——————
ΜΙΚΡΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΑΚΡΟΑΣΗΣ
——————
Μικροί οδηγοί ακρόασης / Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2, έργο 16, του Προκόφιεφ
—Το στήθος μου βράζει, γιατρέ.
—Γδυθείτε να σας ακροαστώ.
*
Ερ.:Μπορούμε να μιλήσουμε για τη μουσική;
Απ.: Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τη μουσική.
Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 έργο 16
(1912-1913 και 1923-1924. Του Σέργιου Προκόφιεφ)
(Εικόνες για τον ακροατή)
Κάποιος αποφασίζει να αυτοκτονήσει.
Τον βλέπουμε να προχωράει αποφασισμένος μέσα στη χειμωνιάτικη παγωνιά, στη δεντροστοιχία του Ρίλκε — όποιος σπίτι δεν έχει, και δεν θα κτίσει πια, θα αγρυπνά διαβάζοντας γράμματα παλιά ή ταραγμένος θα περπατάει δεξιά αριστερά —καθώς θα στροβιλίζονται στις αλέες τα πεσμένα φύλλα. Τα δέντρα είναι όλα τελείως γυμνά κι από το τελευταίο τρυφερό πράσινο. Ο ψυχικός του αναβρασμός, με διακοπές ονειροπόλησης ή αδράνειας, κορυφώνεται σε αβάσταχτα δραματικό κρεσέντο. Όλη την ώρα διατηρεί το αίσθημα πως όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά σε κάποιο πιθανόν φιλοθεάμον κοινό που ίσως απολαμβάνει το θέαμα — αλλά πού βρίσκονται αυτοί, με ποιανού το μέρος είναι; Σηκώνοντας το βλέμμα στον κάτασπρο ουρανό κι ενώ έρχεται κι άλλη χιονιά, σκοντάφτει εκείνο σ' ένα καταπράσινο τροπικό παπαγαλάκι –το πιο απίθανο πουλί σ' αυτά τα πλάτη– να προσπαθεί να τσιμπολογήσει το τελευταίο ξερό φύλλο που απόμεινε σ' ένα χιονισμένο κιόλας δέντρο. Αλλάζει γνώμη για την αυτοκτονία κι απομακρύνεται σφυρίζοντας. Η δυνατότητα της ονειροπόλησης επιστρέφει και να τος να παρακολουθεί τώρα ενδόμυχα σκηνές από το παρελθόν.
Ξάφνου όλα σβήνουν. Μπροστά του περνάει η πομπή της ίδιας του της κηδείας. Βλέπει να τον κηδεύουν μ' επισημότητα και τιμές εθνικού ήρωα, σαν να επιτέλεσε το μεγάλο πατριωτικό καθήκον αυτοκτονώντας από προσωπικό αδιέξοδο, μπορεί και μια αβάσταχτη ερωτική απογοήτευση. Τώρα επιβιώνει του εαυτού του — στο φινάλε. Γενικός ποικιλόθερμος χορός με σαρκαστική μπορντούρα από μούσες, νηρηίδες και απόλλωνες, σμήνη από καταπράσινα παπαγαλάκια και πλήθη πάσης φύσεως. Η κωμωδία τελείωσε. Ή μήπως όχι;
Ας ψάξουμε την απάντηση στο κοντσέρτο, το δυσκολότερο και ένα από τα ωραιότερα που γράφτηκαν ποτέ, όπως παίζεται με υπεράνθρωπη μουσικότητα από τη Λίζμπετ.
