Πρόταση παράδοξη αλλά αποκαλυπτική

οσολωμικός «Ύμνος στην ελευθερία» είναι μάλλον από τα μέτρια στιχουργήματα του μεγάλου μας ποιητή, Διονύσιου Σολωμού, θεματικά περιορισμένος στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και με λεξιλόγιο κυρίως αφηρημένο, νοησιαρχικό. Η μελοποίησή του από τον Μάντζαρο υπέταξε το ποίημα στις σκοπιμότητες εντυπωσιασμού που υπηρετεί η δυτική φανφάρα και ο Ύμνος ταυτίστηκε με τον επαρχιώτικο εθνικισμό του μεταπρατικού μας κράτους. Το αυθεντικά καινούργιο θα μπορούσε να είναι κάτι σαν τον «Τσάμικο» του Νίκου Γκάτσου, στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι: Μέσα σε τρεις στροφές, με αδρές πινελιές, το πανόραμα της διαδρομής του Νέου Ελληνισμού, δήλωση ταυτότητας και μαρτυρία ήθους. Που μαζί με την αυθεντική ελληνικότητα της μουσικής μεταγγίζουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, όχι ψυχολογική ξιπασιά. Να δηλώνει ο Ύμνος ότι Έλληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι, όπως ερωτευμένος δεν δηλώνεις, φαίνεσαι.