Πάει η Μαριανίνα μας, με τη μαγική της πένα, έγινε νησί στον Παράδεισο. Διακριτική παρουσία, με χιούμορ, φαντασία και μάτια γεμάτα περιπέτεια. Αξέχαστη μου μείνει η συνεργασία μου στη Λιλιπούπολη: «Γιαουρτοπόταμος», «Ρόζα Ροζαλία», «Μάσα Σιδερομάσα», «Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι», «Το κάστρο του δρ. Δρακατώρ». Τραγούδια τόσο καθοριστικά στο ξεκίνημά μου. Ακριβοθώρητη ακόμα και όταν ερχόταν στο στούντιο να παρακολουθήσει τις ηχογραφήσεις. Δεν μιλούσε, απλά άκουγε, με κοιτούσε με ένα απαλό βλέμμα και πού και πού έριχνε κι ένα χαμογελάκι· αυτά, τίποτε άλλο.
Πόσο διαφορετική από την αεικίνητη και πληθωρική Ρεγγίνα Καπετανάκη και την Ελένη Βλάχου, την ήρεμη δύναμη, τις αρχινεράιδες της Λιλιπούπολης. Η Μαριανίνα πάντα σιωπηλή και μαζεμένη, παρακολουθούσε και δεν της ξέφευγε τίποτα. Παράξενη κοπέλα, τόσο σιωπηλή και τόσο παθιασμένη. Η παροιμιώδης αγάπη της για τα ζώα, της συντηρούσε την παιδικότητα και μια μέρα την έκανε να ανακοινώσει με μεγάλη σοβαρότητα στην Αρλέτα: «Εγώ θα γράφω από δω και πέρα μόνο για ζώα»· ήταν την εποχή που είχαν γράψει «Τα ήσυχα βράδια». Είχα γελάσει πολύ όταν μου είπε η Αρλέτα, γιατί το ανακοινωθέν της είχε το δισυπόστατο της πένας της, αυτήν που γνωρίσαμε όλοι, που εξέφραζε με χάρη —πάντα με χάρη— την παιδικότητα, δηλαδή το παιχνίδισμα της ευφυΐας της, απέναντι στα σοβαρά και θαυμαστά του Κόσμου.
Σεβαστή και αγαπημένη όλων μας, λέω λοιπόν ξανά το μεγάλο ευχαριστώ για την καλλιτεχνική γενναιοδωρία της, το όνειρο που μοιράστηκε με όλους εμάς, τον ορίζοντα που άνοιξε στη φαντασία μικρών και μεγάλων, στην ανακάλυψη μιας νέας εκπαιδευτικής γλώσσας, μοναδικής, πρωτότυπης, που μας χάρισε και που άλλαξε τη σχέση των μεγάλων με τα παιδιά. Δίδαξε με τους στίχους της ότι για να είσαι ωραίος άνθρωπος, πρέπει να έχεις παιδικότητα, απλότητα και ειλικρίνεια.
Και κάτι της τελευταίας στιγμής που θυμήθηκα: πριν γκρεμιστούν όλα στο Τρίτο… ο Μαραγκόπουλος μου έφερε δύο τραγούδια για τη Μαριανίνα σε στίχους Ελύτη από τη Μαρία-Νεφέλη που τα τραγούδησα, αλλά δεν τα έχω ξανακούσει από τότε. Ωραία τραγούδια που έλεγαν:
Το παιχνίδισμα της ευφυΐας της
«Κρίμας το κορίτσι» λένε
το κεφάλι τους κουνάν
Τάχατες για μένα κλαίνε
δε μ' απαρατάν!
Μες στα σύννεφα βολτάρω
σαν την όμορφη αστραπή
κι ό,τι δώσω κι ό,τι πάρω
γίνεται βροχή.
Βρε παιδιά προσέξετέ με
κόβω κι απ' τις δυο μεριές·
το πρωί που δε μιλιέμαι
βρίζω Παναγιές
και το βράδυ οπού κυλιέμαι
στα γρασίδια καθενού
λες και κονταροχτυπιέμαι
ντρούγκου-ντρούγκου-ντρου.
Τη χαρά δεν τη γνωρίζω
και τη λύπη την πατώ
Σαν τον άγγελο γυρίζω
πάνω απ' τον γκρεμό.
Και το άλλο:
Ω μουσική, ω Κυριακή συννεφιασμένη
στον μέσα κόσμο του καθρέφτη εκεί που βηματίζω
ψάχνοντας την αληθινή μου μέρα·
που κρατώ και ανοίγω σαν ομπρέλα παλαιή τη θάλασσα
πάνω από το κεφάλι μου
λάμπει ο βυθός με τα χρωματιστά του βότσαλα σαν άστρα.
Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα… που το ηχογράφησε η Σαβίνα σε έναν δίσκο της με τραγούδια της Μαριανίνας και του Μαραγκόπουλου, που περιλαμβάνει και το απολαυστικό «Μαρία Ντολόρες».
Παρελθόν…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν:
