Δύο ποιήματα

Να γράψεις για το ζαφείρι ιδιότητες, καταγωγή
και ρόλο όταν λάμπει στον παράμεσο
μια σκοτεινή νύχτα γέννημα θρέμμα των βογγητών
τάξης αδικημένης από σκιές ουράνιων σωμάτων
και γλώσσες γήινες είναι πόνημα αχρείαστο
στην Τέχνη και στη Ζωή όμως οι σκαφτιάδες
των πρωινών ονειρώξεων οι καπεταναίοι
της Ιστορίας των δίποδων ιδρώνουν περήφανοι
βέβαιοι πως οι πολύτιμοι λίθοι εκπέμπουν λάμψη ανίκητη
ακόμη κι όταν το περίκλειστο δάχτυλο κρέμεται κομμένο
πάνω απ’ την Ιστορία που Κανείς δεν Γράφει επί Χάρτου
— ακέραιο και πάλι το επόμενο πρωί

Γιατί αν ξέρουν κάτι από τα γεννοφάσκια ως τα σάβανά τους
οι εξασκημένοι εκτιμητές είναι πως παρά τον Ζόφο των Άλλων
και νεκρούς τους ανασταίνει η αμύθητη «σοφία» του.

Η Νέλλη είναι όμορφη όταν στολίζεται
Με κοσμήματα χαμαιλέοντες
αλλάζει τις διαθέσεις της μέρας
Τα χρώματα τη βυθίζουν σε ανέσπερα λιβάδια
Προβάρει τον εαυτό της σ’ έναν καθρέφτη
που καθρεφτίζει κάθε μέρα την προηγούμενη
Έτσι η αντίληψή της δραπετεύει στα περασμένα
Η πεποίθησή της μια ασταθής σανίδα ισορροπεί στο επέκεινα
ως ματαίωση με διαρκείς αναβολές αλήθειας
Κι όμως μοιάζει με στάχυ ανοιξιάτικο όταν θέλει
Περιφέρεται στις εικόνες της ανάμεσα
ναρκοθετώντας τα χαμόγελα που στασιάζουν
Δεν της αρέσουνε τα χρέη κι όταν
σε μια μέρα ολόφωτη δανεική ξυπνάει
τη θανατώνει επί τόπου
Δεξιοτέχνισσα εξελίχτηκε στους φόνους
Επίσης των μικρών αιώρων
που ξετρυπώνουνε στον ύπνο της
για να ταρακουνήσουνε τη λάσπη όπως
απλώνεται απ’ το μεσόφρυδό της προς τα μάτια
Κάποιος θα έλεγε πως δεν ξέρει να βάφεται
Ή να βάφει τους καιρούς
Πάντως τις νύχτες γδύνεται
Απ’ όλα και απ’ όλους
Όπως τη γέννησε η μάνα της
Διθύραμβη γυναίκα από ζωτικές αλήθειες
μαζί με ψεύδη μεταδοτικά
Αναρριχάται στο ταβάνι
Κάνει έρωτα με τον γλόμπο
Και ξανακερδίζει το φως.