Μικρή Κλίμακα: Δημήτρης Λεοντζάκος, Ελίνα Νταρακλίτσα, Πάνος Παπαπαναγιώτου, Γεωργία Τριανταφυλλίδου

Η στή­λη αυ­τή προ­τεί­νει κά­θε μή­να σε τρεις-τέσ­σε­ρις συγ­γρα­φείς μια φρά­ση που θα απο­τε­λεί τον τί­τλο ή θα εμπε­ριέ­χε­ται σε ένα αδη­μο­σί­ευ­το πε­ζό κεί­με­νό τους (έως 250 λέ­ξεις). Ενί­ο­τε δί­νε­ται και μη ρη­μα­τι­κή ιδέα συγ­γρα­φής, μια μου­σι­κή ή μια φω­το­γρα­φία. Στό­χος της στή­λης εί­ναι αφε­νός να δη­μιουρ­γη­θεί μια δε­ξα­με­νή συλ­λο­γής πρω­το­γε­νούς υλι­κού και αφε­τέ­ρου μια εν προ­ό­δω χαρ­το­γρά­φη­ση της ελ­λη­νι­κής πε­ρί­πτω­σης στο το­πίο της σύγ­χρο­νης ελ­λη­νι­κής μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας.

————————

Στους τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση:
«να τη σέβεσαι τη νύχτα»
από την Κρύπτη του Ε. Χ. Γονατά.

Συμπόσιο για κάθε σκοτάδι

— Οι πεθαμένοι ποτέ δεν συνωμοτούν, έχουν φτάσει στην αγιότητα της πράξης. Στην αγριότητα της ύπαρξης: απλώς συνομιλούν. Bobok. Ακούν το επερχόμενο με ύπτια χάρη.

— Η νύχτα δεν λεκιάζει. Το σκότος όμως;

— Ένα άλμα ή μία πληγή έξω απ’ το φως. Όπως λέμε ένα ελάφι ή ένα κέλυφος.

    /  μετά από εκατομμύρια έτη άγραφης αφής θα γίνεις βυθός, θα γίνω αγενής /

— Nαι, να τη σέβεσαι τη νύχτα ολόσωμη!

— Εμένα πάντως ο θάνατος με έκανε προφορικότερο.

— Τα παιδικά μου χρόνια τα φυλάω τυλιγμένα μέσα σε μία πάνινη πετσέτα. Σαν αεράκι φυσάνε απαλά τα σκοτεινά μαλλιά των πεθαμένων μας.

— Αόρατα σκυλιά γαβγίζουν κάπου μακριά και τραυματίζουν το ενδεχόμενο φως. Το επερχόμενο. Στο αβέβαιο σκοτάδι.

— Η αναπνοή των νεκρών είναι η γλώσσα. Σαν τα αγριολούλουδα είναι ανάποδα: με τις ρίζες στο φως και τα μάτια στο χώμα.

Δημήτρης Λεοντζάκος

Ρωμαία λήθη

Ο Ρωμανός κείτεται στο χώμα. Τα σκισμένα και λερωμένα του ρούχα φωτίζονται από τις ακτίδες της αυγής, μαρτυρώντας ότι πέρασε μια βίαιη νύχτα. Είναι γεμάτος με λάσπες. Τα χέρια του και το πρόσωπό του φέρουν εκδορές από την πάλη που έχει προηγηθεί. Με τον εαυτό του. Με το χρονικό ατελεύτητο. Αρχίζει να σκέφτεται, αλλά μάταια. Το βλέμμα του δείχνει να μην θυμάται τίποτα απ’ όσα έζησε κατά τη μεταφορά του πίσω στον χρόνο, πίσω στη μνήμη. Η λήθη. Αυτό το βουβό σβήσιμο. Η μαρτυρική αίσθηση του σκότους που από εδώ και πέρα θα τον συντροφεύει για πάντα, ενώ θα ακούει μια απόκοσμη φωνή να του λέει: «να τη σέβεσαι τη νύχτα».

Ελίνα Νταρακλίτσα

Να τη σέβεσαι τη νύχτα στην Τούμπα

Αυτή η νύχτα θα ήταν σαν όλες τις άλλες, με πολλά ποτά και καλή παρέα που θα κατέληγε στο κοντινότερο γυράδικο, εάν δεν γυρνούσα το βλέμμα μου στην απέναντι πολυκατοικία να δω ένα παιδί γύρω στα τρία, ξύπνιο ακόμη τέσσερις και πέντε το ξημέρωμα, να μας κοιτάει που τρώμε – δίπλα του μια γυναίκα να βρέχει με λάστιχο το μπαλκόνι.

Πάνος Παπαπαναγιώτου

Το κιβώτιο

Ο ταξιτζής συναίνεσε. Γι’ αυτό, άλλωστε, κάλεσα ταξί τέτοια ώρα, για να βρείτε να παρκάρετε, του είπε. Εκείνος ρώτησε αν το κιβώτιο είναι βαρύ και προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Απόδιωξε γρήγορα τη σκέψη ότι μπήκε στην πολυκατοικία με έναν άγνωστο στις τρεις τα ξημερώματα. Είχε καλέσει ραδιοταξί, τι στο καλό… Τελικά, κουβάλησε μόνος του το κιβώτιο. Όταν βγήκαν στο πεζοδρόμιο, της έγνεψε, σσσς, να σωπάσει. Στιγμιαία πανικοβλήθηκε. Μετά κατάλαβε. Στο πορτμπαγκάζ του ταξί ήταν σκυμμένη μια γυναίκα. Η παλινδρομική κίνηση του άντρα πίσω της δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας. Τα έχασε. Η γυναίκα είχε σκυμμένο το κεφάλι, δεν τους έβλεπε. Ο άντρας τούς κάρφωνε ξεδιάντροπα ενώ συνέχιζε να μπαινοβγαίνει μέσα της. Ο ταξιτζής άφησε απαλά το κιβώτιο στο πεζοδρόμιο. Στάθηκε ακίνητος , σε στάση προσοχής. Σαν αθλητής που ακούει τον εθνικό ύμνο ανεβασμένος στο βάθρο. Λες και κατάλαβε τη σκέψη της, ψιθύρισε: Nα τη σέβεσαι τη νύχτα. Το ζευγάρι τέλειωσε στη σιωπή και αποχώρησε. Πού πάμε; τη ρώτησε καθώς άνοιγε την πόρτα του οδηγού κι ενώ εκείνη σκεφτόταν αν έπρεπε να σχολιάσει το συμβάν. Αγίας Ζώνης, άκουσε τη φωνή της να τον κατευθύνει. Τα τρανταχτά γέλια τους ξεσήκωσαν τη γειτονιά. Στο απέναντι μπαλκόνι ένα στόρι ανέβηκε και μια αντρική φωνή τούς έστειλε στον διάολο κι ακόμη πάρα πέρα.

Γεωργία Τριανταφυλλίδου