Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, όταν κατά τύχη είδα στην βιβλιοθήκη ενός φίλου μου τη ποιητική συλλογή σου Η ύλη μόνη. Η πρώτη στιγμή που σε γνώρισα, ήταν το βράδυ των Χριστουγέννων, και ο τόπος, η Τσαγκαράδα του Πηλίου. Γύρω μου υπήρχαν φίλοι που συζητούσαν, γελούσαν και τραγουδούσαν, όμως εγώ, άκουγα το δικό σου τραγούδι. Έτσι πέρασαν οι ημέρες και οι νύχτες σε αυτό το υπέροχο μέρος, μέχρι την αλλαγή του χρόνου. Με τη δική σου φωνή, να την ακούει η ψυχή μου. Τώρα που σου γράφω, ύστερα από τόσα χρόνια, τώρα μόνο ξέρω πόσο διψασμένη ήταν η ψυχή μου για τραγούδια σαν τα δικά σου. Γι ᾽αυτό άνοιξα το σημειωματάριό μου, αυτό που κρατούσα για χρόνια μαζί, και το τραγούδι σου «Το άνθος διδάσκει», κάθισε τόσο φυσικά με τα δικά μου γράμματα σε μια από τις σελίδες.
Λίγα λόγια για το τραγούδι: Από μικρή που ήμουν, ό,τι έκανε την καρδιά μου να χορεύει, το ονόμαζα τραγούδι. Τα αμέτρητα ποιήματα που μου διάβαζαν, και αργότερα τα τραγουδούσα μόνη μου.
Λίγα λόγια για το σημειωματάριο: Όταν άκουγα μια φωνή να μου τραγουδά, εκείνη μεταμορφωνόταν σε δικά μου γράμματα και καθόταν στις σχεδόν λευκές, σχεδόν κιτρινισμένες από το καιρό σελίδες. Εκεί λοιπόν, κάθισες κι εσύ.
Πέρασαν τα χρόνια. Μαζί τους ερχόσουν κι εσύ να με επισκεφτείς. Κάποιες φορές τα τραγούδια σου, κάποιες άλλες το χαμόγελό σου που είναι τόσο μεγάλο, ώστε φτάνει μέχρι σ' εκείνα τα μάτια σου που μου δείχνουν πάντα ένα παιδί, και άλλες η φωνή σου, στις συνεντεύξεις που παρακολουθώ. Και το ήξερα ότι μιλούσες σε μένα. Άλλωστε, δεν μπορεί να γίνεται αλλιώς. Αφού πάντα μιλάς σε μένα. Μιλάς τραγουδώντας. Πως; Έτσι:
[…] Μελέτησα πάλι σήμερα το καινούργιο πράσινο
και πως ο παγωμένος αέρας έκπληκτος
μπρος στις διαχύσεις της φύσης
κάνει ένα βήμα πίσω...
Ή έτσι:
[…] Θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για να αντέξει
στο κρύο χρόνο...
γιατί ...
[…] Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό
μόνο με ένα σφίξιμο ελαφρό
που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται
αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού...
Ακούω τη φωνή μου να λέει μέσω της δικής σου φωνής (έτσι τραγουδάς και για μένα)
[…] ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι έτσι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
από ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει...
Αγαπητή Κατερίνα!
Στα τόσα τραγούδια που μου έχεις πει, εγώ πάντα γυρνώ στο πρώτο. Στο άνθος που διδάσκει. Και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Επειδή κάθε άνοιξη που βλέπω τα λουλούδια πάνω στα δέντρα, θυμάμαι...
[…] Του δέντρου το άνθος κάτι σημαίνει
επιμένει ν' ανοίγει και στη γη να πέφτει...
Επειδή στα πόσα χρόνια που με έχω πάντα παρέα, τούτο έχω καταλάβει: την ομορφιά του κόσμου δεν την εξηγείς. Την απολαμβάνεις. Και εσύ μου το θυμίζεις συχνά λέγοντάς με:
[…] Αυτό που θέλω να μάθω απ' έξω
είναι οι αόρατες πλευρές του ορατού.
Το τοπίο να δω σαν κέντρο του κόσμου...
Υ.Γ Όλα αυτά που μου μιλάνε στη ψυχή, έχουν ένα απλό όνομα. Όπως αγάπη, όπως στοργή, όπως ποίηση... Γιατί μου είναι τόσο οικεία. Όπως απλά Κατερίνα.
