Στην πόλη του Αμίν

Στην πόλη του Αμίν τα παιδιά περπατάνε μες στη ζέστη, δίπλα σε δρόμους χωρίς πεζοδρόμια, πλάι σε οικόπεδα γεμάτα σκουπίδια. Κατά μήκος των μεγάλων δρόμων, τα κτήρια είναι ετερόκλητα, γεμάτα βουερά μαγαζιά και χρώμα. Ωστόσο τα παιδιά κουβαλούν στη ζέστη ένα ακορντεόν, ένα κασελάκι για λούστρο. «Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η βεγγαλική γλώσσα» — αλλοίμονο, ο Αμίν σταμάτησε να πηγαίνει σχολείο όταν έχασε τον πατέρα του.
Στην οικοδομή, στην πρωτεύουσα, ένα χαντάκι με βρώμικο νερό, στοίβες με κόκκινα τούβλα, μπαίνουν σε μεγάλα καλάθια και οι εργάτες τα κουβαλούν στο κεφάλι. Στο βάθος, σχεδόν κάθε μέρα, τα δέντρα αχνοφαίνονται μέσα σε μια μόνιμη υγρασία, ξεχωρίζουν σαν σκιές φοίνικες στο βάθος. Θυμάται ένα πρωί, έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους σε μια λασπωμένη αλάνα και μετά ο πατέρας του τον είχε σηκώσει στους ώμους.
Τώρα κάθε μέρα, κουρασμένος και με φόβο κατεβαίνει από την Κυψέλη στον σταθμό Αττική. Tον συνάντησα τυχαία στη διαδρομή. Το πρόσωπό κλειστό, με αγωνία που στην απευθύνει σαν αίτημα. Μοιάζει να λέει δεν ξέρω ποιος είμαι, θέλω να με αναλάβεις. Η ζωή μου ήταν πάντα σκληρή, θέλω να με αναλάβεις. Να με σηκώσεις στους ώμους…
Κατέβαινε στο εστιατόριο και καθάριζε θαλασσινά, ατέλειωτες ποσότητες, κοβόταν και πρόσθετε καθημερινές στερήσεις. Δυνάμωνε τη φωνή της απεύθυνσης. Γυρνάει στο σπίτι, ένα διαμέρισμα μόνο με κρεβάτια μέσα, χωρίς σαλόνι. Με μεγάλες κατσαρόλες στο παλιό μάτι της κουζίνας, μία με ρύζι και μία με κρέας μέσα σε καυτερή σάλτσα. Γυρνά κάνει μπάνιο και προσπαθεί να βγάλει από πάνω του τη μυρωδιά της δουλειάς.
Στο δωμάτιο του ο συγκάτοικός του στο διπλανό κρεβάτι. Πιο ψηλός από εκείνον, τρώνε μαζί, αστειεύονται. Εκείνος αντίθετα με το Αμίν, βγαίνει τις Κυριακές με φίλους, λέει φωναχτά αστεία, πίνει μπίρες στο Μοναστηράκι και σχολιάζει το παράξενο αθηναϊκό πλήθος, τα κορίτσια. Και καμιά φορά, κάνει στον Αμίν μασάζ στα πόδια, πρησμένα από την ορθοστασία, και τότε αυτός, σχεδόν ερήμην του, νιώθει μια ζέστη να διαχέεται στη ραχοκοκαλιά του.