Όρασης αρχή
Αυτό το ορθογραφικά εξαντλημένο λογοπαίγνιο (για πολύ λίγο η λέξη ηδονή θα ήταν ένας τέλειος αναγραμματισμός της λέξης οδύνη) ήταν η αιτία για τις παρακάτω σημειώσεις. Ένα και μόνο ύψιλον με έβαλε στον κόπο να σκεφτώ για την ηδονή/οδύνη του ανεκπλήρωτου εντός της αστεακής περιπλάνησης.
Τι εστί Εdging;
Η πρακτική του ανεκπλήρωτου μοιάζει έντονα μ’ ένα παράταιρο σεξουαλικό φετίχ. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ακριβώς αυτό. Το edging είναι ένα είδος περιπλάνησης για τον metaflâneur (ένας αρκετά ενοχλητικός νεολογισμός που όμως περιγράφει με αρκετή ακρίβεια μία άκρως ομιχλώδη κατάσταση), ένας ανολοκλήρωτος οργασμός, μία παρά τρίχα εκπλήρωση. Η κύρια ιδέα είναι πολύ απλή: Μία απόλαυση που θα κρατήσει όσο πιο πολύ γίνεται.
Κανείς δεν ξέρει αν το ανεκπλήρωτο είναι όντως διαδεδομένο γιατί ετούτο ακριβώς το στοιχείο είναι ιδιωτικής φύσεως. Αν παρατηρήσουμε τις επίσημες στατιστικές που δημοσιεύουν κάθε χρόνο κάποιες γνωστές σελίδες διαδικτυακής ηδονής, καμία από αυτές δεν επισημαίνει την απουσία οργασμού σαν μία ξεχωριστή κατηγορία σεξουαλικής πρακτικής.
Πιθανότατα η συγκεκριμένη κατηγορία αδικείται. Πόνος, υποταγή, ταπείνωση, όροι αρνητικοί εκ φύσεως που όμως μπορούν για τον metaflâneur να μεταφραστούν με θετικό πρόσημο. Τρεις λέξεις που κανείς διακρίνει παντού έξω του αλλά κι εντός του. Παίρνοντας παράδειγμα από μία λοξή διαδικτυακή πορνογραφία σκιαγραφείται εδώ μία έντονη τάση της αστεακής πανίδας για έναν καθημερινό απόλυτο έλεγχο. Ένα ταξίδι σε μία παρατεταμένη ηδονή μέσω μίας εσκεμμένης αποφυγής του τέλους.
Περιπλάνηση ως αστεακή διείσδυση
Οργασμός ίσον προορισμός. Θεοποιώντας την διαδικασία ο χειριστής της ηδονής ξεχνάει τον προορισμό του. Κάπως έτσι όμως δεν περιπλανιόμαστε και μέσα στα σοκάκια της πόλεως; Δεν υπάρχει προορισμός, μόνο η ίδια η περιπλάνηση έχει σημασία εδώ. Η διαδικασία είναι απόλυτα σημαντική για τον metaflâneur.
Πλάνης μπορείς να είσαι και μόνο μέσα στο κεφάλι σου, δεν χρειάζεται καν να ξεπορτίσεις από το δωμάτιο σου. Σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει ένας σκληρός δίσκος και μία φωτεινή επιφάνεια.
Ένα Έθνος που βιώνει διαρκώς έναν χαλασμένο οργασμό
Η παρατεταμένη ηδονή/οδύνη συνήθως τελείται σε ζεύγη. Μπορεί όμως να τελεσθεί και πάνω στο πληγιασμένο σώμα ενός Έθνους. Δες την παρατεταμένη (σχεδόν στα όρια του BDSM) υποταγή της Ελλάδος υπό του δυτικού οικονομικού και πολιτιστικού κνούτου. Μία μαζική περιπλάνηση ενός λαού εντός μίας θολής, υπόρρητης κι υπόγειας οδύνης. Ένας λαός που μοιάζει κυριολεκτικά να απολαμβάνει τον πόνο του.
Μυθολογίες
Η λέξη «edge» προέρχεται από την αρχαία νορβηγική λέξη «ecg», που σημαίνει κοφτερή λεπίδα. Σίγουρα συνδεδεμένη με μία Ινδοευρωπαϊκή ρίζα που την βρίσκουμε στη λατινική λέξη «acies» και στη δική μας «ακίς».
Το να είναι κανείς «στην αιχμή» σημαίνει να έχει απόλυτη ισορροπία, αφομοιώνοντας το ρίσκο της ύπαρξης, καθώς διατηρεί εντός του την χημεία δύο αντίθετων παραγόντων: Του ενθουσιασμού και του φόβου της αποτυχίας.
Ο πλάνης ισορροπεί πάντα σε ένα λεπτό και φαγωμένο χημικό σχοινί. Τα πάντα του κινούν το ενδιαφέρον αλλά την ίδια στιγμή τον πληγώνουν και τον εξαντλούν αφάνταστα. Ο metaflâneur βιώνει διαρκώς μία παρατεταμένη «ώρα αιχμής».
Le petit mort
Κάθε οργασμός είναι ένας ελάσσων θάνατος. Το να απαρνηθείς τον οργασμό σου είναι σαν να απαρνείσαι την ίδια την ανθρώπινη θνητότητα σου. Ο πλάνης θέλει να γίνει θεός ενώ ξέρει πολύ καλά τι είναι. Αυτό τον φέρνει πλησίον του Διαβόλου αλλά ούτε καν ο ίδιος ο Έκπτωτος Άγγελος δεν μπορεί να τον αποδεχτεί, διότι τον θεωρεί ένα άχρηστο όργανο.
Η περιπλάνηση επί της αιχμής ενός κατεστραμμένου Αττικού πεζοδρομίου μοιάζει να παγιώνει μία αιώνια αναμονή. Ο πλάνης αρνείται τον γραμμικό χρόνο και την έννοια του τέλους. Έτσι μετατρέπεται σ’ έναν φυσικό εχθρό του οργασμού, έναν οπαδό της παρατεταμένης ηδονής/οδύνης.
Περί της ερωτικής πράξης της περιπλάνησης
Κατά της διάρκεια ενός περιπάτου, εσωτερικού ή εξωτερικού, ο μεταπλάνης (ο προηγούμενος αγγλικός νεολογισμός είναι λιγότερο ενοχλητικός στα ελληνικά για κάποιο λόγο), ουσιαστικά κάνει έρωτα με το άγνωστο, βγαίνοντας από τον εαυτό του. Κατά τη διάρκεια της απόξενης πράξης ετούτης, ενδορφίνες, οξυτοκίνες και βασοπρεσίνες χύνονται μέσα στο αίμα του, ηθική και ιδανικά εξατμίζονται, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται και συστέλλονται κι ο υπαρξιακός του πόνος μουδιάζει προς στιγμήν.
Ο μεταπλάνης δεν επιθυμεί να φτάσει στον προορισμό του. Και γιατί να θέλει άλλωστε; Βρίσκεται ήδη στον προσωπικό του παράδεισο. Αυτό είναι το edging της περιπλάνησης.
Modus Vivendi
Τα μοναστήρια εφευρέθηκαν γιατί μία ομάδα Χριστιανών προς το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βίωνε μία απαρηγόρητη θλίψη. Ο Χριστός είχε πει πως θα επέστρεφε αλλά δεν το έκανε ποτέ. Οι μοναχοί έριξαν το φταίξιμο στους εαυτούς τους. Έτσι πλέον ό,τι έλεγες ή έκανες θεωρούνταν σαν μία πράξη προς όφελος ή ενάντια στον Θεό.
Μετά από πολλούς αιώνες ο M. Duchamp μεταμορφώθηκε στον ιδανικό πλάνη εντός της έννοιας μιας «ζωής ως έργο τέχνης».
Το προπατορικό αμάρτημα δεν ήταν η μίμηση του θεού από τον άνθρωπο, αλλά η εγγενής ανικανότητα του να γονιμοποιήσει το σύμπαν.
Ο μεταπλάνης ενστερνίζεται όλα τα παραπάνω και τα μετουσιώνει σαν μία απουσία προορισμού. Η παρατήρηση εντός της περιπλάνησης είναι η μοναδική πράξη που έχει σημασία γι’ αυτόν.
Περιπλάνηση πέρα από τις ανθρώπινες έννοιες
Ο μεταπλάνης έχει ήδη περάσει μέσα από την ηθική, το άγχος, το μίσος, την αγάπη και γενικότερα την ανθρώπινη κατάσταση κι έχει δει πως όλα αυτά είναι πλέον άσχετα με το οτιδήποτε.
Ο περιπλανώμενος αρχίζει να κοιτάει τον κόσμο χωρίς πρώτα να κοιτάει μέσα από τα δικά του μάτια. Έχει βγει από το κουφάρι που τον καταδικάζει. Οι άνθρωποι δεν είναι τα μόνα πλάσματα που έχουν σημασία σε τούτο το μέρος. Το άστυ δεν κατοικείται μόνο από ανθρώπους. Εδώ βρίσκει κανείς από φαντάσματα, αδέσποτα πνεύματα, ζωντανά κάθε είδους, μέχρι χώμα, ύδωρ, βλάστηση κι απερίγραπτα χημικά υλικά και κτίσματα.
Ο προορισμός είναι ένα ανθρωποκεντρικό κατάλοιπο. Με αυτή την έννοια ο οργασμός είναι απόλυτα ανθρωποκεντρικός. Όσο όμως πιο κοντά στην κλιμάκωση βρίσκεται ο μεταπλάνης, τόσο πιο κοντά πλησιάζει στο άστυ και κατ’ επέκταση στον κόσμο.
H οντολογία των αντικειμένων (Object-Oriented Ontology)[1] αναγιγνώσκει πως ακόμη κι αν ο άνθρωπος εξαφανιστεί, ετούτη η γη θα συνεχίσει να υπάρχει.
Υπό αυτό το παράταιρο φως η κλιματική αλλαγή δεν είναι καν ένα σημαντικό γεγονός. Ποιος είδε ποτέ πως είναι να συγκρούονται δύο μαύρα αστέρια εκατομμύρια χρόνια μακριά από εμάς; Ποιος είδε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή μέσα στα σωθικά ενός ηφαιστείου; Ποιος είδε πως δημιουργούνται τα σύννεφα και το νερό;
Εκ γενετής ηδονοβλεψίας ή ένα σφουγγάρι οδύνης;
Ο μεταπλάνης γνωρίζει πως δεν είναι πλέον σημαντικός (ποτέ δεν ήταν κι αυτό δρα ως την μέγιστη ανακούφιση). Έρχεται τώρα πιο κοντά στην ουσία του που δεν είναι άλλη από την συντήρηση της απόλαυσης του βλέπειν. Εσωτερικά ή εξωτερικά, απ’ όπου κι αν ξεκινά το βλέμμα του, ο μεταπλάνης θα είναι πάντα ένα πειθήνιο όργανο της όρασης.
