Ο Άγγελος Σικελιανός, στην θάλασσα της Πύλου, Μεγάλη Εβδομάδα 1943

Όλη του πεύκου η σιωπηλή ανατριχίλα κι ο σφυγμός
από τα κυπαρίσσια
μου θέρισαν τα σωθικά κι έφυγε κύμα ο στεναγμός
και τα μικρά κορίτσια,

*

που δεν τα βλέπει άλλος κανείς, στα μύρα της θαλάσσης
τον έστειλαν γοργά
ο πόνος σου ως υψώνεται κι απ’ τά τριγύρω δάση
ρίγος σταλάζει αργά.

*

Κι όπως βράζουν τα κύματα τον χόχλο του θανάτου
κι οι βράχοι ακινητούν
ακούω να τρέχει το αίμα σου και στα βαθειά νερά του
τα φώτα αναρριγούν,

*

από ταβέρνες κι από μπάρ και βάρκες νυσταγμένες
στού αφρού την σιγαλιά.
Γιατί εδώ, πριν γεννηθώ, οι μοίρες οι ταγμένες
με πήρανε αγκαλιά

*

στής άμμου το άγριο μάλαμα φυτέψαν την φωνή μου
και το αρχαίο καρφί
μέσα στης νύχτας τα πανιά μου το είπαν προσμονή μου
κόσμημα και βαφή.

*

Εδώ σε βρήκα, από παιδί, στα λόγια μου τα πρώτα
να στέλνεις τα παληά
με φύκια και με δίχτυα φωνηέντων και με γιώτα
απὀ την σιγαλιά

*

εσπερινούς , το χέρι μου στον ήλιο να ματώνει
να γίνεται πουλί
όπως με το ακάνθινο στεφάνι στεφανώνεις
την δύση μου και την ανατολή.

*

Βράδυ σεπτό Απριλίου εδώ, να λάμψω και να σβήσω
χελιδονιού αστραπή.
Δίχως εσένα ο Κοπετός κι ο Αρμαγεδδώνας πίσω-
κι έχουνε αποκοπεί,

*

μες σε ρουμάνια ξέσπλαγχνων πολυκατοικιών
τ΄αρνιά σου απεγνωσμένα
με βόμβες, κρότους, λάμψεις, ουρλιαχτά γεννητριών
αθώα και παντοτεινά και σταυρωμένα.