Αρχαϊκά λυρικά αδέσποτα

11

Βενιζέλου και Εγνατίας
χαμηλώνουν συνέχεια
γιγαντιαία μαύρα πουλιά
σχίζουν τα καταπετάσματα
όπως οι ιδεολογίες
και καλύπτουν μιλιούνια νεκρούς.
Ανεβαίνουνε πάλι ψηλά
χαμηλώνουνε σαν αστραπές.

12

Ο Ποσειδώνας καμιά φορά
έρχεται με τα βροντερά κύματα του νοτιά
και σχίζει τη θάλασσα
όπως κι εμένα τότε που
στο Αστρίς τής Θάσου
σχίστηκε η ψυχή μου στα δύο
και φάνηκε ο πυθμένας της.

13

Τη θυμάμαι να μαζεύει λουλούδια
και φτερά από κύκνους
που τα έφερναν τα νερά.
Ήταν μια πρόκληση για τα πουλιά
και για το βάθος των αισθημάτων μου.

14

Τη μέρα πήγαινα με τον ήλιο
τη νύχτα με το φεγγάρι
πάντα εκεί που το κύμα
το ησυχάζει η ξανθή άμμος.

Μια νύχτα με ακολούθησε ο Απόλλων
με το άρμα του και ύστερα με τα πόδια.

Αλλά εγώ θρηνούσα ακόμη
εκείνους που χάθηκαν στο Σκάμανδρο
από το μανιασμένο Αχιλλέα.

15

Η ομορφιά σου που είναι ασύλληπτη
σχεδόν θεϊκή
με έκανε να ανακαλέσω
τα περί ματαιότητας των ανθρωπίνων
σε σημείο που ο υπαρκτός κόσμος
να παραμένει αναλλοίωτος στον αιώνα.

16

Χύθηκε σκοτάδι μελανό στα φρένα μου
όπως εκεί που βυθίζεται ο ήλιος
στην άκρη του Ωκεανού.

17

Όπως εκείνη την εποχή τη Σαπφώ
έτσι κι εμένα τώρα
με πιάνει η επιθυμία να πάω
στις όχθες του Αχέροντα λάμποντας
με απαλούς ανέμους, λωτούς
και πορφυρά λουλούδια.

18

Εκείνος ο απαλός Θρηίκιος άνεμος
στις ακτές της Μαρώνειας
Δεκαπενταύγουστο κατακαλόκαιρο
που επέμενε ν΄αποκαλύψει το στήθος της
ήταν γεμάτος ψυχές
που στροβιλίζονταν σα σε ρουφήχτρα.