Αν θα λειώσουν οι πάγοι,
αν χαθούν τα πουλιά και τα δάση,
αν το χώμα αλλού ξεραθεί και αλλού πλημμυρίσει,
τι θα γίνει αλήθεια
ό,τι έχουμε τόσο πολύ αγαπήσει;
Τι θα γίνουν οι μύθοι;
Ίσως μείνουν, προτείνω, μορφές μυθικές –ολογράμματα–
οπτασίες αιθέριες και φάσματα
να αιωρούνται στα ερείπια της έρημης γης.
Η Ανδρομάχη, ας πούμε, όρθια στα τείχη,
λίγο πριν να δεχθεί
το παιδί δακρυόεν γελάσασα.
Η Ανδρομάχη στ' ανάκτορο δακρυρροοῦσα.
Η Ανδρομάχη κρατώντας τον νεκρό Αστυάνακτα.
Η Ανδρομάχη δορύκτητο λάφυρο ύστερα˙
Μικρασιάτισσα δέσποινα, δούλη κι αρχόντισσα
στο παλάτι της Φθίας.
Η Ανδρομάχη αγέρωχη πάντα, τρισδιάτατη εικόνα
που πλανάται στο σύμπαν, καλώντας τον Έκτορα:
«Ω φίλτατε Ἕκτορ, ω μεγάλη μου αγάπη»
