Ποιήματα για τον Ωκεανό

Ι.

Η άνοιξη είναι γυάλινο σπίτι στην ακροθαλασσιά
όπου μέσα του λουλούδια ανθίζουν, το νερό λάμπει
στο πάτωμα - από κάτω ψάρια περνούν, ψάρια κυλούν

η υπόστασή μου αισθάνεται δυνατή σ’ αυτή την κινούμενη εικόνα

μια επιλήψιμα όμορφη επιθυμία με παρασέρνει, κι έτσι κάπως
αλλάζει η εποχή

εμφανίζονται στον ορίζοντα μέρες του Ιούνη

άλογα που τρέχουν ενστικτωδώς προς κάτι που δεν έχει τέλος.

ΙΙ.

Το τοπίο αποσύρεται με ταχύτητα
νερό γύρω απ’ τους αστραγάλους μου
εδώ, παίρνω τις αποφάσεις
από χαμηλά
η γραμμή του ορίζοντα
σπάει κι ενώνεται αδιάκοπα.

ΙΙΙ.

Αυτές τις μέρες το νερό δημιουργεί
μεγάλη παλίρροια
που δεν μπορώ να την ακολουθήσω
όλα πηγαίνουν τόσο γρήγορα γύρω μου
τα σύννεφα, η θάλασσα, ο αέρας
το φως αλλάζει χρώμα πάνω στην πέτρα
προτού προλάβεις να πεις πέτρα

Προσπαθώ να γράψω για την εγγύτητα
όμως αυτό είναι ένα συναίσθημα αργό
θα πρέπει να μάθω ξανά την αφή
από την γονιδιακή ρίζα των κυττάρων σου

Κάτω από την αγριελιά αρχίζω να βγάζω καρπούς
τότε ο χρόνος διεισδύει μέσα μου σιωπηλά
γίνεται τρυφερός σαν μουσκεμένο χώμα
γίνεται γάζα γύρω απ’ το σώμα

Θα πρέπει να είσαι κοντά – η ανάσα σου έρχεται απαλά
την ώρα που οι σφυγμοί μου με ξεκουφαίνουν.

ΙV.

Βαδίζω όπως έμαθα
ακούγοντας ωκεανούς
να με μεταφέρουν
στη σκιά ενός βράχου
που συνήθιζα να κρύβω
ένα νόημα εξόριστο
από τα καθημερινά
μια λέξη ειπωμένη πρόωρα
κρυμμένη καλά στους νερόλακκους
της πέτρινης φώκιας

Όταν επιστρέφω στον βράχο
εμφανίζεται μια καλύτερη
ώρα από το τώρα
που θυμίζει ευτυχία
όμως τα χέρια μου κόβονται
γιατί μες στη βιασύνη μου
ν’ αγγίξω την πνοή σου
ορμάει πάνω μου το πέτρινο
θηλαστικό για να μου δείξει
τις ραγισματιές στον ουρανό

αυτή η χρόνια δισεπίλυτη σχέση μου
με τον ουρανό, είναι μια λησμονημένη άνοιξη

η ανάγκη μου για συμφιλίωση
με ό,τι βρίσκεται από πάνω μου
και δεν μπορεί να περιμένει