Ο Ανδρέας Ταρκόφσκι στο Κίεβο

Τού­τος ο Μάρ­τιος ξε­ψυ­χά κα­θώς που­λιού φτε­ρού­γα
στο τε­λευ­ταίο άνοιγ­μα, στο ύστε­ρό της τρέ­μι­σμα,
με­τά τον πυ­ρο­βο­λι­σμό. Στον λά­ρυγ­γά του άκου­γα
το αί­μα, το αί­μα να ξε­σπά και της ψυ­χής το γκρέ­μι­σμα.

                *

Φί­λιπ­πε Τι­μο­φέ­γιε­βιτς Γερ­μάς! Δεν χόρ­τα­σες ακό­μα
να τρι­γυ­ρί­ζεις, όφις σερ­πε­τός στα μέ­ρη του θα­νά­του
στου Γκό­σΚι­νό τους δια­δρό­μους, στο Υπουρ­γείο, στο κόμ­μα;
Μα πώς να σβή­σεις τις ει­κό­νες μου — «εί­ναι κι αυ­τά δι­κά του»,

                        *

Σαλ­πί­ζει από πα­ντού —κλεί­νεις τ’ αυ­τιά σου;— του ανέ­μου ο ήχος.
Πε­ρα­στι­κά σου εύ­χο­μαι από την χώ­ρα της αγά­πης.
Το δά­κρυ μου εδώ έχει φως, ολό­χα­ρος ο στί­χος
Μα η μου­λω­χτή σου ζή­ση άο­σμος θά­να­τος, σκό­τος κι απά­τη.

                        *

Κοι­μά­μαι σε τά­φο υδα­τό­φεγ­γο, δρο­σιά και μο­νο­πά­τι.

Ση­μεί­ω­ση: Ο Φί­λιππ­πος Τι­μο­φέ­γιε­βιτς Γερ­μάς, υπήρ­ξε για δε­κα­ε­τί­ες Υπουρ­γός Κι­νη­μα­το­γρα­φί­ας στην Σο­βιε­τι­κή Ένω­ση, πο­λι­τι­κός προϊ­στά­με­νος του πε­ρί­φη­μου Γκό­σΚι­νό. Ασή­μα­ντος σκη­νο­θέ­της, «πα­ρά­γων» όμως των κι­νη­μα­το­γρα­φι­κών πραγ­μά­των, τα­λαι­πω­ρού­σε τον Ταρ­κόφ­σκι μέ­χρι το τέ­λος της ζω­ής του. Απα­ξί­ω­νε και συ­κο­φα­ντού­σε τις ται­νί­ες του. Προ­έ­βα­λε κά­θε εί­δους δυ­σκο­λία στην δια­κί­νη­σή τους. Με­τά την αυ­το­ε­ξο­ρία του Ταρ­κόφ­σκι (από τις 10 Ιου­λί­ου του 1984), δεν επέ­τρε­πε στην γυ­ναί­κα και τον γιό του να βγουν από τη Σο­βιε­τι­κή Ένω­ση για να τον συ­να­ντή­σουν. Ο Γερ­μάς πρω­τα­γω­νι­στού­σε στην υπο­νό­μευ­ση κά­θε βρα­βεύ­σε­ως τού Ταρ­κόφ­σκι, τό­σο στη Σο­βιε­τι­κή Ένω­ση όσο και –κυ­ρί­ως– στην Ευ­ρώ­πη. (Πρ­βλ. Δ. Κο­σμό­που­λος, Ανά­στα­σις του Αν­δρέα Ταρ­κόφ­σκι, εκδ. Ερα­τώ, 2008, ³2022).