Περί ενυπνίων
Θα μπορούσες να είσαι οτιδήποτε,
αλλά σ’ αυτό το όνειρο είσαι τίγρη,
με δέρμα διάστικτο από σκιές και κεχριμπάρι.
Σ’ αυτό το όνειρο αποφασίζεις εσύ:
Δες πώς τα δόντια σου έχουν μεταμορφωθεί σε ακμές του φεγγαριού,
δες πώς μπήγονται στη νύχτα.
Είσαι τίγρη, αλλά θα μπορούσες να είσαι οτιδήποτε
και σ’ αυτό το όνειρο τα νύχια σου καταφέρνουν χαμηλά, αιχμηρά χτυπήματα
στη μεταξένια κουρτίνα τ’ ουρανού.
Είναι όνειρο. Θα μπορούσες να είσαι οτιδήποτε,
αλλά σαν τίγρη μπορείς να σχίσεις το ύφασμα
και να κόψεις σβέλτα το σκοτάδι σαν μοδίστρα.
Γάλα
Έχει ακόμη φως στις πέντε παρά δέκα· πολύ φως για ύπνο.
Όταν ήμουν μωρό με έβαζαν πάντα να κοιμηθώ με το φως.
Ακούγαμε έξω τους γονείς μου να ξεριζώνουν φτέρες
και να ψαλιδίζουν τους θάμνους στον φράχτη
ώσπου να βγει το φεγγάρι.
Δεν ήθελα κήπο.
Ο κήπος μου παραείναι μεγάλος για μένα.
Αν ξαπλώσω στα χόρτα στο λιβάδι
θα εξαφανιστώ πίσω από τις σποροκεφαλές. Υπάρχει ένα μυστήριο
σ’ αυτό το φως της μέρας· ακόμη και στις έντεκα τρικλίζει
πάνω από τους λόφους.
Δεν νομίζω ότι χάνεται εντελώς.
Όταν παντρεύτηκα
οι γονείς μου αγόρασαν δυο σουρβιές
και τις φύτεψαν πίσω από τις φτέρες.
Όταν τις ξαναείδα η μια είχε πεθάνει.
Δεν το είπαν, αλλά ήξερα ότι ήταν το πολύ φως:
Ο τρόπος που κρύβεται στον τοίχο, στον φράχτη,
ο τρόπος που αν συνθλίψω αυτή τη σποροκεφαλή
θα χυθεί στα χέρια μου
ένα αποκρουστικό άσπρο γάλα.
Μαίρη
Ξέρω ότι είναι ακόμη εδώ.
Κάθε βράδυ οι ταιριαστές σκάλες
αναλογίζονται το περπάτημά της,
μου το φωνάζουν
μέσα στα καταπονημένα βογκητά τους.
Τα πόδια της είναι μικρά –
Σχεδόν αρκετά που
πέφτουν μέσα στη ρωγμή στο τρίτο σκαλοπάτι.
Είναι το ίδιο άνοιγμα όπου βρήκα
το κρανίο ενός αρουραίου,
οξειδωμένο σίδερο, αρχαίο,
τον Νοέμβριο.
Παλιά με τρόμαζαν
παλιά σπίτια, τριξίματα, εξογκώματα.
Τώρα στο υγρό μου κρεβάτι
στην κορυφή της σκάλας
αναλογίζομαι το περπάτημά της
και εύχομαι να βάλει το λευκό της χέρι
και εύχομαι να βάλει το λευκό της χέρι
στο μέτωπό μου, να μου πει ότι
πίσω από το σπίτι
πάνω από το σπίτι
κάτω από το σπίτι
δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος.
Οι παλιοί τοίχοι
Σας παρατηρούμε μόνο όταν έχει νυχτώσει,
όταν το σκοτάδι μάς επιτρέπει ν’ αναπνέουμε μέσα στο μαύρο
ενώ εσείς έχετε τα μάτια σας κλειστά.
Τα όνειρά σας είναι έκδηλη παράνοια:
Τρέφουν τις μούχλες και τους μικροοργανισμούς μας,
αν και ποτέ δεν είστε ικανοποιημένοι με τα δώρα μας.
Μας θυμίζετε αυτούς πριν από σας,
εκτός από τα μαλλιά και τα ρούχα σας:
Δεν αντιλαμβάνεστε ότι μυρίζετε και φοβάστε το ίδιο;
Είμασταν φτιαγμένοι να σας προστατεύουμε, οποιονδήποτε,
επειδή όλοι ψάχνουν το ίδιο πράγμα,
ή το έχουν χάσει.
