Στην πόλη του Αμίν τα παιδιά περπατάνε μες στη ζέστη, δίπλα σε δρόμους χωρίς πεζοδρόμια, πλάι σε οικόπεδα γεμάτα σκουπίδια.
Και να ’χει απλώσει ρίζες ο χειμώνας μέσα μου, και να διστάζω ν’ απλώσω το χέρι να τον ακουμπήσω τάχα τυχαία. [ΔΥΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ]
«Αν δεν σας κάνει κόπο, θα προτιμούσα να χρησιμοποιήσετε το στυλό με το οποίο έχω γράψει όλα σας τα βιβλία…», του είπα χαμηλόφωνα
Σε λίγο το ποτάμι έστριβε σε γωνία τριάντα μοιρών και εκεί, ναι, ναι εκεί τον περίμενε η τέλεια λήψη που ονειρευόταν.
Το πεπρωμένο κάθισε στα κλαδιά του κέδρου. Σιωπή.
Τι κι αν δεν είμαι θάλασσα! Στα ρηχά σπλάχνα μου δε θυσιάστηκαν θαρρείς για τον έρωτα ή το χρυσάφι;
Τους άκουγα, αλλά δεν τους έκρινα. Δεν ήμουν εκεί για να δώσω άφεση αμαρτιών. Δεν ήταν δική μου δουλειά. Ήμουν απλά ο κουρέας.
Φαίνεται στο άσπρο τού χιονιού περισσότερο και απ' το σκοτάδι γιατί είναι ο φυσικός του προάγγελος (σκότος-σκοτώνω κλπ.).
Eπεξεργαζόταν το γρίφο του χτισίματος ενός σπιτιού στο χωρισμένο σε δυο λωρίδες οικόπεδό του χωρίς κανείς να γνωρίζει το παραμικρό
Κάτι να σε θυμίζει στους επόμενους τα γέλια όταν παίζαμε ποδόσφαιρο στο χολ και τη μαμά
Δύο ... δυνητικά διηγήματα
Επτά ιστορίες από την ομότιτλη συλλογή διηγημάτων που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο
οι μέρες τώρα πια βυθίζονται η μία μέσα στην άλλη μια θάλασσα πλατιά από μέρες που σκάνε σαν κύματα χωρίς ταυτότητα καμιά
Τι έχασες, τι απέκτησες σε περασμένες εποχές; Ακόμα και το σώμα σου δε σου ανήκει χωρίς τη γνώση του
Στο νου της η λευκή ποδιά. Να ξασπρίσει τις κόκκινες πιτσιλιές με σόδα, να τη σιδερώσει, να είναι άσπιλη για το επόμενο μαγείρεμα
Δύο ποιήματα ενός σημαντικού Μεξικανού δημιουργού σε μετάφραση ΒΑΣΩΣ ΧΡΗΣΤΑΚΟΥ
Και πάλι η βραβευμένη Αμερικανίδα ποιήτρια σε μετάφραση του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Μια ποιήτρια από τον Καναδά σε μετάφραση της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΔΑΡΔΑΓΑΝΗ
Ένα διήγημα του Αμερικανού συγγραφέα Επιστημονικής Φαντασίας μεταφρασμένο και παρουσιασμένο από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΑΒΟ
Ποίηση του ο διασημότερου Αμερικανού ποιητή της γενιάς του σε μετάφραση ΜΑΡΙΑΣ ΒΑΧΛΙΩΤΗ
Μου φαίνεται ότι τον Όμηρο τον σκότωσε μάλλον το αγέλαστο σινάφι των ομηριστών, ανίκανο πια να εισπράττει την ομηρική έμπνευση
Μ' αρέσει ν’ ακολουθώ τη συμμετρική του κίνηση, την επικείμενη διασπορά συνειρμών, τις απροσδόκητες τροπές της ροής του ...
Για το βιβλίο της ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΠΑΝΙΤΣΑ «Έπεσα στα τέσσερα»
Για το βιβλίο του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΜΠΛΑΚΗ «Λιμενοβραχίονας»
Για το βιβλίο του ΝΤΙΝΟΥ ΓΙΩΤΗ «Club 23.4»
Για το βιβλίο της ΦΟΙΒΗΣ ΓΙΑΝΝΙΣΗ «Θέτις και Αηδών, Χιμαιρικό ποίημα»
Για το ομώνυμο βιβλίο του ΚΕΒΙΝ ΜΠΕΡΙ
Για το βιβλίο του ΘΑΝΑΣΗ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ «Η στάση του πελαργού»
Ακόμη με διακατέχει αυτό το άγχος πως ποτέ μέχρι να πεθάνω δεν θα προλάβω να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω...
Τα δικά μας τουκ-τουκ σαρώνουν σήμερα τις αθηναϊκές γειτονιές, άδεια ή φορτωμένα με τα πιο ετερόκλητα πράγματα
Στους τρεις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση: «όσο μπορείς» από το ομότιτλο ποίημα του Κ. Π. Καβάφη
Αυτόν το μήνα, ο «Χάρτης» παρουσιάζει μια μεγάλη μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986).
Η φθορά αποκτά μια δυναμική στο πώς καθορίζουμε, πώς λογικοποιούμε τα πράγματα
Είμαστε ένα ζώο με αυτογνωσία που ζει για την ηδονή αλλά ο τρόμος του την κάνει κομματάκια
Το «Άβολο» και «Άξιο» της ποιητικής πολυσημίας
Την ξεκόλλησα ευλαβικά με μια χαρτοπετσέτα και βγήκα στο μπαλκόνι για τον μεταμεσονύκτιο επικήδειο.
Ο Πόε φαντάστηκε το ψάρι-στρείδι να στέκεται εμπρός του ακίνητο. Το ψάρι άνοιξε ξαφνικά το στόμα του και τον ρούφηξε ολόκληρο.
Βουβόκυκνος ή βουκινάτορας Ένα βήτα που ανθίζει σαν λάμψη πάνω στα νερά