Ο Πορτοκαλής Ήλιος

Μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του ’60 ο εφο­πλι­στής Λά­τσης δια­φη­μί­ζει τη δρο­μο­λό­γη­ση ενός με­γά­λου για την επο­χή επι­βα­τη­γού στον Αρ­γο­σα­ρω­νι­κό. Με το ιδιαί­τε­ρο όνο­μα «Πορ­το­κα­λής Ήλιος» το πρώ­ην πλοίο-κα­ζί­νο με­τα­τρέ­πε­ται σε επι­βα­τη­γό και ανα­λαμ­βά­νει κα­θη­με­ρι­νά τη γραμ­μή Αί­γι­να, Μέ­θα­να, Πό­ρο, Ύδρα, Ερ­μιό­νη και Σπέ­τσες.. Τα τα­ξί­δια στο Σα­ρω­νι­κό χρω­μα­τί­στη­καν με αυ­τόν τον Ήλιο. Με­τά το 1980 ο «Πορ­το­κα­λής Ήλιος» πε­ρι­δια­βά­ζει σε όλο το Αι­γαίο, από την Κρή­τη και την Σα­ντο­ρί­νη μέ­χρι την Ου­ρα­νού­πο­λη και τον πε­ρί­πλου του Άθω, για να επα­νέλ­θει στον Αρ­γο­σα­ρω­νι­κό το 2000 με νέα πλοιο­κτη­σία και όνο­μα, εκτε­λώ­ντας κρουα­ζιέ­ρες σε Αί­γι­να, Πό­ρο, Ύδρα, μέ­χρις ότου πέ­φτει σε ύφα­λο έξω απ’ την Αί­γι­να με ανε­πα­νόρ­θω­τες βλά­βες. Η θαλ­πω­ρή αυ­τού του ήλιου ση­μά­δε­ψε μια επο­χή που οι τα­ξι­διώ­τες τον πε­ρί­με­ναν με γέ­λια, με τρα­γού­δια, μ’ εκεί­νη τη γλυ­κό­πι­κρη αδη­μο­νία για το τα­ξί­δι και την επι­στρο­φή...

Όταν εί­σαι νέ­ος ταυ­τί­ζε­σαι πε­ρισ­σό­τε­ρο με πρω­τό­γνω­ρες στιγ­μές, με πρό­σω­πα και τό­πους, με γε­γο­νό­τα. Η μνή­μη έχει ακό­μα ελεύ­θε­ρο χώ­ρο και τα απο­θη­κεύ­ει στον σκλη­ρό της δί­σκο. Όπως τό­τε, το ’70 και το ’73 στον Πό­ρο. Δυο κα­λο­καί­ρια αξέ­χα­στα, φι­λο­ξε­νού­με­νοι της Λέ­νας και του Γιώρ­γου. Στο σπί­τι τους αλ­λά και στη «Γα­λή­νη»...

Στον Πό­ρο με το Λε­μο­νό­δα­σος, στο καϊ­κι του Χρή­στου, με χτα­πό­δια, ου­ζά­κι κι ατέ­λειω­τες συ­ζη­τή­σεις προς την.. άφα­ντη θεά της Αί­γι­νας. Στον μώ­λο όταν ο «Πορ­το­κα­λής Ήλιος» ξε­φόρ­τω­νε φί­λους. Την Εύα, το Δη­μή­τρη, την Μαί­ρη και την Μέ­μη. Στον Πό­ρο που ο Σε­φέ­ρης δεν μπό­ρε­σε «τη θά­λασ­σα να εξα­ντλή­σει» πα­ρά να βρει ένα ναυά­γιό της και να το κα­τα­γρά­ψει.

Εκεί που ο Χέν­ρι Μί­λερ εί­πε «αφή­στε τον κό­σμο να έχει το λου­τρό αί­μα­τος που θέ­λει. Εγώ θα γαν­τζω­θώ εδώ. Να γί­νω ένας κα­λο­συ­νά­τος γλά­ρος και να πε­τώ πά­ν’ απ’ τις στέ­γες και τα δρο­μά­κια του».
Και ο Ρί­τσος έγρα­ψε: «…εδώ πή­ρε το δη­λη­τή­ριο ο Δη­μο­σθέ­νης αυ­τός τραυ­λός, που πά­σκι­σε ως να γί­νει ο πρώ­τος ρή­τωρ των Ελ­λή­νων. Κι ύστε­ρα, κα­τα­δι­κα­σμέ­νος από Μα­κε­δό­νες και Αθη­ναί­ους, μέ­σα σε μια νύ­χτα έμα­θε την πιο δύ­σκο­λη, την πιο με­γά­λη τέ­χνη. Να σω­παί­νει».
Ο «Πορ­το­κα­λής Ήλιος» βυ­θί­στη­κε στη Δύ­ση του. Άφη­σε πί­σω του τη Βίρ­γκω, τη Μα­ρώ και τό­σες άλ­λες μού­σες.

Και τον αξέ­χα­στο Γιώρ­γο. Που μ’ έμα­θε πολ­λά.

Πώς να βγά­ζω χτα­πό­δια.

Πως ένα βι­βλίο συ­νε­χί­ζεις να το δια­βά­ζεις μό­νο αν σ’ έχει «αρ­πά­ξει απ’ τα μαλ­λιά».

Και πά­νω απ’ όλα τη λευ­τε­ριά και την με­γα­λο­σύ­νη της γεν­ναιο­δω­ρί­ας.