Απέραντη ζωγραφική προοπτική. Πολυχρόνια και πολυχρονεμένη.[1]
1: όλοι μια παράσταση κυνηγάμε. Όλοι πίσω από μια παράσταση τρέχουμε. Και τα σκυλιά που χυμούν κοπάδι στο φθινοπωρινό δάσος σηκώνοντας ανεμοσούρια χρυσών φύλλων μέσα στις ζωντανές μυρωδιές των πουλιών. Θηράματα.
2: όλη η ζωγραφική είναι παραστατική.
3: δεν υπάρχουμε χωρίς το φως.
4: η ζωγραφική είναι μια στάση σωματική. Ρυθμική. Γυμναστική. Θέμα χρόνου.
5: και η ποίηση το ίδιο.
6: τυφλοί γεννηθήκαμε. Μια ζωή προσπαθούμε να δούμε. Μερικοί, όχι.
7: η μορφή είναι δύσκολη, προδοτική, δικέρατη, δίφορη, επικίνδυνη, χαμαιλεόντεια, σαν πάνθηρας, σαν τη σελήνη. Τυφλή στο χρόνο. Ολόσωμη αφή. Δεν πεθαίνει. Μετα-μορφώνεται. Άμορφο δεν υπάρχει. Όλα είναι αναμονή μορφής. Μισοπεθαμένες μορφές.
8: το όπλο του χρώματος εκπυρσοκροτεί. Λογική εφαρμογή κοσμολογίας.
9: τα περιγράμματα εκρήγνυνται από μέσα. Περιγράφουν την ύλη. Αυτή εξαχνώνεται. Οικονομική περιφρόνηση. Φραγή στις κλήσεις απόξω. Φανταστική φωτεινή εισαγωγή. Πόλεμος προς όλες τις κατευθύνσεις. Συ-ζητήσεις της ωραίας και του κτήνους.
10: κάμα χρόνου κεκαμμένου, διακεκαυμένου καμπύλη της κάμαρης, χωροχρονοκαμπύλη. Κάμπτεται και λιανή γλιστράει σαν χέλι μέσα από το «ης». Κίτρινος γκρεμός. Πέφτει. Ψηλά ο ουρανός Χειρονομοθεσία. Σταμάτα την εκπυρσοκρότηση του μπλε. ΣΤΟΠ.
0: Ω άταχτο φλογοβόλο συνταχτικό. Άστοχο μα τον βρίσκει. Προχωράμε προς τα πίσω. Άταχτη μουσική επικονίαση. Των ονομάτων. — Αριστομένης. —Αριστόδημος. — Μένης. —Μάκης. — Πολυχρόνιος. Πολυχρονία. Πολυχρονούλα. Χρόνη. —Θεοφύλακτος με πολλά λαμπιόνια χριστουγεννιάτικα και περισπωμένες.—Ξεσκλίδι εικόνας. —Κάτι περισσότερο. —Θεοφυλακτόπουλος. —Πολυχρόνιος Θεοφυλακτόπουλος. — Πολυχρονεμένος. Χρόνης. —Μπότσογλου. —Τα ονόματα βρίσκονται. —Μοιράζονται λίγο λίγο στάζουν ρυθμικά βροχή χρόνϊα νερουλό μαυρόασπρο απ’ το φεγγάρι που λάμπει εκεί ως συνήθως δικέρατο ακόμα. —Μπας και ασθένησε το χέρι μου και δεν μπορώ καν να λυτρωθώ καν να λυτρώσω; Ή πάει η δύναμή μου και δεν μπορώ να ελευθερώσω; Του ρύσασθαι – γαλάζιο, του εξελέσθαι – κόκκινο. Με τις απειλές μου ερήμωσα τη θάλασσα και τα ποτάμια. Ξέρανα τα ψάρια. Στράγγιξαν τα νερά. Έντυσα τον ουρανό με τα σκοτάδια, κι έφκιασα σακί λινάτσας απ’ το ντύμα του. Σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό και κατώβλεψα στη γη και ο ουρανός χάθηκε σαν καπνός και η γη θα παλιώσει και θα τριφτεί σα ρούχο και όλοι πάνω της θα πεθάνουν. Αλλά ακούστε με, από τα έγκατά μου θα βγει ο νόμος και η δικαιοσύνη που θα φωτίσει, θα με περιμένουν τα νησιά και θα ελπίσουν στο χέρι μου.
