Ουρές ΙΙ: Η δελφινολαμπίδα ή ψάρι του Οαννού

Η δελ­φι­νο­λα­μπί­δα εί­ναι μα­κρι­νή από­γο­νος του Οαν­νού, που ήταν μι­σός άν­θρω­πος και μι­σός ψά­ρι. Η δελ­φι­νο­λα­μπί­δα κυ­κλο­φο­ρεί τη νύ­χτα σαν πυ­γο­λα­μπί­δα και τη μέ­ρα κο­λυ­μπά σαν δελ­φί­νι. Πα­ρό­μοια πε­ρί­ερ­γα όντα υπάρ­χουν ελά­χι­στα. Η δελ­φι­νο­λα­μπί­δα επο­πτεύ­ει τις κι­νή­σεις των ερω­τευ­μέ­νων στη θά­λασ­σα και τη στε­ριά. Εί­ναι ο με­γα­λύ­τε­ρος κα­τα­γρα­φέ­ας της ιστο­ρί­ας των ερώ­των. Δια­σώ­ζει τους με­γά­κυ­κλους των ψι­θύ­ρων, τα ατη­μέ­λη­τα φτε­ρά των με­λισ­σών, το βου­η­τό των αρ­χαί­ων περ­γα­μη­νών, κα­θώς ανα­σύ­ρο­νται από νάρ­κη αιώ­νων, συ­γκε­ντρώ­νει τα δά­κρυα των απω­λειών, των απορ­ρί­ψε­ων, των συ­κο­φα­ντιών κι εξο­μο­λο­γεί­ται κα­θ’ εκά­στη, ως απε­γνω­σμέ­νη ψυ­χή, αγνώ­ρι­στη, άνευ συ­στη­μα­τι­κής κα­τα­τά­ξε­ως και ανα­πό­δει­κτη υπάρ­ξε­ως. Λου­σμέ­νη στη σκό­νη του δρό­μου, τα­ξι­νο­μεί τα πά­θη των υπάρ­ξε­ων που δεν ανα­γνω­ρί­ζει η ιστο­ρία.

Αυ­τή η υπέ­ρο­χη σύ­ντρο­φος της λα­χτά­ρας κοι­μά­ται στις πα­ρυ­φές των ονεί­ρων και αυ­να­νί­ζε­ται στο προ­αύ­λιο της πρώ­της πρω­ι­νής μας σκέ­ψης.