Ο άνθρωπος προσπαθεί αιώνες να βάλει τάξη στα όνειρά του. Δες το αποτέλεσμα.
Μόλις μια ιδέα όπως η κατάλληλη στιγμή έχει αποσαφηνιστεί
πρέπει να ξεθωριάσει ή να εξαπλωθεί. Η παρακμή, κάτω από το γέρικο δέντρο, είναι αισθητή.
Για τον λόγο αυτό τα καδράρουμε, προσπαθούμε να τα έχουμε σ’ έναν τοίχο,
παρόλο που είναι αποφασισμένο ότι τα φιλικά
που κατά πλήθη κατεβαίνουν για να είναι μαζί μας, για να γίνουν μερικώς εμείς
πρέπει να συνεχίσουν αν πρόκειται αυτά κι εμείς να ευημερούμε:
Μόλις τα αξιαγάπητα φτερά έχουν αποχωρίσει,
το αντικείμενο της όρασής μας, χορτάρι, στέκεται ακριβώς εκεί
σαν άδεια γλάστρα σε περβάζι.
Και ένα νέο όνειρο μας κάνει να συμμετέχουμε περισσότερο
σ’ αυτή την εγκαρδιότητα. Ναι, ήξερα ότι
υπήρχαν εκτάσεις με τουλίπες και μυτερά φύλλα
ανάμεσά μας να μας απομονώνουν, ό,τι και να ήμασταν,
καθώς και μια ανακοίνωση που έγινε ενάντια στη χλιαρή ατμόσφαιρα του δωματίου
προς όλους που είτε ανήκαν σε αυτό είτε όχι.
Τελικά φαίνεται ότι διασκορπίστηκαν.
Πράγματι, ούτε ένα δείγμα δεν ήταν διαθέσιμο.
Και το ονομάζουν αυτό ειρήνη, το να ζούμε τη ζωή μας, και τα λοιπά.
Να δείχνουμε με το δάχτυλο τον ένοχο – ω, σίγουρα, κανέναν;
Κάθε σύστημα διαρρέει σιγά σιγά στον καθορισμένο αριθμό των περιπτώσεών του.
Οι πάσσαλοι βρίσκουν πάτο,
νιώθουν ότι η λάσπη του ποταμού είναι καλή για αυτούς, ένα ευχάριστο αίσθημα.
Συναντήσεις πραγματοποιούνται κάτω από στοές τερατωδών διαστάσεων,
τελευταίες λέξεις ξεστομίζονται και η πρώτη αγάπη
ανυψώνεται άθικτη στην πραγματικά μεγαλοπρεπή της θέση.
Στο πάτωμα υπήρχαν σκόρπια γράμματα
που τραγουδούσαν το χαρούμενο τραγούδι για το πως κανένας δεν θα τα διαβάσει ποτέ.
Δέντρα και γλυσίνες υψώθηκαν και βυθίστηκαν στο αεράκι,
και το γέλιο χόρευε στα αχνά λιβάδια πέρα από το σχολείο:
επρόκειτο και πάλι για την ύπαρξη σε όλη της την ένταση
που έκανε τα νεανικά της αστεία, οι εικόνες της
πείραζαν την έννοια της ευθραυστότητας που είχαμε με την υπέροχη μονιμότητά τους.
Αλλά η ζωή δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Κάτι κλονίστηκε,
κάτι χάθηκε.
[ Από τη συλλογή April Galleons, 1987 ]
