Ντράπηκα να ρωτήσω & άλλα ποιήματα

Μας κατέβαζε ο δρόμος και πηγαίναμε
απορροφημένοι στην κουβέντα
με βήμα ελαφρύ, αγκαζέ
και το μπαστούνι σου μπροστά να μας ανοίγει το δρόμο.
Πού πάμε; Σε ρώτησα σε μια στιγμή σιωπής
Εμένα ρωτάς; Εγώ είμαι ο τυφλός, μού απάντησες.
Γελάσαμε και σταθήκαμε στην άκρη του πεζοδρομίου.
Τότε αναρωτήθηκα πώς με φανταζόσουν.
Απ΄το ύψος της φωνής υπολογίζεις το ύψος του λαιμού
και πόσο κυρτοί είναι οι ώμοι;
Απ’το στυλ της χειραψία, το γέλιο των ματιών;
Το άρωμα μου πίσω απ’τα αυτιά σε φέρνει στους πρόποδες του στήθους;
Τίποτα δε μού ζήτησες να σου περιγράψω.
Και εγώ δεν τόλμησα να σε ρωτήσω
τι σχήμα παίρνει το αόρατο
και μάταια έψαχνα γύρω μας
αυτό που πρόσεχες
και εγώ αγνοούσα
στις χαμηλές συχνότητες
του ασύλληπτου.

Μικρό κοριτσάκι
πάνω στο τραπέζι ενθρονισμένο
κοιτά με έκπληξη τους συγγενείς
απ’το νέο του ύψος.
Αρχίζει να χορεύει με τη μουσική
γύρω παλαμάκια ενθουσιώδη
και χέρια έτοιμα να το πιάσουν
αν πάει να πέσει.
Αφράτα, άηχα τα βήματα του στο τραπεζομάντηλο.
Μεγαλώνοντας
όποτε έφτανε ψηλά
-μόνη της πλέον κάθε φορά-
αθόρυβα βάδιζε
για να προσφέρονται πάντα κάποια χέρια
αν σκόνταφτε
και πήγαινε να πέσει.

Εσωτερικό μικροαστικού σπιτιού
δεξιά βελούδινος καναπές
-λίγο βουλιαγμένος απ’τα παιχνίδια μας.
Σε αόρατο βάθος ήχος πιατικών:
ετοιμασίες της μαμάς πριν φτάσουν οι καλεσμένοι.
Απ΄το δωμάτιο φωνές παιδιών που παίζουν:
εγώ και ο αδερφός μου.
Αριστερά σύνθετο μασίφ
με ντουλάπια κλειστά σαν στόματα.
Σε ένα ράφι του, σεμεδάκι να οριοθετεί το κάδρο με τη φωτογραφία μας
-τότε που ήμασταν τέσσερις.
Στη μέση στρόγγυλο τραπέζι, πάνω του φρουτιέρα
-με αληθινά ρόδια και μήλα.
Κι όντως όλα ήταν κάτι παραπάνω από οικεία.
Κάθε έπιπλο προορισμένο
για εκείνο ακριβώς το σημείο
η θέση του τόσο ταιριαστή
σχεδόν αναγκαία
μα πιο αναγκαία ακόμα
η μυρωδιά του χαμού,
η υφή της απώλειας
κι αυτά
ας μην έφταναν ως τους ανύποπτους θεατές.