα ζή­λευαν ο Μο­ντριάν και ο Πι­κά­σο, ο Ρέ­μπραντ και ο Μα­νέ. Και φυ­σι­κά θα ανα­ρω­τη­θεί­τε τι γυ­ρεύ­ουν όλοι αυ­τοί στην ίδια πρό­τα­ση, αλ­λά θα σας πω ότι η με­γα­λο­φυία του έρ­γου αυ­τού φά­νη­κε όταν πλη­σί­α­σα και το κοί­τα­ξα από κο­ντά· δεν εί­δα ηπεί­ρους, ού­τε δια­κρι­τούς ωκε­α­νούς, οι πό­λοι εί­χαν υγρο­ποι­η­θεί και δια­χέ­ο­νταν προς τις ερή­μους και έπρε­πε να κοι­τά­ξεις από πο­λύ κο­ντά για να δεις το μπλε του κο­βαλ­τί­ου, το γκρι του Ατλα­ντι­κού, το μοβ της Προ­βη­γκί­ας ή το κόκ­κι­νο των ηφαι­στεί­ων. Ήταν μια υδρό­γειος της ση­με­ρι­νής συ­νεί­δη­σης, τό­σο αλ­λιώ­τι­κη με τη μεί­ξη των χρω­μά­των της, αλ­λά τό­σο οδυ­νη­ρά ίδια, με τις πα­λιές, απο­χρω­μα­τι­σμέ­νες απ' τον ήλιο και την αν­θρώ­πι­νη εμ­μο­νή στα έν­στι­κτα και τη βο­ρά...

Εί­ναι ένας άν­θρω­πος των πα­ρυ­φών. Τον ακού­με συ­χνά ως πα­ρυ­φι­στή, ως λυ­κάν­θρω­πο, ως πα­ρυ­φό­λυ­κο, ή ως tykoon, ή τι­τά­να. Ανα­πτύσ­σει πα­ροι­μιώ­δη όρε­ξη για τα παι­διά του ή τους κα­τά και­ρούς συ­ντρό­φους του, και τους δα­γκώ­νει ή τους λεί­χει με την ίδια αι­μα­τη­ρή στορ­γή. Χρη­σι­μο­ποιεί δύο, τρία ή τέσ­σε­ρα χέ­ρια για να προ­φυ­λά­ξει ή να ξε­σκί­σει και όλες του τις φω­νες για να προ­βάλ­λει το αί­μα που βλέ­πει σε μά­τια ή ποι­ή­μα­τα.
Θα συμ­φω­νή­σε­τε ότι το αί­μα εί­ναι τό­σο κόκ­κι­νο, όσο μαύ­ρο εί­ναι το από­λυ­το σκό­τος. Εκτι­νάσ­σε­ται λοι­πόν άμα τη θα­νή και φαί­νε­ται πά­νω στο άσπρο τού χιο­νιού πε­ρισ­σό­τε­ρο και απ' το σκο­τά­δι για­τί εί­ναι ο φυ­σι­κός του προ­άγ­γε­λος και μας ει­δο­ποιεί ή απλώς μας ενη­με­ρώ­νει.(σκό­τος-σκο­τώ­νω κλπ.).

Αυ­τές τις χρω­μα­τι­στές σκέ­ψεις έκα­να, κα­θώς οι πα­ρυ­φές
κα­τέ­στη­σαν ο φυ­σι­κός χώ­ρος όσων θαυ­μά­ζω, όσων
φο­βά­μαι απε­ρί­φρα­στα και όσων η δί­νη της Ιστο­ρί­ας
πε­ρι­δί­νη­σε και αφαι­ρώ­ντας τους τα δι­καιώ­μα­τα του
ονο­μα­ζό­με­νου πο­λι­τι­σμού --όπως ο γε­νέ­θλιος τό­πος
η κα­τα­κτη­μέ­νη βο­ρά, ο Δια­φω­τι­σμός τα νο­μί­σμα­τα και τα
απορ­ρυ­πα­ντι­κά--, τους το­πο­θέ­τη­σε σ’ ένα κυ­κλο­τε­ρές πε­ρι-
θώ­ριο στον πλα­νή­τη όπου επει­δή, εν­δε­χο­μέ­νως, ου­δέν κα­κόν
αμι­γές κα­λού, θα επα­να­κτή­σουν την Luminous lupus ου­σία
τους, τα υπέ­ρο­χα αστρα­φτε­ρά τους μά­τια και το αν­θε­κτι­κό
πλού­σιο δέρ­μα τους.
Αν­θρω­ποι γρη­γο­ρεί­τε! Η Εξέ­λι­ξη ελ­λο­χεύ­ει.