Πού πήγαν;

Τα προ­κα­ταρ­κτι­κά

Τον ένα τον λέ­νε Από­στο­λο. Μπαί­νει μέ­σα στα γρα­φεία της υπη­ρε­σί­ας υπο­νό­μων, πε­ρι­μέ­νο­ντας να του έρ­θει η μπό­χα κα­τα­κέ­φα­λα. Λο­γι­κή προσ­δο­κία, έτσι δεν εί­ναι; Όμως μια ευω­διά τον τυ­λί­γει, κα­θώς ένας κο­κα­λιά­ρης κλη­τή­ρας ψε­κά­ζει τρι­γύ­ρω, μέ­σα από ένα πα­λαι­ι­κό βα­πο­ρι­ζα­τέρ, κά­ποιο φτη­νό, μα απο­τε­λε­σμα­τι­κό άρω­μα. Κοι­τά­ζει γύ­ρω του, πε­ρι­μέ­νο­ντας να αντι­κρί­σει τί­πο­τα λου­φα­δό­ρους υπαλ­λή­λους, μα τον υπο­δέ­χο­νται κά­τι σο­βα­ροί και πε­ρι­ποι­η­μέ­νοι ερ­γα­ζό­με­νοι, δι­ψα­σμέ­νοι για προ­σφο­ρά έρ­γου και εξυ­πη­ρέ­τη­σης. Νό­μι­ζε πως θα βρε­θεί μέ­σα σ’ ένα άθλιο κτί­ριο με καφ­κι­κή γκρι­ζά­δα, μα εντυ­πω­σιά­ζε­ται από τους φρε­σκο­βαμ­μέ­νους γκι­σέ­δες, τα εύ­τα­κτα γρα­φεία και τα έξο­χα σχε­δια­γράμ­μα­τα που κρέ­μο­νται αλ­φα­δια­σμέ­να στην τρί­χα, πά­νω στους τρι­ζά­τους τοί­χους. Τέ­λος, πε­ρι­μέ­νει να συ­να­ντή­σει κά­ποιον βλο­συ­ρό και μί­ζε­ρο προϊ­στά­με­νο, μα αντι­κρί­ζει έναν ερ­γα­τι­κό κι επι­βλη­τι­κό τμη­μα­τάρ­χη, κα­θι­σμέ­νον πί­σω από μια φρέ­σκια αν­θο­δέ­σμη από ροζ γλα­δί­ο­λους.
Τον άλ­λον τον λέ­νε Φερ­δι­νάν­δο. Εί­ναι ο τμη­μα­τάρ­χης πί­σω από τους γλα­δί­ο­λους, αυ­τός τον οποίο αντί­κρι­σε ο Από­στο­λος. Δεν πρό­κει­ται για έναν κοι­νό δη­μό­σιο υπάλ­λη­λο ο οποί­ος φέ­ρε­ται στους υπη­κό­ους του με το νταη­λί­κι που θα μπο­ρού­σαν να του χα­ρί­σουν οι νό­μοι, τα δια­τάγ­μα­τα, κι οι ερ­μη­νευ­τι­κές εγκύ­κλιοι που τον πε­ρι­βάλ­λουν από τα ρά­φια τρι­γύ­ρω. Όχι, πρό­κει­ται για έναν πε­φω­τι­σμέ­νο ερ­γά­τη της ηθι­κής, ο οποί­ος έχει ανα­μορ­φώ­σει όλη την υπη­ρε­σία με προ­σω­πι­κό μό­χθο κι έχει ορ­γα­νώ­σει τη λει­τουρ­γία της με κά­θε λε­πτο­μέ­ρεια, έτσι ώστε, κά­θε μέ­ρα που ξη­με­ρώ­νει, να επι­βε­βαιώ­νει μέ­σα του την πε­ποί­θη­ση πως οι νο­μι­κές δια­τά­ξεις, άμα τις κα­λο­κουρ­ντί­σεις, υπη­ρε­τούν άμεμ­πτα το γε­νι­κό συμ­φέ­ρον, άρα και το κά­θε ατο­μι­κό κα­λό ξε­χω­ρι­στά.
Τι όμορ­φα που ηχούν αυ­τές οι πε­ποι­θή­σεις του Φερ­δι­νάν­δου. Σα φι­λο­σο­φία του δέ­κα­του όγδο­ου αιώ­να. Ο αν­θρώ­πι­νος σπό­ρος αν­θί­ζει θαύ­μα­τα άμα πέ­σει σε κα­λό χώ­μα, και λοι­πές αι­σιο­δο­ξί­ες εκεί­νης της επο­χής.
Στη σε­λί­δα 168, τό­σο ο Από­στο­λος, όσο κι ο Φερ­δι­νάν­δος, τα βρο­ντούν για πά­ντα, ανα­πά­ντε­χα, και απο­χω­ρούν, χω­ρι­στά, από το γρα­φείο, τρα­βώ­ντας ο κα­θέ­νας τον δρό­μο του. Έκα­στος για τους δι­κούς του λό­γους.
Που πή­γαν όταν έφυ­γαν μέ­σα από το δι­ή­γη­μα;

Και τώ­ρα, δρά­ση 90′′

Δια­θέ­τεις 90 δευ­τε­ρό­λε­πτα για να ανα­λο­γι­στείς: Που πη­γαί­νουν τα πρό­σω­πα ενός πε­ζο­γρα­φή­μα­τος όταν απο­χω­ρούν από τις σε­λί­δες του βι­βλί­ου; Σύμ­φω­να με μια ισχυ­ρή άπο­ψη, με­τα­κο­μί­ζουν στον ανα­γνώ­στη και συ­νω­στί­ζο­νται μέ­σα σε ένα ει­δι­κά δια­μορ­φω­μέ­νο στέ­γα­στρο του εγκε­φά­λου του, πε­ρι­μέ­νο­ντας να ανα­λά­βουν δρά­ση σε κά­ποια πε­ρί­στα­ση της ζω­ής του. Υπάρ­χει άν­θρω­πος, θη­λυ­κός ή αρ­σε­νι­κός, που να μην έχει υπάρ­ξει ως μα­ντάμ Μπο­βα­ρί έστω και για δέ­κα λε­πτά στη ζωή του;
Σύμ­φω­να με μιαν άλ­λη άπο­ψη, δεν πη­γαί­νουν που­θε­νά, μα επι­στρέ­φουν πί­σω στην αλη­θι­νή ζωή τους, δη­λα­δή στις σε­λί­δες του βι­βλί­ου, αμέ­σως μό­λις το κλεί­σου­με. Οι πιο πρό­σφα­τες θε­ω­ρί­ες της ανά­γνω­σης υπο­στη­ρί­ζουν πως αυ­τά τα πρό­σω­πα με­τεμ­ψυ­χώ­νο­νται και εν­σαρ­κώ­νο­νται μέ­σα σε γή­ι­νες συ­σκευα­σί­ες, υπό μορ­φή υπαρ­κτών προ­σώ­πων. Δη­λα­δή, ένας Φερ­δι­νάν­δος κι ένας Από­στο­λος κυ­κλο­φο­ρούν ανά­με­σά μας. Ακό­μη, υπο­στη­ρί­ζουν πως κι εμείς κυ­κλο­φο­ρού­με ανά­με­σα σ’ αυ­τούς. Άν­θρω­ποι εμείς, υπαρ­κτοί και σαρ­κι­κοί, μέ­σα σ’ ένα σύ­μπαν λο­γο­τε­χνι­κών ηρώ­ων πλα­σμέ­νων από λέ­ξεις, οι οποί­οι μας ανέ­χο­νται σιω­πη­λά όταν ξε­φυλ­λί­ζου­με το χάρ­τι­νο, τυ­πω­μέ­νο σύ­μπαν τους. Μά­λι­στα, έχουν κα­τα­γρα­φεί πε­ρι­στα­τι­κά όπου κά­ποιοι ανα­γνώ­στες προ­τί­μη­σαν να κα­τοι­κή­σουν για πά­ντα μέ­σα στο σύ­μπαν του βι­βλί­ου τους, πα­ρα­τώ­ντας ανε­πι­στρε­πτί την «αλη­θι­νή» ζωή.
Νο­μί­ζει κα­νείς πως η ανά­γνω­ση της λο­γο­τε­χνί­ας δεν έχει ρί­σκο;
Τέ­λος χρό­νου.

Αμέ­σως με­τά

Το πα­ρα­πά­νω δι­ή­γη­μα εί­ναι του Τό­λη Κα­ζαν­τζή, από το βι­βλίο του Πρω­τα­γω­νι­στές. Μέ­χρι να ψη­θεί το κυ­ρια­κά­τι­κο κο­τό­που­λο, θα το ’χεις τε­λειώ­σει.