Για να είσαι η ευνοούμενη {Οδηγίες χρήσης}

Για να εί­σαι η ευ­νο­ού­με­νη του δη­μιουρ­γού δεν αρ­κεί να εί­σαι η βα­σί­λισ­σα. Θα χρεια­στεί αρ­χι­κά να έχεις κλο­νι­σμέ­νη υγεία. Μια πά­θη­ση, ας πού­με, των μα­τιών. Ανυ­πό­τα­κτους, για πα­ρά­δειγ­μα, δα­κρυι­κούς αδέ­νες που να οδη­γούν σε διαρ­κώς δα­κρυ­σμέ­να μά­τια. Η θο­λή όρα­ση εξα­σφα­λί­ζει μια προ­νο­μιού­χα θέ­α­ση του κό­σμου. Αφού πο­τέ δεν εί­ναι «αυ­τός» ο κό­σμος. Ο κό­σμος εί­ναι πά­ντα ένας άλ­λος, η ομί­χλη στα μά­τια προ­σκα­λεί το «ένας άλ­λος».
Για να εί­σαι η ευ­νο­ού­με­νη θα χρεια­στεί κά­θε τό­σο να επι­βε­βαιώ­νε­ται η αλή­θεια μιας εύ­θραυ­στης υγεί­ας. Τα οστά, οι αρ­θρώ­σεις, η μή­τρα, το στή­θος, το στέρ­νο, ο λαι­μός θα πρέ­πει κά­θε στιγ­μή να υπό­κει­νται στο εν­δε­χό­με­νο του θρυμ­μα­τι­σμού τους.
Για να εί­σαι η ευ­νο­ού­με­νη θα πρέ­πει η παι­δι­κή σου ηλι­κία να εί­ναι ση­μα­δε­μέ­νη από συμ­βά­ντα που εί­θι­σται να ονο­μά­ζου­με «τραύ­μα­τα της παι­δι­κής ψυ­χής», όπου κα­τά προ­τί­μη­ση συ­να­θροί­ζο­νται χω­ρι­σμοί, πρό­ω­ροι θά­να­τοι γο­νιών, αντα­γω­νι­σμοί με­τα­ξύ αδελ­φών. Για να εί­σαι η ευ­νο­ού­με­νη θα πρέ­πει κα­τά τη διάρ­κεια της γο­νι­μό­τη­τάς σου οι γέν­νες να εί­ναι αβέ­βαιες και οι κυο­φο­ρί­ες απει­λη­τι­κές για τη ζωή σου. Τα νε­ο­γνά, όσα επι­βιώ­σουν, να έχουν μια σύ­ντο­μη ζωή, που να μην υπερ­βαί­νει ένα διά­στη­μα έντε­κα, το πο­λύ, ετών. Υγεία, ευ­ζω­ία, μα­κροη­μέ­ρευ­ση, ανέ­με­λη τε­κνο­ποι­ία, απει­λούν την συν­θή­κη ύπαρ­ξης της ευ­νο­ού­με­νης. Κοι­νά απο­δε­κτές σε­ξουα­λι­κές προ­τι­μή­σεις σα­φώς αντεν­δεί­κνυ­νται. Η ευ­νο­ού­με­νη, για να γί­νει ευ­νο­ού­με­νη, θα πρέ­πει να σα­γη­νεύ­ε­ται, έως συ­ντρι­βής από άλ­λες γυ­ναί­κες.
Για να γί­νεις ευ­νο­ού­με­νη θα χρεια­στεί να φτιά­ξεις ένα βά­θος ψυ­χής και από εκεί να πε­ρι­φρο­νή­σεις ανυ­πό­κρι­τα το δέ­ον, τον κα­νό­να, τη σύμ­βα­ση. Το όριο υφαρ­πά­ζει την έμπνευ­ση, χλο­μιά­ζει το φεγ­γο­βό­λο πρό­σω­πο του δη­μιουρ­γού, τον βυ­θί­ζει στην αφό­ρη­τη δυ­σφο­ρία της με­τριό­τη­τας. Η ευ­νο­ού­με­νη λοι­δο­ρεί το όριο. Όμως, μπρο­στά στον φα­κό ο δη­μιουρ­γός της ευ­νο­ού­με­νης, για να την κά­νει να υπάρ­ξει με σάρ­κα και οστά, ώστε να μην εί­ναι απλώς ένα πλά­σμα της ιστο­ρί­ας ή της φα­ντα­σί­ας του, θα πρέ­πει, ό ίδιος, να απεκ­δυ­θεί κά­θε έλ­ξη για το ανο­ριο­θέ­τη­το.
Γι’ αυ­τό κι εκεί­νος, με μια σχε­δόν πα­γε­ρή αδια­φο­ρία για το πά­θος, δη­μιουρ­γώ­ντας υπο­κλί­νε­ται στο πά­θος. Με ένα διαυ­γές, από­λυ­τα ελεγ­χό­με­νο, δί­χως ίχνος σκί­α­σης βλέμ­μα, εστιά­ζε­ται στον φα­κό. Η ύπαρ­ξη της ευ­νο­ού­με­νης εί­ναι, και δεν μπο­ρεί πα­ρά να εί­ναι, συ­ναρ­τη­μέ­νη από ένα τέ­τοιο βλέμ­μα.

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΗΣ Φω­τει­νής Τσα­λί­κο­γλου ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.