Τα μαλλάκια της…

^{© «Το μαγικό των ανθρώπων»}

Μέ­σ’ απ’ τις ελιές έρ­χε­ται η Πη­νε­λό­πη
με τα μαλ­λά­κια της όπως όπως μα­ζε­μέ­να.

Ετοι­μά­ζο­ντας την αν­θο­λο­γία Τα δεί­πνα του Ομή­ρου, με τα αρ­χαιό­θε­μα ποι­ή­μα­τα από το Σο­λω­μό ως τις μέ­ρες μας (μα­ζί με τους Σταύ­ρο Γκιρ­γκέ­νη και Δή­μη­τρα Κου­βά­τα, για τις εκ­δό­σεις Ζή­τρος), έπε­σα πά­νω στο ποί­η­μα η Άλ­λη Πη­νε­λό­πη της Ρουκ, και δεν ξέ­ρω για­τί ένιω­σα μια ανα­τρι­χί­λα στο σβέρ­κο κι ας ήταν μέ­ρα με­ση­μέ­ρι με καύ­σω­να. Ίσως για­τί με πα­ρέ­πεμ­ψε συ­νειρ­μι­κά στο πιο αι­σθη­σια­κό τρα­γού­δι του ελ­λη­νι­κού ρε­περ­το­ρί­ου, που τρα­γού­δη­σε ο Φώ­της Πο­λυ­μέ­ρης το 1950, σε στί­χους Χρή­στου Γιαν­να­κό­που­λου και Αλέ­κου Σα­κελ­λά­ριου, σε σύν­θε­ση Μι­χά­λη Σου­γιούλ. Άστα τα μαλ­λά­κια σου ανα­κα­τω­μέ­να…τρα­γου­δού­σαν οι γο­νείς μας στα γλέ­ντια, πά­νω στο τσα­κίρ κέ­φι.

Η Ρουκ επί­σης θα το εί­χε ακού­σει και χι­λιο­τρα­γου­δή­σει. Τα μαλ­λά­κια της όπως όπως μα­ζε­μέ­να εί­ναι σα­φής ανα­φο­ρά σε μια οι­κεία ει­κό­να, αλ­λά και όλη η ανά­πτυ­ξη του ποι­ή­μα­τος, η δο­μή του και η με­τα­μόρ­φω­ση του προ­σώ­που μέ­σα σε μια ει­κο­σα­ε­τία, ανα­πα­ρι­στούν το χρο­νι­κό βά­θος (άνοι­ξη, κα­λο­καί­ρι, φθι­νό­πω­ρο) του άσμα­τος. Οι μνη­στή­ρες θα σου πουν χί­λιες φο­ρές χί­λια σ’ αγα­πώ/κι ύστε­ρα φθι­νό­πω­ρο θα ‘ρθει σκυ­θρω­πό. Δεν εί­μαι φι­λό­λο­γος και δεν θα ήθε­λα να στε­νο­χω­ρή­σω κά­ποιους. Εί­μαι όμως ψυ­χί­α­τρος και θα μου επι­τρέ­ψε­τε να σας πω μια ιστο­ρία. Φί­λος ποι­η­τής μού εξο­μο­λο­γή­θη­κε για­τί πα­ντρεύ­τη­κε ξέ­νη γυ­ναί­κα: επει­δή ήταν μάρ­τυ­ρας στα νιά­τα του, μιας τρυ­φε­ρής ει­κό­νας στο λε­ω­φο­ρείο του ΚΤΕΛ από την Ηγου­με­νί­τσα στα Γιάν­νε­να: ακρι­βώς μπρο­στά του κα­θό­ταν ένα ζευ­γά­ρι ηλι­κιω­μέ­νων και η κυ­ρία, μια Σου­η­δέ­ζα, εί­χε το χέ­ρι της στα μαλ­λιά του συ­ντρό­φου της σε όλη τη διάρ­κεια του τα­ξι­διού. Πί­στε­ψε πως μια Ελ­λη­νί­δα δεν θα έκα­νε πο­τέ δη­μό­σια μια πα­ρό­μοια χει­ρο­νο­μία, κι έτσι πα­ντρεύ­τη­κε μια γυ­ναί­κα άλ­λης υπη­κο­ό­τη­τας. Στην πά­ρο­δο του χρό­νου ού­τε μια φο­ρά δεν δέ­χτη­κε τα χά­δια της στα μαλ­λά­κια του.

Το ποί­η­μα «η άλ­λη Πη­νε­λό­πη» ανή­κει στη συλ­λο­γή Ωραία έρη­μος η σάρ­κα. Τί να πού­με; Εδώ πλέ­ον ανα­τρί­χια­σα σύ­γκορ­μος: το γυ­μνό σώ­μα και το σε­ντό­νι τον Ιού­λιο. Ένα κορ­μί τσα­κι­σμέ­νο, βα­σα­νι­σμέ­νο, σπα­σμέ­νο, κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νο από τους έρω­τες. Αχώ­ρι­στοι ο έρω­τας κι ο πό­νος. Κα­θώς έχου­με μά­θει να αγα­πά­με το σώ­μα του άλ­λου τμη­μα­τι­κά κι αφού το χω­ρί­σου­με σε με­ρί­δες ηδο­νής και όχι στην ολό­τη­τά του. Με­τά από τό­ση επι­με­λή κα­τα­στρο­φή του σώ­μα­τος, εί­μα­στε πλέ­ον έτοι­μοι να ει­σέλ­θου­με στον ασώ­μα­το Ει­κο­στό Πρώ­το αιώ­να. Η σάρ­κα καί­γε­ται στο φως του υπο­λο­γι­στή. Νεύ­ου­με κι εμείς όχι, όχι, όχι άλ­λο έρω­τα. Αφή­νου­με τα μαλ­λά­κια μας ανα­κα­τω­μέ­να ν’ ανε­μί­ζου­νε στην τρε­λή νο­τιά.

Κα­τε­ρί­να Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ. 1995. Ωραία έρη­μος η σάρ­κα. Αθή­να: Κα­στα­νιώ­της. Και στον συ­γκε­ντρω­τι­κό τό­μο: Κα­τε­ρί­να Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ. 1999. Ποι­ή­μα­τα (1986-1996). Αθή­να: Κα­στα­νιώ­της.

(αντι­γρα­φή του ποι­ή­μα­τος από την ιστο­σε­λί­δα Πύ­λη της Ελ­λη­νι­κής Γλώσ­σας https://​www.​greek-​lan​guag​e.​gr/​dig​ital​Reso​urce​s/​ancient_​greek/​ant​holo​gy/​myt​holo​gy/​browse.​html?​text_​id=4 )