Mνήμη Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ
Tο σώμα μου δεν ανήκει στους τυράννους του
θα είχε δει μια-δυο φορές το βδελυρό τους πρόσωπο
να το κρατήσει φυλαχτό
το σώμα αυτό
δεν ανήκει καν σ’ εμένα
δε θα έφερε καρφιτσωμένα πάνω του προγονικά
τραύματα & τεχνάσματα
δε θα υποσχόταν γονυκλισίες στον εχθρό
και μάλλον δε θα ένιωθε ―κάθε στιγμή― σε κάθε βήμα πόνο
κόστος και τίμημα βαρύ για ό,τι είχε ―κάποτε― τη χάρη
ή την τύχη να χαρεί
το σώμα μου απ’ άκρη σ’ άκρη ―χώρου & χρόνου― ανήκει
στις άγριες τής νύχτας ιέρειες
με τα μικρά όρθια στήθη και τα λεπτά
θαυματουργά τους δάχτυλα
εκείνες με το αναφαίρετο δικαίωμα
να στήνουν άλλοτε ―ερήμην του― περίτεχνες λατρείας τελετές
και άλλοτε πάλι
να τού σιγοτραγουδούν ―κοιτώντας το στα μάτια―
πως πλέον είναι αόρατο
και πάντοτε ―λίγο μετά― να τού ανοίγουν διάπλατη
τη σκουριασμένη πόρτα
έχοντας ―μόλις πριν― ποζάρει δίπλα του
με όψη ανάλαφρη
δίκαιης ανταμοιβής
πόζα εξαίρετη
δίπλα στο σώμα σκοτωμένου ελέφαντα
απόδειξη τρανή
απόλυτης κυριότητας
τώρα, Κατερίνα
κλείνω το φως
να μην τού μπουν ιδέες για το τίποτα
εσύ ―που από παιδί σε πέταξαν στο λάκκο με τα ψέματα― ξέρεις
τούτο το σώμα ανήκει αμετάκλητα στις πρώτες του νεκρές αγαπημένες
μιας και η αλήθεια τής ζωής
τις έχρισε ―διαπαντός― ανίκανες ν’ αποσυνθέτουν
μνήμες
[ 25.7.2021 ]
