Παμβώτις & άλλα ποιήματα

Χάλκινοι αετοί κωπηλάτες
αλιεύουν ανθούς λωτών
για το σκήπτρο από τη Δωδώνη.

Υπερωκεάνια σπουδαστών
μαθητεύουν περιπατητικά στις όχθες
πλάι στην πολυσχιδή βλάστηση του Ελιγιά.

Αργυροτεχνίτες λαϊκής κληρονομιάς
σκαλίζουν επίμονα την υγρασία
στα εργαστήρια των Σπήλαιων και των Ομοιωμάτων.

Τι κι αν δεν είμαι θάλασσα!
Στα ρηχά σπλάχνα μου δε θυσιάστηκαν
θαρρείς για τον έρωτα ή το χρυσάφι;

Φτυάρισα το χιόνι
Όλη νύχτα
Από Δροσιά ως Παγκράτι
Μικρή Κοκκινοσκουφίτσα
Ο Διάδρομος σε περιμένει
Το Στέμμα
Ο Θρόνος
Δεν έχεις λόγο πια να αντισταθείς
Στην ίριδα
Το ξημέρωμα

Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο
ο άνθρωπος αγαπάει τον Θεό
ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη
αγαπάει και τον νοικοκύρη
ο νοικοκύρης δεν αγαπάει τον κλέφτη
θυμάται τη Σταύρωση
κλέφτες οι τελευταίοι συνοδοιπόροι Του
ο ένας τη σκαπούλαρε για τον Παράδεισο
με ένα μνήσθητι μου Κύριε
τώρα θα τρώει και θα πίνει
χωρίς να παραβιάζει πόρτες και παράθυρα
είναι να βρίσκεσαι στη σωστή θέση
την κατάλληλη στιγμή
όπως λέει ο λαός μας
ο λαός αγαπάει τον Θεό
κι ο Θεός αγαπάει
και τον Σωκράτη και το δελφίνι

Είναι καλόβολο παιδί η Αθανασία μου.
Παίζει μόνη της
ποτέ δεν παραπονιέται
βγάζει τα δόντια μόνη της
ποτέ δε λέει πεινάω
διαβάζει μόνη της
ποτέ δεν ενοχλεί στην ώρα του μαθήματος
όταν ματώνει η μύτη της δε φωνάζει μαμά μου
όταν συναντά σκορπιούς και φίδια δε φωνάζει μπαμπά μου.
Είναι καλόβολο παιδί η Αθανασία μου.

Και όταν τη ρώτησα γιατί θες να έχεις πάντα στο κομοδίνο σου
ένα μεγάλο επαγγελματικό κοφτερό ψαλίδι
(κειμήλιο από τη γιαγιά της, Αθανασία, τη μοδίστρα από την Πόλη)
μου απάντησε για να σκοτώνω τους εφιάλτες μου.

Είναι καλόβολο παιδί η Αθανασία που δε μας ξυπνάει κάθε νύχτα.