Μνήμη Νίκου Χουλιαρά
Καθώς ο θάνατος εργάζετ’ ακατάπαυστα
σφυρίζεις μέσα μας εκείνο τον παλιό σκοπό
μα η βροχή που ξέρεις πέφτει ασταμάτητα
σε άλλες πάντα πόλεις, τ’ άλλου κόσμου, κι όχι εδώ.
Το τραίνο που διέσχιζε τον ταραγμένο σου ύπνο
γι’ άλλους σε πήρε προορισμούς για αποβάθρες άλλες
Στο σπίτι του εχθρού σου, ακάλεστος σε δείπνο
βρέθηκες, και τραγούδησες στις παγωμένες σάλες.
Τραγούδησες τη νύχτα, –πικρή πατρίδα του έρημου–,
και τα χαρτιά σου γιόμισαν στίχους με μαύρα δάκρυα.
Δεν έβλεπες, δεν άκουγες, κι ας άπλωνα το χέρι μου
να σε κρατήσω στην ακτή και να μη μπεις στη βάρκα.
Το κέρμα που στο χάρισε ο αρχαίος περατάρης
σφίχ’ το καλά στα δόντια και μην το δώσεις αλλουνού.
Στου κάτω κόσμου την ακτή που σ’ άφησ’ ο βαρκάρης
παίξ’ το και δες την τύχη σου στον κουλοχέρη τ’ ουρανού,
κι άμα κερδίσεις χάρισ’ τα, του Χάρου χάρισέ τα,
κι εκείνα τα ποιήματα που τουρτουρίζουν στις γωνιές
πάρ’ τα μπρος απ’ τα μάτια του και σφιχταγκάλιασέ τα
μη ξεψυχήσουν τα έρημα στις άγριες παγωνιές.
Στη νύχτα που σε ξέρει τραγούδα ένα σκοπό
για τα φαρμάκια πό’ χει η πικροξενιτειά,
τραγούδα ηπειρώτικο, σκοπό σπαραχτικό,
μπας και λυγίσει ο Χάρος και δε σε θέλει πια.
