Ένα σχεδόν ποίημα για κάποια ποιήματα

Εχουν ένα εξώφυλλο που τα ζώνει τα ορίζει και τα περικλείει.
Μια corniche με παρατεταγμένες καρέκλες. Ανάμεσα/μπροστά
ένας άνθρωπος,ίσα για να καταλαβαίνουμε τα μεγέθη.
Στις καρέκλες κάθονται υπαρκτά φαντάσματα,
ήρωες λογοτεχνικών γεγονότων, ήρωες ποιητικών γεγονότων
(τα ιστορικά γεγονότα παρευρίσκονται συμβατικά
συχνά απρόσκλητα, απλώς εμφανίζονται για να αιτιολογήσουν
τον ποιητικό ιστό)
σε μια συνύπαρξη
που μόνο αυτές οι παρατεταγμένες καρέκλες
ή ένας νούς που κυττάει αιώνες τώρα τη θάλασσα
μπορεί να χωρέσει.
Είναι καθισμένοι, βλέπω τις πλάτες τους, είναι
ο Verlain, o Oδυσσέας,
η Αρσινόη, ο Άγιος Ιγνάτιος Κοζαδίνος, o Foster Wallace,
ο Ramon Mercander, o Diego Rivera, η Λέξη, o Fogue
η Παναγία η Μεσοσπορίτισα, το Ταξίδι, ο Picasso….

Τυλιγμένοι στην αποκλειστική τους μοναξιά
έκαστος εξ αυτών
με την δική του την προσπάθεια να καταλάβει και ν’ αρθρώσει
την πραγματικότητα αυτών που παραλλάσσουν μέσα στο χρόνο
των εποχών,
των ημερών,
των αιώνων.
τον άχρονο χρόνο της κουρασμένης γης,
τον ελλιπή χρόνο των ερώτων,
τον στρεβλό χρόνο των δολοφόνων
το χρόνο των ημερών που μεγαλώνουν έξω από τα παράθυρα..

Να ένα σχεδόν ποίημα γιατί πώς να παρουσιάσει κανείς
Ένα βιβλίο με ποιήματα ποιημάτων.

«Ναι!» λέει ο Η. Ευθυμιόπουλος
«Ναι! Είμαστε ένα συνοθύλευμα, ή μείγμα ή κράμα, ή σύνολο
Από ιδέες, μνήμες, δάκρυα, εικόνες, ρούχα, αντικείμενα,
Παράγουμε συμβολισμούς για να τα συνδέσουμε,
να τα καταλάβουμε να συμβιώσουμε μαζί τους, τώρα
ή στην μικρή μας προσωπική ιδιαίτερη αιωνιότητα…»

Μια σπλαγχνοβόρα μεταποίηση
γράφει αλλού άλλος ποιητής.

Καθ’ οδόν προς την ανακάλυψη ότι ‘’τα πάντα ματαιότης’’
αφήνει μια κρυσταλλωμένη διήγηση του τι είδε τι άκουσε
τι κατάλαβε τα χρόνια που περνούσε απ’ τη ζωή.
Μόνο ο ποιητικός Λόγος μπορεί να συνθέσει τα σωθικά
με το περιβάλλον ενός ανθρώπου..
Το τετράπτυχο Εικόνες-Εμπειρίες-Σκέψεις-Συναισθήματα.
όταν ανατέμνεται παράγει Επιστήμη, όχι Ποίηση..