Για τη «Η θεατρική αναβίωση του Βιζυηνού»

Αθή­να, 18 Νο­εμ­βρί­ου 2021

Aξιό­τι­μες/οι φί­λες/οι,

Σας γρά­φω με αφορ­μή το άρ­θρο «Η θε­α­τρι­κή ανα­βί­ω­ση του Βι­ζυ­η­νού» που δη­μο­σιεύ­τη­κε στο πε­ριο­δι­κό «Χάρ­της» τ. 35 και θα ήθε­λα να μοι­ρα­στώ μα­ζί σας δύο επι­ση­μάν­σεις.
Η πρώ­τη αφο­ρά στην πα­ρά­στα­ση «Μορ­φές απ’ το έρ­γο του­Βι­ζυ­η­νού» και η δεύ­τε­ρη στην ακό­λου­θη ανα­φο­ρά στις προ­δρο­μι­κές πα­ρα­στά­σεις που­ε­πι­χεί­ρη­σαν να με­τα­φέ­ρουν αφη­γη­μα­τι­κή πε­ζο­γρα­φία επί σκη­νής. Και στις δύ­ο­πε­ρι­πτώ­σεις πα­ρα­λεί­πε­ται το όνο­μα της αεί­μνη­στης δα­σκά­λας του ελ­λη­νι­κού θε­ά­τρουΜίρ­κας Γε­μεν­τζά­κη.
Η ση­μα­ντι­κή πα­ρά­στα­ση «Μορ­φές απ’ το έρ­γο του Βι­ζυ­η­νού» ανέ­βη­κε­σε συν­σκη­νο­θε­σία του Δή­μου Αβδε­λιώ­δη και της Μίρ­κας Γε­μεν­τζά­κη κά­τι που­μπο­ρεί­τε να επα­λη­θεύ­σε­τε σε πλή­θος δη­μο­σιευ­μά­των. Ακο­λου­θεί ένας εν­δει­κτι­κό­ςκα­τά­λο­γος.

• https://​www.​dithepi.​gr/​el/​events/​4653/
• https://​www.​cul​ture​now.​gr/​morfes-​apo-​to-​ergo-​toy-​viz​yino​y-​me-​tin-​anna-​kok​kino​y-​sto-​dim​otik​o-​theatro-​peiraia/
• https://​www.​cli​ckat​life.​gr/​theatro/​story/​171830
• Ψη­φιο­ποι­η­μέ­νες συλ­λο­γές ΕΛΙΑ
• https://​www.​lifo.​gr/​guide/​theater/​news/​morfes-​apo-​ergoy-​toy-​bizyinoy
• https://​www.​cat​isar​t.​gr/

Η Γε­μεν­τζά­κη, επί­σης, ήταν η πρώ­τη που με­τέ­φε­ρε τη «Φό­νισ­σα» του Αλέ­ξαν­δρου Πα­πα­δια­μά­ντη επί σκη­νής, το 1991, απο­σπώ­ντας για αυ­τό της το εγ­χεί­ρη­μα εξαι­ρε­τι­κές κρι­τι­κές και δί­νο­ντας το έναυ­σμα για πα­ρό­μοιες από­πει­ρες.
Επι­συ­νά­πτω εν­δει­κτι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα και κρι­τι­κές στο τέ­λος της επι­στο­λής.
Η Μίρ­κα Γε­μεν­τζά­κη απο­τε­λεί­μια ση­μα­ντι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού θε­ά­τρου, η οποία πέ­ρα απ’ τη­συ­νερ­γα­σία της με τον Peter Stein στη θρυ­λι­κή πα­ρά­στα­ση της Ορέ­στειας του Αι­σχύ­λου, με τον Peter Brook, τον Ingmar Bergman, τον Bob Wilson, σκη­νο­θέ­τη­σε και δί­δα­ξε η ίδια, όταν επέ­στρε­ψε στη­νΕλ­λά­δα, σπου­δαία ελ­λη­νι­κά κεί­με­να και σφρά­γι­σε, με τον τρό­πο της, και το πρώ­το θε­α­τρι­κό­α­νέ­βα­σμα του Βι­ζυ­η­νού, αλ­λά και την πρώ­τη σκη­νι­κή με­τα­φο­ρά αφη­γη­μα­τι­κού­κει­μέ­νου.
Ένιω­σα την υπο­χρέ­ω­ση να σας στεί­λω αυ­τή την επι­στο­λή ωςσυ­νερ­γά­τι­δα της αεί­μνη­στης Μίρ­κας Γε­μεν­τζά­κη και, φυ­σι­κά, εκ μέ­ρους της κό­ρη­ςτης, Mί­να Χάν­ζεν­Χε­λιώ­του, που συ­νυ­πο­γρά­φει το κεί­με­νο. Με σε­βα­σμό για το ερευ­νη­τι­κό έρ­γο της συ­ντά­κτριας και, κυ­ρί­ως,με σε­βα­σμό απέ­να­ντι στη μνή­μη και το έρ­γο της σπου­δαί­ας δα­σκά­λας και προ­σω­πι­κό­τη­τα­ςτου ελ­λη­νι­κού θε­ά­τρου.
Θα ήμουν ευ­γνώ­μων εάν μπο­ρού­σα­τε να προ­βεί­τε σε ένα πρό­σθε­το­ε­νη­με­ρω­τι­κό ση­μεί­ω­μα, ή ό,τι εσείς κρί­νε­τε σω­στό, προ­κει­μέ­νου να απο­κα­τα­στα­θείη μι­κρή αυ­τή ανα­κρί­βεια εί­τε στην πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση, εί­τε στη δεύ­τε­ρη, εί­τε και­στις δύο.
Ευ­χα­ρι­στώ θερ­μά για την προ­σο­χή και τον χρό­νο σας.
Με εκτί­μη­ση και φι­λία,

ΝÁNΑ ΠΑΠΑ­ΔΑ­ΚΗ & ΜΙΝΑ ΧÁNZEN ΧΕΛΙΩ­ΤΟΥ