Τα δάση μου

[ Γύρω μου οι λαμπερές νότες ]

Γύρω μου οι λαμπερές νότες
ενός φύλλου
που ήρθε ως το κλαδί
για να αναδευτεί με το φύσημα
χορεύει και πίνει
το νερό που το σώζει
το πρωί όταν ξαναπαίρνει
το δρόμο του για το βράδυ

περπατώ κι εγώ
μ’ ένα βήμα που στηρίζεται στο άπειρο
ακούω τον κόσμο που ηχεί
μέσα απ’ τα απόμερα δέντρα
σαν πλάσματα που προσπαθούν να πάρουν
το μοναδικό τους σχήμα.

[ Το χιόνι έπαψε να λιώνει ]

Το χιόνι έπαψε να λιώνει
οι δρόμοι σιώπησαν
ο αιώνας ακινητοποιείται σαν ένα πλεούμενο
που το βρήκε η παλίρροια

στη κοιλάδα των ωρών
αναδεύεται το αόρατο

ενώ τα πουλιά αναποδογυρίζουν
όμοια μ’ ένα σωρό σπασμένα κόκαλα
το σπίτι σου γίνεται ευρύτερο
κι από ένα ξεκίνημα.

Ορίζοντας
μια πτώση δεσμών
με τον ουρανό να ρίχνει άγκυρα
μια αταξία
πληγωμένη απ’ τους ανέμους

απ’ το πλάι
έρχεται η ομορφιά
να διώξει το σκοτάδι

τα δάση
μας μαθαίνουν να ζούμε
με τον εαυτό μας

Το ρυάκι
σκάβει βαθιά στη γη
απελευθερώνει το βουνό που έχει το βάρος
όλου του φθινοπώρου
η αυλαία κομματιάζεται
σ’ ένα βαρύ φύσημα
το ρυάκι σαρώνει το παρελθόν
προς το αύριο
παρασέρνει στο ρεύμα του
το κρύο που ροκάνιζε τις ώρες
σαν έναν μικρό θόρυβο
στο βάθος της ψυχής
ό,τι σιωπούμε
οι πέτρες το βαστούν

Μαυρόχωμα
αν ήταν ρίζα και αν ήταν
ουρανός που ’γινε χορτάρι
μια αρχή
ακουμπισμένη πάνω στην πέτρα

αν ήταν η φωνή
που δεν ακούμε πια
μια μορφή διαύγειας
που θα είχαμε λεηλατήσει

Δέντρου κορφή
θαρρείς μια σταγόνα γης
για το σύννεφο που περνά

ένας γκρεμός απ’ όπου ορμούμε
όταν ξαναφτιάχνουμε τις εποχές

σύντομα το βλέμμα θολώνει
με την κορυφή που θρυμματίζεται
αφήνουμε την αιχμηρή στιγμή

Σιωπή
εάν βαδίζω
με τις σκιές της ζωής μου
σαν βαριά πουλιά
που κατασπαράζουν τις υποσχέσεις
να ’μαι το δέντρο να ’μαι το φύλλο
φαγωμένο απ’ τις εποχές

δεν ξέρω
τι σιωπά μέσα μου
όταν το δάσος
παύει να ονειρεύεται

O χρόνος
πώς γίνεται σκόνη ο πύργος
θαρρείς μια βροχή από χίμαιρες
που ήρθαν να πνίξουν τη γη
δεν είδαμε το φύλλο
που τσαλακωνόταν
δεν είδαμε τις ρωγμές
να ξεμεθάνε τον άνεμο

Το φτερό
πολύ ψηλά
της ομορφιάς
τρυπά την ομίχλη της ζωής
πέφτει ξανά μες στα κλαδιά

το ζώο αρπάζει το φτερό
που κείτεται στο χώμα

σαν μια μνήμη στρεβλωμένη
της ιστορίας
το μεταφέρει μακριά

μέσα στο ποίημα
το δάσος ονειρεύεται

ενώ προχωρώ
με μικρά βήματα
απ’ την άλλη μεριά της νύχτας