Η τέχνη της δακτυλικής επιδεξιότητας

Η διαύγεια μας κυνηγά σαν
να ντρεπόμαστε πάνω σε μια γέφυρα – δεν υπάρχουν δυο
άνθρωποι που να αισθάνονται το ίδιο
γι’ αυτό και για τη λάσπη
από κάτω, ανήσυχο ρεφρέν
μιας υπερβολικά παλιάς μελωδίας, παλιάς
μουσικής, κάτι τέτοιο.

Σαν το μπράτσο μου,
που εγκαταλείπει το σχήμα του σαν επιλήσμον
νερό, οι σωροί θ’ αποθαρρύνουν οποιονδήποτε
έξυπνο τροφοσυλλέκτη ή στρατιώτη
τη μέρα που έχει άδεια αναζητώντας μια ένδειξη
που θα τα χαρίσει όλ’ αυτά
κάποια μέρα
ή ίσως όχι, όχι υπό
τον έλεγχο της αποφασιστικότητας κάποιου
για μια μέρα με κάτι που δεν συνιστάται
σε εμάς. Λέω, παρουσίασε τη λύση
είτε είναι ένα κερί είτε επισκευασμένα άστρα
όχι πολύ μακριά στον δρόμο μας
γύρω απ’ την ακτή.

Να είσαι, παρακαλώ, αυτός ο επισκέπτης που βλέπει,
όχι αυτός που φρόντιζε
ένα κατάστημα βιταμινών στις παρυφές,
περιφερόμενος ή περνώντας από κει.
Αν η εξάντληση μωραίνει την έντασή μας,
δεκτό. Στεριά μπροστά. Στο υπόμνημά σου
παραπαίοντας προς μια απλή δυσανασχέτηση,
μην είσαι ταραχή, όμως αυτή είναι η πορεία
και ό,τι καταβροχθίζει την απλή
επανάληψη της ταλαιπωρίας,
κάτι να μας κοντοζυγώνει. Αυτό ήταν
το νόημα της αντίθεσής μας
να καταφέρουμε την ίδια στροφή κάτω από ποταμούς
λάμψης.

Πήρες καπέλο σήμερα;
Είπες ότι έφυγε απ’ το χέρι μου
λερώνοντάς το έτσι με την κορδέλα του
(δυσκολία εκεί).

Άσ’ την αταξία να εγκατασταθεί εδώ
και αυτό θα ήταν κάτι
περισσότερο απ’ όσα έχουμε ή ό,τι αποκτήσαμε
μόνο που δεν υπάρχει τρόπος εισόδου.
(Σόργο! Αλλά αυτό δεν φτάνει...)

Το να το κάνεις ακριβώς τώρα είναι μια χωρίς άρωμα ακόμη
επιλογή με την οποία δεν θα συμφωνούσα αν ήμουν εσύ.
Όχι, καλύτερα μια ομπρέλα από δείγματα κρέατος παρά
το χθεσινοβραδινό ζωολόγιο που κοιμόταν εδώ στο σκληρό χορτάρι.

Αυτό με κάνει να σκεφτώ: γιατί να ψέξω το βάθρο
για τα ελαττώματα του αγάλματος; Αν πρόκειται
για άγαλμα βέβαια. Μάλλον με ανεξέλεγκτο σωρό
από κουρτίνες μοιάζει, αν έχυνες.

Δεν υπήρχε πρόθεση ν’ αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
Αλλ’ αυτές οι καταιγίδες που ξεσπούν στο τέλος
κάθε απογεύματος απεικονίζουν ένα διαφορετικό είδος αλυσίδας:
την απούσα μνήμη που μας συνδέει με το φεγγάρι.

Και μετά
τα ξίφη χαλάρωσαν.
Αυτό νόμιζα ότι είπε,
παραβιάζοντας.

Δεν θα είναι εντελώς χειμώνας.