Βραβείο Πεζογραφίας 2021

Η Μαρία Μήτσορα γεννήθηκε το 1946 στην Αθήνα και µεγάλωσε στη Νέα Σµύρνη. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Παρίσι (Σορβόννη και Vincennes). Παντρεύτηκε έναν Γάλλο, που µετά χάθηκε για χρόνια στη Λεγεώνα των Ξένων. Έχει ταξιδέψει σε πολλά σηµεία του πλανήτη, από τον πολικό κύκλο έως την Αϊτή, από το Πεκίνο έως τη Νικαράγουα των Σαντινίστας, τον Ορινόκο και τη Σάντα Φε ντε Μπογκοτά. Όσο τα χρόνια περνάνε, αγαπάει όλο και περισσότερο τις γάτες. Έχει δηµοσιεύσει διηγήµατα και ταξιδιωτικά κείµενα σε περιοδικά και εφηµερίδες.

Ε  Ρ  Γ  Ο  Γ  Ρ  Α  Φ  Ι  Α

Ο ήλιος δύω, εκδ. Οδυσσέας, 1996
Σκόρπια δύναμη, εκδ. Οδυσσέας 1997
Άννα, να ένα άλλο, εκδ. Άκμων 1978, β' έκδ. Πατάκης 2007
Η περίληψη του κόσμου, εκδ. Οδυσσέας 1982, Κέδρος 1999
Καλός καιρός/μετακίνηση, Πατάκης 2005
Με λένε λέξη, εκδ. Πατάκης /σειρά "Η κουζίνα του συγγραφέα" 2008
Από τη μέση και κάτω, εκδ. Πατάκης 2014

^{ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΤΟΜΟΥΣ}

Μοναχικά ανδρόγυνα, εκδ. Μίνωας, 2002
Θρυμματισμένος πλανήτης, εκδ. Μίνωας 2004
Το βιβλίο της προδοσίας, εκδ. Πατάκης 2010
Ερωτικά εγκλήματα, εκδ. Πατάκης 2015
Υπό σκιάν, Οι εκδόσεις των συναδέλφων 2015

Σ  Υ  Ν  Ε  Ν  Τ  Ε  Υ  Ξ  Ε  Ι  Σ  κ.ά.

https://www.kathimerini.gr/opi...

https://www.lifo.gr/culture/vi...

https://www.lifo.gr/videos/lif...

https://popaganda.gr/art/maria...

https://www.efsyn.gr/tehnes/ek...

https://www.fractalart.gr/mari...

https://www.athensvoice.gr/cul...

https://www.mixcloud.com/giorg...

https://www.news247.gr/sunday-...

Κ  Ρ  Ι  Τ  Ι  Κ  Ε  Σ

https://issuu.com/diavazo.gr/d...

https://www.kathimerini.gr/cul...

https://www.kathimerini.gr/cul...

Μια µετακόµιση στη δυτική πλαγιά του Λυκαβηττού. Ένα ξαφνικό πέρασµα από το καλοκαίρι στον χειµώνα. Περιπέτειες της ψυχής. Στο σκιερό πίσω κηπάκι, πετάει χαµηλά κι ένα καινούριο είδος πουλιού που εµφανίστηκε µετά τις πυρκαγιές. Μερικοί φοβούνται πως διαβάζει τις σκέψεις. Άλλοι ότι τρέφεται µε ψηφιακά ψίχουλα ψυχών. Τα απόβραδα ένας ευτραφής κύριος φωνάζει: «Βοήθεια, νυχτώνει!». Ο Ερµής σίγουρα αφαιρέθηκε, ξέχασε αφύλαχτη µια τρύπα στην άσφαλτο – ένα πέρασµα που ενώνει τον πάνω κόσµο µε τον κάτω. Από εκεί µπαινοβγαίνουν η κυρία Τασία –µια µοδίστρα πεθαµένη εδώ και χρόνια– κι ο άσπρος γάτος της, ο Γουλιέλ­µος ΚαταΒάθος. Αυτοί οι δύο, που ισχυρίζονται ότι έχουν ανοίξει Γραφείο Ευρέσεως Φαντασµάτων, στην αρχή µοιάζουν µε κλασικό ντουέτο κατεργαραίων. Τελικά όµως πρόκειται για µεγάλους καταφερτζήδες που θα στήσουν, για χάρη της ηρωίδας µας, το δείπνο της Εκάτης στο πίσω κηπάκι µε τα φλύαρα φυτά.
Πόσα από αυτά θα χωρέσουν άραγε σε ένα τόσο µικρό βιβλίο... Τώρα που στους καιρούς µας η συγγραφέας είναι κι αυτή αδύναµη σαν την ελπίδα.

Επίλογος

Η κυρία Τασία χάθηκε όταν μεγάλωσε η μέρα. Πριν προφτάσω να την ευχαριστήσω, την κατάπιε ένα φως που έδειξε την τρύπα της στην άσφαλτο ασήμαντη και ρηχή.
Η κυρία Τασία ξέφτισε σαν ύφασμα που δεν ρελιάστηκε, που δεν στριφώθηκε σωστά. Κάποια κουρελάκια ομίχλης μου φάνηκε ότι διέ- κρινα δυο τρεις φορές στη συμβολή της Λασκάρεως με την Ασκληπιού, ξεγελάστηκα πως ήταν ο Γουλιέλμος ΚαταΒάθος, αλλά ήσαν απλώς εξατμίσεις από τρίκυκλα και μοτοσικλέτες.
Την επικαλέστηκα με αυτοσχέδιες προσευχές, με ψυχαναγκαστικές κινήσεις, ακόμα και με ανήκουστες προτάσεις: Αφού δεν ασχολείται πια με το Πρακτορείο Φαντασμάτων, να οργανώσουμε εκδρομές με πούλμαν σε φαντάσματα λουτροπόλεων... Να μου ράψει πανωφόρια από υφάσματα της ΝΑΣΑ, που έχουνε μέσα στην ύφανση και λίγο χαλκό για την υγεία, υφάσματα τόσο ζεστά που το άγγιγμά τους σε ξαφνιάζει και καμιά φορά σε κάνει να τιναχτείς ένα και δύο μέτρα πίσω.

Την έψαχνα, την έψαχνα πλάι στην ανακύκλωση. Μονολογούσα: «Γιατί μου πήρατε τον Γουλιέλμο ΚαταΒάθος, ακόμα και την ουρά του από τα κλαδιά της νεραντζιάς;». Ήμουν σκυμμένη, έψαχνα γύρω από τον κάδο διευρύνοντας συνεχώς την περίμετρο. Δυο παιδάκια πέρασαν, με ρώτησαν αν έχω χάσει κάτι. «Έχασα τους φίλους μου» απάντησα.

Θα ήθελα να της πω, θα ήθελα να τους πω, να τους ρωτήσω: «Αν στεκόμασταν μαζί στις μύτες των ποδιών, σαν να στεκόμασταν στην άκρη του κόσμου, τι θα διαλέγαμε από τα πράγματα του κόσμου;».

Τη θάλασσα θα διαλέγαμε, τα βουνά, ένα απαλό αεράκι, τη λάμψη της άνοιξης και της νιότης, τις γάτες όταν κουτουλάνε χαϊδευτικά η μια την άλλη, τα σκυλιά όταν κουνώντας τις ουρές τους προσπαθούν να βιδωθούν στον ουρανό. Μάτια ζεστά ανθρώπων θα διαλέγαμε και βόλτες χεράκι χεράκι, ένα μισό γελάκι και μια παλιά μας θλίψη.

Πού είναι η παλιά μας θλίψη;