[ Μέρες αφότου σ’ έχασα ] ...

[ Μέ­ρες αφό­του σ’ έχα­σα ]

Σ’ έχα­σα.

Και τι νό­η­μα έχουν τα που­λιά, η πό­λη εί­ναι στε­νή σαν ου­ρα­νί­σκος, οι άν­θρω­ποι με­γά­φω­να, δυο μι­κρά φύλ­λα στον μί­σχο της γης. Καί­γο­μαι ξαφ­νι­κά από κά­τι που μοιά­ζει με φω­τιά, αλ­λά δεν εί­ναι φω­τιά, ανα­ση­κώ­νο­μαι, η πλά­τη μου μι­κρά ση­μά­δια από πέ­τρες, τα πό­δια μου πά­ντα ανοι­χτά και πολ­λά (σί­γου­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρα από δύο), οι Κυ­ρια­κές κε­ραί­ες που λαμ­βά­νουν από μα­κριά κά­τι από­κο­σμα σή­μα­τα, κά­τι κσ, κσ, κσ, κσ, γραμ­μέ­να στους τοί­χους, θες δε θες πί­στε­ψε το, υπάρ­χουν, όταν τα βλέ­πω, υπάρ­χουν. Έλα όμως που φυ­σά­ει, η πό­λη πλα­ταί­νει ξαφ­νι­κά, τα ση­μά­δια κοκ­κι­νί­ζουν, οι σκύ­λοι αυ­ξά­νουν τα λου­ριά κι όλα λιώ­νουν, όπως λιώ­νει κα­νείς, μια σο­κο­λά­τα στην γλώσ­σα την βου­λι­μι­κή, την στε­ρη­μέ­νη, από δέρ­μα προ­σγεί­ω­σης. Τώ­ρα πια, έχεις φυ­τέ­ψει μια ελιά, έχεις κρε­μά­σει τα κε­ριά στο τα­βά­νι, οι πα­πα­γά­λοι ζευ­γα­ρώ­νουν, γεν­νώ­ντας μό­νο φτε­ρά, πά­ντα φτε­ρά. Τώ­ρα πια, η όρα­ση θά­μπος κι εσύ κου­κί­δα, αρ­πά­ζεις τον αφα­νι­σμό και τον κλώ­θεις κι ο αφα­νι­σμός αλ­λά­ζει και τό­τε τέ­μνο­μαι και σκορ­πάω σε όλα τα ση­μεία που

Σ’ έχα­σα.

[ Κι έπει­τα, σε βρή­κα πά­λι ]

Με το ίδιο ισχνό σου σώ­μα, έκα­νες ένα πέ­ρα­σμα. Το ακο­λού­θη­σα για­τί έμοια­ζε η μό­νη επα­να­στα­τι­κή πρά­ξη με ικα­νό­τη­τες. Η πό­λη δεν ήταν πια στε­νή σαν ου­ρα­νί­σκος, αλ­λά πλα­τιά, σαν κά­μπος, με σπί­τια και αν­θρώ­πους και σπί­τια και αν­θρώ­πους. Τί­πο­τα το από­κο­σμο στον ου­ρα­νό, τί­πο­τα το ανυ­πέρ­βλη­το στη στέ­γη. Σε βρή­κα πά­λι. Να σκορ­πάς μέ­σα μου βόμ­βες και δα­κρυ­γό­να. Να αλέ­θεις αγκά­θια και να τα κά­νεις πέ­τα­λα. Αλ­λά δεν μπό­ρε­σα να σ’ ακού­σω. Δεν κα­τά­φε­ρα σαν άλ­λο­τε να δω την ψυ­χή στα μά­τια σου, τα χέ­ρια μου με το μα­χαί­ρι να τραυ­μα­τί­ζουν τον θά­να­το. Τό­σο δεν μπό­ρε­σα που πια δεν άντε­χα δεν ήθε­λα δεν σχι­ζό­μουν στα δύο. Δεν σε εί­χα - δεν με ένοια­ζε. Σαν απλά από πά­ντα, με αυ­τό το κε­νό στο λαι­μό τυ­λιγ­μέ­νο, πό­σο μου ταί­ρια­ξε, κα­νέ­να, κα­νέ­να σου χλω­μό πρό­σω­πο, δεν ήταν ικα­νό να με λα­χτα­ρή­σει. Με τα ίδια εκεί­να λα­κτί­σμα­τα, προ­σπά­θη­σες, ωστό­σο έμει­να λευ­κή, ένα σώ­μα απλή­γω­το μέ­σα στους κε­ραυ­νούς, μέ­σα στην ηρε­μία της νύ­χτας. Έκα­να πως κοι­μά­μαι για να φύ­γεις.

Και έφυ­γες.