«White Cardboard Castle»
Μπαίνω μέσα, είμαι από αυτούς «που έχουν επιζήσει από την πτώση». Κλείνω απ’ έξω την άνοιξη, τη βροχή, την υγεία του ανοιχτού παράθυρου «but that’s where health comes from!», τις παιδικές φωνές, τα φορτηγά, τα περιπολικά. Ο Άσμπερι προτείνει «ανίερη απομόνωση».
Η αίθουσα είναι χτισμένη από χαρτί που μου λέει: έχεις απεριόριστες επιλογές. Θα δω κινούμενα σχέδια όσο θα σκέφτομαι τον πατέρα μου τρώγοντας κινέζικο, που μου παρέδωσε ο υπάλληλος συνοδεία της παρακάτω αστείας ιστορίας. Όχι, ήταν κάτι πέρα από το αστείο, ένα παρεξηγημένο αστείο, ένα παρεξηγήσιμο αστείο, καθόλου αστείο τελικά, απλώς ήταν, όπως το καλώδιο που με ενώνει με τον «Daffy Duck» και με το κινέζικο γεύμα.
Όμορφος που είναι ο κόσμος. Καλωδιωμένος. Όμορφα καλωδιωμένος.
Ώρα για το χαρτί. Να ένα επίμονο μολύβι.
Πετάνε οι λέξεις; Όχι. Μου λένε πως κάτι πολύ λεπτό μπορεί να πέσει στην αντίληψή μου ή μπορεί και όχι, με την ίδια ακρίβεια που ο «Μαλόν» καταγράφει με το μολύβι «Venus» τα υπάρχοντά του: «Γρήγορα, γρήγορα τα υπάρχοντά μου. Ήρεμα, ήρεμα, δύο φορές, έχω καιρό, πολύ καιρό, όπως συνήθως». Ενάντια στην «πλήξη των ημερών» στέκεται η ακριβής ονειροπόληση.
Mέσα στον «Joe Leviathan»
Το θαλάσσιο τέρας «Λεβιάθαν» προσπαθεί να αποκτήσει μια κανονική θέση στον κόσμο. Γίνεται κομμάτι ενός ονοματεπώνυμου. Ξεγλιστράει από τη Βικιπαίδεια και από το βαρύ βιβλίο που λένε ότι ο θεός σκότωσε το θηλυκό ταίρι του για να σταματήσει την αναπαραγωγή τους.
Ο σκηνοθέτης Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ αποφασίζει να μην αλλοιώσει το αρσενικό εναπομείναν Λεβιάθαν στον δικό του τίτλο. Καταλαβαίνω πως η παγωμένη θάλασσα, η διαφθορά, οι ισχυροί ή ανίσχυροι άντρες και οι ανίσχυρες ή ισχυρές γυναίκες τον πείθουν να το κρατήσει.
Ο Τζο Λεβιάθαν τώρα. Εγκαταλείπει ήδη από τον τίτλο την πολυπλοκότητα, τον γοητευτικό ρεαλισμό ενός ρόλου σε ταινία του Ζβιάγκιντσεφ και τη γραφειοκρατία που συνοδεύουν την αργή κίνηση ενός ονοματεπώνυμου.
Το υπόλοιπο των αφαιρέσεων είναι ο ανώνυμος Τζο, που φοράει «έναν ογκώδη σκούφο μ’ ένα ξύλινο κουμπί» και συχνάζει στις βροχερές πλατείες, εκεί που αλητεύει και ο Μαλόν. «Κι όσο για τα κουμπιά, δεν είναι ακριβώς κουμπιά αλλά μικροί ξύλινοι κύλινδροι». Κι όσο για τις μικρές στέγες που καλύπτουν τα κεφάλια: ο Τζο φοράει σκούφο, ο Μαλόν και ο Μπόις φορούν καπέλα. Τον Τζο τον περιπαίζουν, «Η σεζόν αυτόν τον καιρό δεν προσφέρει άλλο θέαμα για τον περίεργο μερικής απασχόλησης δήμιο», μάλλον και τον Μαλόν, για τον Μπόις δεν ξέρω.
——————
«White cardboard castle»: John Ashbery, «Duffy duck in Hollywood», Houseboat Days, Viking Press 1977, .31.
«που έχουν επιζήσει από την πτώση»: Τζον Άσμπερι, «Η ελευθερία του οίκου», Συρμός σκιά, Εστία 1994, μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου, 26.
«But that’s where health comes from!»: Frank O΄Ηara, «Cambridge», Lunch Poems, City lights books 1964, 18.
«ανίερη απομόνωση»: Τζον Άσμπερι, «Η ελευθερία του οίκου», Συρμός σκιά, μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου, 26.
«Duffy duck»: John Ashbery, «Duffy duck in Hollywood», Houseboat Days, Viking Press 1977, 31.
«Μαλόν»: Σάμιουελ Μπέκετ, Ο Μαλόν πεθαίνει, Ύψιλον/βιβλία 1993, μτφρ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου.
«Venus»: Σάμιουελ Μπέκετ, Ο Μαλόν πεθαίνει, μτφρ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, 47. «Γρήγορα, γρήγορα τα υπάρχοντά μου. Ήρεμα, ήρεμα, δύο φορές, έχω καιρό, πολύ καιρό, όπως συνήθως», Σάμιουελ Μπέκετ, Ο Μαλόν πεθαίνει, μτφρ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, 95.
«πλήξη των ημερών»: Τζον Άσμπερι, «Όχι εκέινο όμως», Συρμός σκιά, μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου, 75.
«Joe Leviathan»: Τζον Άσμπερι, «Joe Leviathan», Συρμός σκιά, μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου, 39.
Λεβιάθαν: ταινία του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, 2014.
«έναν ογκώδη σκούφο μ’ ένα ξύλινο κουμπί»: Τζον Άσμπερι, «Joe Leviathan», Συρμός σκιά, μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου, 39.
«Κι όσο για τα κουμπιά, δεν είναι ακριβώς κουμπιά αλλά μικροί ξύλινοι κύλινδροι»:
Σάμιουελ Μπέκετ, Ο Μαλόν πεθαίνει, μτφρ. Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου, 70.
«Η σεζόν αυτόν τον καιρό δεν προσφέρει άλλο θέαμα για τον περίεργο μερικής απασχόλησης δήμιο»: Τζον Άσμπερι, «Joe Leviathan», Συρμός σκιά, Εστία, μτφρ. Βασίλης Παπαγεωργίου, 39.
