Ξυπνά νωρίς και με δυσκολία στο κόκκινο σπίτι της οδού Hughes. Ετοιμάζει καφέ γαλλικό, πίνει λίγο κι έπειτα πλένεται. Πιθανότατα βρέχει. Το ότι η βροχή τον απογοητεύει ακόμα, τον κάνει να αισθάνεται ξένος. Σκέφτεται τα συναισθήματα: δεν βιώνονται ποτέ από μόνα τους, μοναχά ως αλληλουχίες. Γελάει, γιατί σκέφτεται τους Χιώτες.
Γυρίζει στο κρεβάτι∙ φιλά τον David απαλά. Τον χαϊδεύει, τον ξυπνά με Σοστακόβιτς. Πάει μέσα, ντύνεται και ταΐζει τη γάτα. Σκέφτεται τη λέξη «θαλπωρή», τη λέξη «αλληλουχία». Άραγε σκέφτεται ελληνικά ή αγγλικά; Ξέρουμε μόνο πως σήμερα αισθάνεται τυχερός.
Κοιτάζεται στιγμιαία στον καθρέφτη∙ η συστολή δεν θα τον αφήσει να είναι αυτάρεσκος. Θα του χαρίσει, ωστόσο, την ήρεμη αυτοπεποίθηση των σιωπηλών ανθρώπων. Αποφασίζει να μην πάει γραφείο. Νιώθει σαν άτακτο παιδί, ή σαν να γλύτωσε ξαφνικά από έναν καταιγιστικό μέσο όρο.
Θα περπατήσει. Πολύ. Στο Holborn, στο Covent Garden, στο Bloomsbury∙ θα φτάσει μέχρι το Hyde Park. Θα σκεφτεί το Notting Hill, θα τον αποτρέψει η πολυκοσμία του. Θα καταλήξει αναπόφευκτα σε μία pub. Θα παραγγείλει, συνολικά: 2 ποτήρια κρασί λευκό, μία σαλάτα, έναν ψητό σολομό και 2 crème brûlée για επιδόρπιο. Θα ξεφυλλίσει το λεύκωμα με τα έργα του Βacon, θαυμάζοντας τη δουλειά των Thames & Ηudson. Αφού σιγοτραγουδήσει (τι άραγε;), θα βγει πάλι έξω και θα περπατήσει.
Το βρεγμένο χώμα θα τον κάνει να σκεφτεί τα ελληνικά νησιά∙ δεν θα καταλάβει γιατί, αλλά θα σκεφτεί πάλι τη λέξη «αλληλουχία». Θα σκεφτεί τα Εξάρχεια και το Ψυχικό∙ το πώς θα ήθελε να μοιράσει ξανά προκηρύξεις. Την αθωότητα που χάνεται, αλλά όχι εντελώς. Θα σκεφτεί τον κόσμο σαν ένα μεγάλο νησί, και τότε, αν τον ήξερε, θα σκεφτόταν τον Χρήστο Βακαλόπουλο. Θα σκεφτεί τη μάνα του, και τότε θα νιώσει απέραντα μόνος. Θα πάρει το πρώτο ταξί που θα βρει και θα γυρίσει τρέχοντας σπίτι.
Ο David έχει ανάψει το τζάκι∙ νιώθει ευγνώμων. Η φωτιά καίει γι’ απόψε ό,τι μέσα του δεν μπορεί να καεί, και τότε σκέφτεται την απόσταση ανάμεσα στην λέξη «λύση» και στην λέξη «παρηγοριά». Θα αρκεστεί στην λέξη «απόσταση», που είναι διαφορετική από τη λέξη «απώλεια». Θα είναι εντάξει.
Βρίσκει τον David να διαβάζει στην πολυθρόνα. Αγκαλιά του ο αιώνιος αδιάφθορος σύμμαχος. Απομακρύνει τη γάτα και τον αρπάζει με πρωτόγνωρη βιαιότητα. Θα απορήσει με τον εαυτό του, που κάτι τέτοια δεν τα συνηθίζει. Θα κάνουν απόψε έναν παράξενο έρωτα. Όταν τελειώσουν, επιτέλους, θα γράψει:
The wisdom you crave for is, I think, a new science:
You want this science to be empirical, but also catholic,
A system of classification culminating in words
The transparency of words which allows one to see, as if under glass,
The meanings that support them, that give them structure. *
Θα το διαβάσει. Θα του αρέσει. Δεν θα το αντέξει, και θα γελάσει.
Αρχική πρόθεση ήταν να μιλήσουμε λίγο για τον ξεχασμένο στη χώρα μας Ν.Σ. Επειδή όμως υπάρχουν εκτενή άρθρα του Ηλία Μαγκλίνη και της Λαμπρινής Κουζέλη που μιλούν για το έργο του, θα πούμε μόνο το εξής: Ο Ν.Σ. ήταν καταξιωμένος υπεύθυνος επιμελητής εκδόσεων στους εκδοτικούς οίκους Penguin και Thames & Ηudson στο Λονδίνο. Δεν πρόβαλε ποτέ το έργο του ως ποιητής. Τα γεγονότα εκείνης της μέρας μπορεί να συνέβησαν, ή να μη συνέβησαν καθόλου έτσι.
*Από το ποίημα «Fictive Grammar» του Ν.Σ.
