I
desire of oblivion
Στους δρόμους που περπατούσα από παιδί
πόσες φορές περπάτησα σ' αυτούς τους ίδιους δρόμους
(πόσες να μου υπολείπονται να περπατήσω ακόμα;)
Σ' αυτούς τους ίδιους δρόμους
περπάτησα
και περπάτησα
στις ίδιες παρόδους της αγοράς
με τ' αλληλέγγυα μικρά εμπορορραφεία
και με τα πάμφωτα υφασματάδικα Εβραίων εμπόρων
– αργοπορώντας κάπως μπροστά σ' αυτά
Πόσο έχει αλλάξει η φυσιογνωμία αυτής της πόλης
Πόσο ερήμην μας έχουν όλα αλλάξει
Εδώ που για χρόνια ήταν εμπορικό κατάστημα
– πρατήριον εργοστασίου μαλλίνων υφασμάτων –
τώρα είναι trendy κομμωτήριο
αύριο ίσως εστιατόριο ασιατικής κουζίνας
This is a special way of being afraid
ίσως κι ένας ακόμα τρόπος να πενθείς
Τόσα χρόνια σπαταλημένα σε άσκοπες συναναστροφές
Τόσος χρόνος σπαταλημένος σε ανούσιες συνομιλίες
- Τι γίνεσαι; χαθήκαμε
- Δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα που σε είδα
- Θα μιλήσουμε για να βρεθούμε, οπωσδήποτε
Αλλά
τα άλλα λόγια δεν ειπώθηκαν
τα τυχαία αγγίγματα δεν ολοκληρώθηκαν
οι κρυφές επιθυμίες δεν ομολογήθηκαν
Και είναι πια πολύ αργά
Καθηλωμένοι
στη στάση του προσκυνητή ή του ηττημένου
ανήμποροι
ανάμεσα στο φόβο του επερχόμενου τέλους
και στην ελπίδα αυτό το τέλος να είναι ανώδυνο
με τη βεβαιότητα πως θα λησμονηθούμε
(τουλάχιστον έχουμε αυτήν τη βεβαιότητα)
όπως είναι δίκαιο να συμβεί
Διότι δίκαιο είναι ό,τι συντονίζεται με το δίκαιο
των θεών
Ποιος θα σηκώσει από πάνω μας το πέπλο του φόβου;
Ποιος θα προσευχηθεί για μας
απ' τους απεγνωσμένους;
II
Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα η εκκρεμής
η ώρα που ξεθωριάζει πια η τελειωμένη μέρα
– ή που θα ευχόμαστε να είχε ξεθωριάσει –
η ώρα που επανέρχεται η πιθανότητα για μια καινούργια αρχή
– έστω η κρυφή ελπίδα για μια κάποια πιθανότητα
μιας κάποιας καινούργιας αρχής –
κάτι άλλο να συμβεί
κάτι επιτέλους ν' αλλάξει
Κι ας το γνωρίζουμε
πως τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει
πως τίποτα εντέλει δεν αλλάζει
Ο χρόνος είναι γραμμικός
και δεν γίνεται να επιστρέψουμε
δεν γίνεται να υπάρξει αυτό
που ποτέ δεν υπήρξε ή
που θα μπορούσε να είχε υπάρξει
αλλά δεν
δεν γίνεται
Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα η πιο αγαπημένη
η ώρα που επανέρχονται αισθήματα
που τόσο πολύ προσπάθησες να μη θυμάσαι
η ώρα που οι άνθρωποι εγκαταλείπουν
– για λίγο μόνο –
τον οπλισμό τους
η ώρα που κοπάζει ο θόρυβος της μέρας
ανεπαίσθητα το χορτάρι μεγαλώνει
κι αθόρυβα βλασταίνουν οι θαμένοι βολβοί
της επικείμενης άνοιξης
Τα μεσάνυχτα είναι η πύλη η ιερή της αγρυπνίας
των αφανών
για τους κεκοιμημένους
Όμως κανείς
κανείς δεν γίνεται να επιστρέψει
δεν γίνεται
III
Ένα πρωί θα ξυπνήσουμε νεκροί
άκαμπτοι κι ύπτιοι
όπως κοιμούνται και ξυπνούν οι πεθαμένοι
Ποιος έστω για λίγο θα νοιαστεί;
Ποιος θα στρέψει το βλέμμα να κοιτάξει;
Ποιος έστω και για μια στιγμή θα επιβραδύνει;
Τα σύννεφα
θα περνούν και θα χάνονται
προς την ανατολή
όπως πάντα
Όπως πάντα
οι μουριές θα ρίχνουν τα περσινά τους φύλλα
στο τέλος του φθινοπώρου
Οι άνθρωποι θα ξυπνούν νωρίς το πρωί
όπως πάντα
θα ετοιμάζονται βαρύθυμοι για το γραφείο
προσμένοντας το σαββατοκύριακο
Όπως πάντα
θα βγαίνουν τα βράδια για ένα ποτό
θα χορεύουν πάντα αγκαλιασμένοι οι άνθρωποι
και θ' αγαπιούνται
στη σάλα την κλειστή με τα κηροπήγια
και πάντα τρέμοντας τα σώματα
το ένα στο άλλο
θα εισχωρούν
Έως ότου
ο πόθος για τη γυμνή σάρκα καταναλωθεί
οι ορμές κι οι επιθυμίες ξεθωριάσουν
το κυνήγι του κέρδους πάρει τέλος
(αν το κυνήγι αυτό έχει τέλος)
Όταν θα έχουν όλα πια ειπωθεί
– ή σχεδόν όλα
Ετούτη η γενιά
ύστερα η επόμενη
και η επόμενη
Ύστερα τίποτα
Απαθής αστρική σκόνη
οι γενιές των ανθρώπων
που επιστρέφει στ' αστέρια
