Τα προκαταρκτικά
Κάτσε και άκου μια εγκυκλοπαιδική ιστορία. Μέσα σου συμβαίνει αυτή η ιστορία, γι’ αυτό, δώσε σημασία. Θα επακολουθήσει απροειδοποίητο τεστάκι. Λοιπόν, υπάρχουν στιγμές όπου το υπέδαφος των ωκεανών συνταράζεται από σεισμικές δονήσεις. Κανείς εδώ στη στεριά δεν τις αντιλαμβάνεται, διότι η υφήλιος είναι πολύ απασχολημένη, διαβάζοντας το πώς να περάσει ενενήντα δευτερόλεπτα της κυριακάτικης ζωής της. Εξαιτίας αυτών των δονήσεων, στην εκάστοτε επιφάνεια του εκάστοτε ωκεανού σχηματίζεται ένα κύμα, που ακούει στο όνομα «τσουνάμι», κι έχει ύψος μόλις λίγα εκατοστά ή και ολίγα μέτρα. Είναι τόσο αμελητέο το μέγεθός του, ώστε αν ένα υπερωκεάνιο περάσει από μέσα του, κανείς δεν θα το καταλάβει, εκτός από τις πορσελάνες στα ράφια και τις δεσποσύνες των χαμηλότερων καταστρωμάτων στα κρεβάτια τους, οι οποίες θα αναριγήσουν διαισθανόμενες το απύθμενο ρίγος να αναδύεται από κάτω τους. Όσο αχαμνό όμως είναι σε ύψος, τόσο κραταιό και απροσμέτρητο είναι σε μήκος, το οποίο φθάνει τις εκατοντάδες χιλιάδες χιλιομέτρων. Όταν, κάποτε, το τσουνάμι μας αυτό πλησιάζει στη στεριά, τότε, αρχίζουν τα ζόρια για τους γήινους. Στα ρηχότερα νερά, οι ανωμαλίες στον πυθμένα της θάλασσας περιορίζουν το μήκος του και αυξάνουν το ύψος του. Με το ρήμα «αυξάνουν» εννοούμε πως το μετατρέπουν σε ένα υδάτινο βουνό, του οποίου το ύψος μπορεί να φθάσει τα 30 μέτρα. Και τότε, σκάει στη στεριά, κι όποιον πάρει ο χάρος. Στη Λισσαβόνα, πάντως, πήρε κάποτε τριάντα χιλιάδες ψυχές, και στην Ιαπωνία άλλες εκατό, ενώ πρόσφατα στις χώρες του Ινδικού Ωκεανού έπνιξε 230.000 ανθρώπους. Καρδιοχτυπήσατε;
Και τώρα, δράση 90′′
Γέμισε τη μπανιέρα σου με άλατα, βοτάνια και μαντζούνια χαλαρωτικά, βούτηξε μέσα, κλείσε τα μάτια και στοχάσου. Πόσο τσουνάμι είσαι σήμερα; Ποιοι υπόγειοι κραδασμοί σε διατρέχουν; Ποιοι σεισμοί σείουν τα έγκατά σου; Μια άστοχη κουβέντα που σου είπανε, ένα βλέμμα λοξό που απευθύνθηκε στα μάτια σου απ’ τον αγαπητό συνάνθρωπο της διπλανής καρέκλας, κάποιος τυχαίος που τσαλαβούτηξε μέσα στη ζωή σου μ’ έναν του λόγο, ένα ξαφνικό τηλεφώνημα της συμφοράς, κάποια ξένη απόφαση που πρέπει να την καταβροχθίσεις αμάσητη, ένα φιλί που πρέπει να το επαναλάβεις αμάσητο, ένα απόβραδο που σε φρικάρει με τα σκοτάδια του, τόσοι και τόσοι υποχθόνιοι σεισμοί που σε διαπερνούν καθημερινά και πλάθουν το υπόγειο, αθέατο τσουνάμι σου, το οποίο κατευθύνεται ακάθεκτο προς τη στεριά της ζωής σου. Εκεί στα ρηχά της, παραφυλούνε τα εμπόδια που θα του δώσουν ύψος τιμωρού, όταν σε λίγο θα ξεσπάσει στην ξηρά. Είναι εκείνες οι μικρές αναποδιές που σε περιμένουν αμείλικτες στα αβαθή τής καθημερινότητάς σου. Και τότε, έχοντας ξοδέψει όλα τα αποθέματα των αντοχών σου, φουσκώνεις και ξεσπάς, λογχίζοντας με τη ρομφαία σου δίκαιους και αδίκους. Δεν θέλει και πολύ για να την υψώσεις. Ένα ψάρι που παραψήθηκε, ένα ραντεβού που λησμονήθηκε, ένα χάδι που αμελήθηκε με καθυστέρηση δευτερολέπτου, μία λέξη που εκστομίσθηκε στραβά, και, σπλατς! το τσουνάμι καταπνίγει τη χέρσα ζωή σου και όσους άλλους την κατοικούν στην ενδοχώρα της. Ακούγονται πολύ τραγικά και μετωνυμικά όλα αυτά; Κρυφακούστε για λίγο πίσω από τις εξώπορτες των διαμερισμάτων στις πολυκατοικίες, παρατηρήστε τις συμπεριφορές των οικογενειών μέσα στο αμάξι κατά την κυριακάτικη έξοδο, μελετήστε το παραλήρημα που συντελείται από μοναχικούς ανθρώπους στα πεζοδρόμια, κι αυτό αρκεί.
Τέλος χρόνου.
Αμέσως μετά
Βγες από τη μπανιέρα, τυλίξου στο μπουρνούζι σου και πάρε βαθιά ανάσα. Τις φοβάται τις ανάσες το τσουνάμι.
