Προσαρμόζω κάθε κεφάλι πελάτη στο καπέλο μου

Ερ. Κύ­ριε Κά­πα, πώς δου­λεύ­ε­τε για να κα­τα­σκευά­σε­τε τα υπέ­ρο­χα κα­πέ­λα σας;
Απ. Σκυ­φτός.
Ερ. Έχε­τε κά­ποιον ιδιαί­τε­ρο χώ­ρο στον οποίο εμπνέ­ε­στε κα­λύ­τε­ρα τα δη­μιουρ­γή­μα­τά σας.
Απ. Μπα.
Ερ. Θέ­λε­τε να μας πεί­τε δύο λό­για για τη δου­λειά σας. Προ­σαρ­μό­ζε­τε κά­θε κα­πέ­λο στο κε­φά­λι του πε­λά­τη σας;
Απ. Όχι, προ­σαρ­μό­ζω κά­θε κε­φά­λι πε­λά­τη στο κα­πέ­λο μου.
Ερ. Κα­τα­σκευά­ζε­τε κα­πέ­λα μο­να­δι­κής ομορ­φιάς και πρω­το­τυ­πί­ας. Αυ­τή την τε­χνι­κή να κολ­λά­τε έντο­μα και νε­κρά ζώα πά­νω στα κα­πέ­λα σας, μό­νος σας την επι­νο­ή­σα­τε;
Απ. Ναι, βλέ­πε­τε δεν μου επι­τρέ­πουν να κολ­λή­σω αν­θρώ­πι­να μέ­λη.
Ερ. Στο κα­πέ­λο που ετοι­μά­σα­τε πρό­σφα­τα για την κυ­ρία Π.Π. σο­κά­ρα­τε το κοι­νό σας που πε­ρι­μέ­νει ανυ­πό­μο­να κά­θε σας δη­μιουρ­γία. Τα μέ­σα μα­ζι­κής ενη­μέ­ρω­σης δεν υπήρ­ξαν πο­λύ φι­λι­κά μα­ζί σας.
Απ. Δεν κα­τά­λα­βα πο­τέ για­τί.
Ερ. Μα ρά­ψα­τε μά­τια ζω­ντα­νού ελα­φιού πά­νω στο κα­πέ­λο.
Απ. Ήθε­λα απλώς να αιχ­μα­λω­τί­σω το δευ­τε­ρό­λε­πτο του φό­βου του ζώ­ου μπρο­στά στον επερ­χό­με­νο του θά­να­το. Να εμ­φια­λώ­σω τον χρό­νο στη μι­κρή κά­ψου­λα του βλέμ­μα­τος του. Θε­ω­ρή­στε το απλώς ποί­η­μα.
Ερ. Ορι­σμέ­να κα­πέ­λα σας μοιά­ζουν με βό­ες που έχουν κα­τα­πιεί ελέ­φα­ντες, σε άλ­λα έχε­τε μι­μη­θεί την τε­χνι­κή της βρο­χής και του χιο­νιού, άλ­λα μοιά­ζουν με στα­λα­κτί­τες. Όμως αυ­τό που φτιά­ξα­τε από πά­γο και κλεί­σα­τε μέ­σα έναν ζω­ντα­νό πι­γκουί­νο θε­ω­ρεί­ται ως σή­με­ρα το πιο πρω­τό­τυ­πο σας δη­μιούρ­γη­μα. Εσείς ποια θε­ω­ρεί­ται κο­ρυ­φαία στιγ­μή στην πο­ρεία σας ως πι­λο­ποιός;
Απ. Για μέ­να το μό­νο κα­πέ­λο που εί­χε πο­τέ ση­μα­σία εί­χε το σχή­μα ενός φι­λιού που δεν έδω­σα πο­τέ.
Ερ. Και αυ­τό μας φέρ­νει σε μία ερώ­τη­ση προ­σω­πι­κής φύ­σης. Τι γνώ­μη έχε­τε για τον έρω­τα;
Απ. Κυ­ρία μου πι­λο­ποιός εί­μαι, όχι ποι­η­τής. Ρω­τή­στε κα­λύ­τε­ρα κά­ποιον από δαύ­τους. Αυ­τοί έχουν πά­ντα κά­ποια γνώ­μη για όλα αυ­τά που δεν πρό­κει­ται πο­τέ να ζή­σουν.