45 Στροφών Β΄

Βλ. και «45 Στροφών» [Α']

Πεζογέφυρα που οδηγεί σε ποίημα

σε όσους θεωρούν ότι τους αφορά

χορός:
Κυριακή από τον ήχο της πόλεως, απεριόριστη θέα Σαββάτου
και ω λoβοή, ω λoβοή, του πλήθους της Παρασκευής

        (i)

βλέπω είσαι
όπως Γάλλος ζωγράφος του 1885 που όλο πειράζει πινελιές, σκιές και χρώματα για να νικήσει την αλογόμυγα φωτογραφία
ή
όπως αρχιτέκτονας των Αθηνών που ακυρώθηκε, το 1964 και πλήρως το ’68, από τους αρχιτέκτονες των διπλανών – Σμήτσος & Άοσμος, θα τους πάρει ο διάολος

Ω, έλα, σαν ελιά τσακισμένος που είσαι,
οχλημένος, συγχισμένος, θλιμμένος
συγχυσμένος, στούργος είσαι, λαλούργος
λάπας, λούπας και αμούργος, το αποτέλεσμα στούργημα,
αυτό βλέπω και σου προτείνω

να φας ένα μπουρίτο, όχι όμως τού τούμπα κάθε ρούμπα του άσχετου,
και έχε σόγχους πικρούς, με λεϊμόνι πικρούς

κατόπιν
να διαβάσεις ποιήματα της Αλόης Σ & της Ν Μαραγκού
με, στο χέρι, σπιτική λεμονάδα με δυόσμο
ή κουτάκι, με αναψυκτικό, βυσσινί
καθισμένος, με αφίσες τριγύρω του Μ. Οικονόμου, του Μπονάρ, του Μπιφέ, ή ξαπλωμένος στο άχυρο δίπλα σε μια τσουγκράνα
δίπλα σε ένα θρινάκι που λιχνίζει, πότε-πότε, το άπειρο

ή, αν είναι χειμώνας και έμπλεος είσαι, ας πιεις, τώρα πίνεις οίνον γλυκύν,
παρ πυρί εν κλίνη μαλακή κατακείμενος, και υποτρώγεις ψημένα ρεβίθια,
όπως έλεγε ο Ξει και μετά σε ρωτούσε:
ποιανούσαισύ, πόθεν η σκούφια σου;
πηλίκος ήσουν, φέριστε, όταν έφθασε εδώ ο Μήδος;

ναι, κάτι τέτοια πάνω-κάτω σκέπτομαι, και αργά ολισθαίνω
ούτις, ολιγαυτός, ίσως μηδέναγας, με γιώτα συγχισμένος

— και μουσική τι να ακούγεται;
— ε, κάτι που να ταιριάζει

                (ii)

— και, για πες, εάν, τελικώς, θελήσω και εγώ να διοικήσω
ή, έστω, πραγματικά να εκτονωθώ;

— τότε πήγαινε εκεί όπου στέκουν-υπάρχουν δέκα δέντρα σε γλάστρες
άλλαξέ τους θέσεις, άλλαξέ τους τα φώτα, με παραγγέλματα & παρατηρήσεις μέχρι να βάλουν τα κλάμματα, ωσαν εβέες, πεύκα ή μαστιχόδεντρα,
ή μέχρι να βαρεθείς ή και τα δύο:

εσύ παιδί μου πράσινο, γιατί έχεις φύλλα κίτρινα;
Και πιο μαζεμένα τὰ κλαδιά! μην παριστάνεις τον κέδρο!
ημι-ανάπαυσις, Πρόο-σοχή!
ίσια οι κορμοί, Ίσια οι κορμοί! Σαν κυπαρίσσια! Ή σαν κολώνες της ΔΕΗ!
κλαίνε οἱ κολώνες της Δεής;! Ρωτάω: Κλαίνε;!
Κλπ., κλπ.

μετά, αυτό που χρειάζεσαι βγαίνει από μέσα σου σαν γρι-γρι, όπως τα λόγια αρχηγού λαοπλάνου ή όπως μαντίλια από το στόμα έμπειρου μάγου

— ωραία, ωραία! τώρα, ναι, έχω τα εφόδια να πορευθώ. Γιατί αλλιώς τι να σου κάνει ένα μπουρίτο, ένα αναψυκτικό και κάτι αφίσες, σκέψεις & διαβάσματα;

^{_{[ Φθινόπωρο 2021]}}

1. πλέξι

χορός:
        δεν είναι ξεφάντωση τούτη η νύχτα

νύχτα, να:
¡ να: χρωμάτα ξωτίκα !
¡ να: δρομοί αδιαβάτοι
να: φωτά γυελεκτρίκα, να φωτιά Αθθική !

χορός:
                οι ανθρώποι φεύγουν φορτωμένοι πανέρια,
                αλόγατα κάνουν να σηκωθούν για χλιμίντρισμα
                κι αμέσως σωπαίνουν

και αν θορύβοι διαβάτη ;
και αν βημά στα πλακάκια ;
και αν δασκάλοι και άλλοι, αν δρασκέλ_λουν πολλοί ;

χορός:
                παιδιά που λιχνίζουν τον άγγελο

¡ να θαμβοί αρουκάτοι, αν βημάτα στ’ αυλάκια !
¡ να ανθρώποι Σαββάτοι, αν δρασκάλοι πολλοί !

χορός:
                δικός μου είν’ ο ύπνος αυτός που πλησιάζει;

και αν χωμάτα ομμάτα, και αν αθρώποι πολλοί ;
¡ να τυμβοί, να και κάτι, να αθρώπων θανάτοι
να φοβοί, να φοβοί !

ω ρανέ ουρανέ
χώμα τέλους και αχνάτι

Στην ‘πλέξι’ συνδυάζεται το ‘Θορύβοι’ του ΚΓΜ (2020/-1) με χορικά-στίχους από το ‘Κρόταλο’ (1972) του Δ. Καλοκύρη

2. η Χ του Χ και ο αναιδής ακόλουθος

στην γειτονιά των λέξεων, την πέρα γειτονία, μια λέξι που ελίσσεται, δυο-τρεις ντυμένες ψίχουλα – και, όπως να, όπως φυσά, μία που παρασύρεται
κτυπούν οι πόρτες του σπιτιού, το καλοκαίρι φεύγει, πάει και του Σταυρού
‘κόρη, για δες, το πάει, φαίνεται, για ποίησι’

να ’τη και εκείνη, γράφει και σβήνει, ξεπληκτρολογεί
‘μείνε ακίνητη’, λέει τώρα στην βροχή, ‘θέλω να σε φωτογραφίσω’
‘και εγώ εσένα’, θέλει η βροχή,
‘μα τι είναι αυτός ο αμμόλοφος, ο αναιδής ακόλουθός;’

‘στην άμμο έκανε βοιήματα με ένδεκά μου πήματα, έχει τροχιά ελλειπτική,
λέξεις τον βυσσινίζουν:
θέα και ρους
θάσσα, Αχάρακα
ακερτοάν, κυπάρισσος, αμμόλιθος’

φύλλο οξύ, λοξά λογχίζει εικόνα χάρτινη, χαρτί που ψάχνει δάκτυλο,
ρόρσαχ κηλίδα ή γραφή καρκινική, διώχνεις το κόκκινο ή βυσσινί
και την μικρά ασυμμετρία

άλλη μία παρένθεση, άλλο ένα σκυλάκι χάθηκε, είναι ο Χαραμαζούτ,
να η φωτογραφία του
αλλά εσύ παρατηρείς τον ουρανό, σταγόνες αιωρούνται και χαρτιά
συ ξεχωρίζεις τα παλαιά εξώφυλλα του Τσίζεκ της Διαγώνιου

[Φθινόπωρο 2021]

(α) Κατά τύχην Βενεζουέλα

Στεκόμουν με τον Αλέξη, έναν φίλο που με είχε επισκεφθεί σε μία απομακρυσμένη αμερικανική πανεπιστημιούπολη, κάτω από μία καμάρα, στο εσωτερικό πέρασμα που συνέδεε ένα καφέ με ένα κατάστημα για φοιτητικές φωτοτυπίες και τα συναφή. Ο Αλέξης έκανε ένα βήμα και πρόσεξε έναν μουσαμά στον τοίχο του δεύτερου καταστήματος. Το κάτω μέρος του μουσαμά ήταν το ουδέτερο λευκό φόντο για φωτογραφίες διαβατηρίων. Αρκετά ψηλά υπήρχαν, ως διακοσμητικό, αναπαραστάσεις 7-8 σφραγίδων διαβατηρίων, ανάμεσα σε αυτές και της ελληνικής. 
Ο Αλέξης θεώρησε εντυπωσιακή σύμπτωση την παρουσία της ελληνικής σφραγίδας σε ένα μουσαμά σε μία απομακρυσμένη μικρή αμερικανική πόλι. Αποκρίθηκα ως εξής: 

Οι Αμερικανοί φοιτητές συνήθως βγάζουν διαβατήρια για διακοπές, η δε Ελλάδα πάντα θεωρείται πιθανός τόπος διακοπών. Επίσης, η Ελλάδα ενδιαφέρει ιδιαιτέρως αυτούς που σπουδάζουν αρχαιολογία, το δε τοπικό πανεπιστήμιο έχει μεγάλο τμήμα αρχαιολογίας. Άρα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να έχει περιληφθεί ελληνική σφραγίδα σε μια ομάδα 7-8 σφραγίδων που παραπέμπουν σε δημοφιλείς προορισμούς. Αν καταγόμουν από μία χώρα με λιγότερο τουρισμό κλπ., ας πούμε από την Βενεζουέλα, και έβλεπα την σφραγίδα του διαβατηρίου της χώρας μου θα παραξενευόμουν περισσότερο.

Αλέξης: Ναι, αλλά το να μπω σε ένα φωτοτυπάδικο σε μία μικρή πόλι που περιτριγυρίζεται από καλαμπόκια και να δω μια μεγάλη ελληνική σφραγίδα διαβατηρίου σε έναν μουσαμά είναι πολύ παράξενο... Πώς να το κάνουμε;

Κ: Κοίταξε, ισχύει επίσης το εξής: Εάν δεν έχεις προκαθορίσει τι θεωρείς απίθανο να συναντήσεις, είναι αρκετά πιθανό να συναντήσεις κάτι ‘απίθανο’, τουλάχιστον αν ψάξεις αρκετά. Το να σου τύχει κάτι μη-προκαθορισμένο ‘απίθανο’ είναι αρκετά πιθανό, διότι είναι τεράστιος ο αριθμός των δυνατών ‘απίθανων’. Λοιπόν, έλα να τριγυρίσουμε αρκετά αργά στο κατάστημα ώστε να έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω πολλά πράγματα. Ισχυρίζομαι ότι είναι αρκετά πιθανό να εντοπίσω ‘κάτι απίθανο’.

Ο Αλέξης συμφώνησε να προχωρήσουμε στο πείραμα, εγώ δε θεώρησα περισσότερο πιθανό να εντοπίσω ‘κάτι απίθανο’ στα προς φωτοτύπηση υλικά, π.χ. κάτι σχετικό με αρχαία ελληνικά ή κάτι κάπως σχετικό με το αντικείμενό μου ή κάτι σχετικό με το αντικείμενο του Αλέξη. Το πρώτο από τα έξη φωτοτυπικά μηχανήματα ήταν κενό, αλλά το δεύτερο επέτρεψε ταυτοχρόνως την πανηγυρική επαλήθευσι και την βάσιμη αμφισβήτησι των ισχυρισμών μου:
Ανοιχτό ανάποδα, προοριζόμενο για φωτοτύπησι, υπήρχε μόνον ένα βιβλίο, ο τουριστικός οδηγός της Βενεζουέλας^[1]

(β) επιστολή

με το μάτι θαυμαστικό και το χέρι υψωμένο προχθές
δίνες έγραφες στον αέρα και μιλούσες με θερμότατα χρώματα για διάφορους, όση ώρα οργάνωνα τις κονσέρβες μου, ντολμαδάκια, ρεβίθια κοκκινιστά κλπ, σε πύργους, αψίδες και άλλα σχήματα

και ομολογώ πως δεν πρόσεχα όσο έπρεπε
όταν απαριθμούσες παραγνωρισμένους τιτάνες της τέχνης και άτλαντες

αλλά δεν αγνοούσα
όσους αποκαλούσες γίγαντες και μάλιστα πρόσθετα στην εικόνα τους κόκκινη σάλτσα και κύμινο

κλείνω τώρα σημειώνοντας ότι
γενικώς κρατώ μικρό καλάθι και συχνά μένει χώρος για ένα βαζάκι με θρούμπες ελιές και ένα άλλο με ολόκληρη κάππαρη

ΥΓ. Θα ’θελα πάντως να μου υποσχεθείς το ένα τηλεφώνημα που δικαιούσαι, πριν ακολουθήσεις οριστικά, σε κάποια διασταύρωση, κάτι, όπως π.χ. μια νέα αίρεση.